The king of War นิยาย บท 1559

ประตูห้องเปิดออก ร่างของคนที่คุ้นเคยก็ปรากฏขึ้น

“หม่าชาว !”

เมื่อได้พบกับสหายที่ไม่เจอนานกว่าครึ่งปี หยางเฉินก็ลุกขึ้นด้วยความรู้สึกตื่นเต้น เมื่อหม่าชาวเห็นหยางเฉินเข้า สีหน้าของเขาแสดงออกอย่างตกใจ แต่สีหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว “พี่เฉิน พี่มาได้อย่างไร ?”

เมื่อได้ยินดังนี้ หยางเฉินก็สีหน้ากลับมานิ่งเงียบทันที

แต่ไม่ช้าเขาก็คิดขึ้นมาได้ว่าตอนที่เจอกับหม่าชาวครั้งแรกสีหน้าของเขาก็ดูสงบเช่นกัน

แปลว่าเขาตัดสินใจแล้วที่จะอยู่ที่ราชวงศ์เฝิง

หยางเฉินจู่ ๆ ก็หันไปทางหยางเฉินและถามว่า “ท่านลุงเฝิง ข้าจะขอคุยกับหม่าชาวเป็นการส่วนตัวหน่อยได้หรือไม่ ?”

เฝิงจื้อหย่วนยิ้มเล็กน้อย และลุกขึ้น “ถ้าอย่างนั้นข้าขอตัวก่อน ทั้งสองคงไม่ได้เจอกันนานแล้วก็คุยกันไปก่อนเถอะ อย่าลืมงานราชพิธีในวันพรุ่งเช้านี้ล่ะ”

หลังจากที่เฝิงจื้อหย่วนจากไป ภายในห้องก็เหลือเพียงหยางเฉินและหม่าชาว

หยางชาวจึงถามออกไปตรง ๆ “ข้าได้ร่วมมือกับเฝิงจื้อเอ้าแล้ว เขาสัญญาว่าจะช่วยนำตัวเสี่ยวหว่านและเสี่ยวจิ้งอันออกมาจากราชวงศ์เฝิง จากนั้นพวกเราจะหนีออกมาจากราชวงศ์เฝิงด้วยกัน”

แต่ใครจะคาดคิดว่าหม่าชาวกับส่ายหัวด้วยความรู้สึกซับซ้อน มองไปยังหยางเฉินและพูดขึ้น “พี่เฉิน พี่ไปเถอะ !”

หยางเฉินถามด้วยความตกใจ “เจ้าว่าอะไรนะ ?”

หม่าชาวตอบด้วยสีหน้าจริงจัง “พี่เฉิน เรื่องภายในราชวงศ์เฝิงลึกลับสุดพวกเราจะหยั่งถึง พวกเราคงไม่มีทางต่อกรกับราชวงศ์ได้ อีกทั้งตอนนี้ตัวตนของข้าก็ถูกเปิดเผยแล้ว ต่อให้หนีออกมาได้แล้วจะอย่างไรกัน ?”

“ด้วยความเย็นชาของราชวงศ์เฝิง หากข้ากับเสี่ยวจิ้งอันยังอยู่บนโลกใบนี้ พวกเขาไม่มีทางปล่อยพวกเราไว้แน่”

“ข้าไม่อยากทำให้คนรอบตัวต้องลำบาก พี่เฉิน พี่คงเข้าใจความรู้สึกข้า ใช่หรือไม่ ?”

หยางเฉินส่ายหัว กัดฟันพูด “หลังจากช่วยเหลืออ้ายหลิน เสี่ยวจิ้งอัน และเฝิงเสี่ยวหว่านแล้ว พวกเราก็ออกไปจากเมืองเฝิงหวง หาสถานที่ที่ไม่มีใครพบและใช้ชีวิตเยี่ยงคนธรรมดากัน”

“หรือไม่ก็ออกไปจากประเทศนี้ ซื้อเกาะสักเกาะ ทั้งครอบครัวเจ้าและครอบครัวข้าอาศัยกันอยู่ที่นั่นอย่างสงบสุข”

หม่าชาวส่ายหัวด้วยความขมขื่น “พี่เฉิน แต่ละคนก็ต่างมีตัวเลือกเป็นของตนเอง พวกเราจะกีดกั้นอิสระของพวกเราเพียงเพราะกลัวพวกเขาลำบากไม่ได้”

“หรือถ้าหากพวกเรายอมรับกำมันได้ แล้วลูก ๆ ของพวกเราล่ะ จำอย่างไร ? หรือจะให้พวกเขาอยู่กับพวกเราบนเกาะนั่นไปทั้งชีวิต ข้าว่ามันจะไม่ยุติธรรมเกินไป”

“ราชวงศ์เฝิงมีพลังมหาศาล ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ก็มีอยู่มากมาย รวมถึงขนาดผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ชั้นยอดขั้นเจ็ด ไม่แน่ว่าอาจจะมีผู้พิทักษ์อยู่ด้วย จะแข็งแกร่งแค่ไหนกัน ?”

“แล้วพลังของพวกเราในตอนนี้ ก็ไม่มีทางสู้ชนะพวกมันได้ ขนาดพลังของพี่เฉิน ถ้าราชวงศ์โบราณกับตระกูลบู๊โบราณไม่มีปัญหากัน ในโลกนี้คงมีเพียงไม่กี่คนที่ทำอะไรท่านได้แล้ว”

“ระหว่างเจ้ากับพี่สะใภ้มันไม่ง่ายเลยจริง ๆ จนกว่าจะจัดการปัญหารอบตัวหมด หากอยากมีชีวิตที่สงบสุข อย่าเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับราชวงศ์โบราณเลย”

“หรืออีกอย่างก็คือ การที่ข้าอยู่ที่ราชวงศ์เฝิงที่นี่ก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร อีกทั้งในวันพรุ่งนี้ข้าก็จะกลายเป็นทายาทรุ่นที่สามของราชวงศ์เฝิงแล้ว มีแค่การไม่ได้พบกับพี่อ้ายอีกเท่านั้น ที่เหลือคงไม่มีอะไรแล้วล่ะ”

หยางเฉินรับรู้ถึงความรู้สึกขมขื่นของเขา

เขารู้ว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่หม่าขาวต้องการ พวกเขาเป็นคนประเภทเดียวกัน ไม่มีทางยินยอมถูกคนอื่นควบคุมเป็นแน่ แต่หากหม่าชาวอยู่ที่นี่ คงจะหนีเรื่องพวกนี้ไม่พ้น

อีกเรื่องหนึ่งคือ เขากับอ้ายหลินต้องแยกจากตลอดไป

ทั้งสองคนได้แต่เงียบ สักพักหนึ่งหยางเฉินก็พูดขึ้น “ถ้าอย่างนั้นเจ้าคิดแล้วหรือยัง ถามเจ้ากับเสี่ยวจิ้งอันยอมอยู่ที่นี่ แล้วพี่อ้ายล่ะจะเป็นอย่างไร ?”

“จากคำพูดของเขา เฝิงจื้อหย่วนเป็นคนเจ้าเล่ห์เพทุบาย เพื่อให้ได้มาตามความต้องการของตนเอง ไม่สนว่าจะด้วยวิธีการใด แม้จะต้องหักหลังคนใกล้ตัว เขาก็ทำได้”

“เจ้าคิดดูให้ดี เจ้าเป็นรัชทายาทรุ่นที่สาม หากตอนนี้เจ้าถูกทิ้งไป ใครจะน่าสงสัยที่สุด ?”

หม่าชาวพูด “องค์ชายใหญ่ เฝิงจื้อเอ้า !”

หยางเฉินพยักหน้า “ถูกต้อง ! เพราะเจ้าเกิดมาเป็นรัชทายาทรุ่นที่สาม เฝิงจื้อหย่วนเป็นถึงพระบิดาของเจ้า แล้วจะทอดทิ้งเจ้าไปได้อย่างไร ? ก็เหลือเพียงเฝิงจื้อเอ้าที่ทำอย่างนี้ได้ ที่อยากให้เจ้าหายตัวไปก็เพื่อลูกชายของเขาจะได้ขึ้นมาแทนที่ยังไงล่ะ”

“แต่ถ้าหาก คนที่ทอดทิ้งเจ้าไปในตอนนั้นคือเฝิงจื้อหย่วน ก็อาจเพราะต้องการใส่ร้ายเฝิงจื้อเอ้า เพื่อให้ถูกถอดถอนจากบัลลังก์ เขาก็จะสามารถขึ้นมารับจำแหน่งแทนได้”

“เพียงแค่รอจนถึงเวลาเท่านั้น แค่เจ้ากลับมาที่ราชวงศ์เฝิง บัลลังก์ก็จะตกเป็นของเจ้า”

“แต่ว่า เรื่องทั้งหมดก็ผิดผลาดเพราะว่าเขามีหลักฐานไม่เพียงพอ ทำได้เพียงให้เฝิงจื้อเอ้าถูกถอดถอนสิทธิชั่วคราวเท่านั้น และก็จะกลับมารับตำแหน่งอีกครั้ง”

เมื่อได้ยินเรื่องพวกนี้ หม่าชาวก็ได้แต่ยืนทื่อ จากนั้นสีหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความโกรธ “หากเป็นเฝิงจื้อหย่วนทอดทิ้งข้าไปจริง ๆ ล่ะก็ ข้าไม่มีทางอภัยให้เขาแน่ !”

หยางเฉินพูดต่อ “หรือก็คือ หากเรื่องนี้เป็นเรื่องจริง เฝิงจื้อหย่วนคนนี้ช่างน่ากลัวเหลือเกิน ในจิตใจของเขาไม่หลงเหลือความเมตตาเลยสักนิด มีแต่พลังอำนาจเท่านั้น”

“หากเจ้ากับเสี่ยวจิ้งอันยังอยู่ที่นี่ เจ้าทั้งคู่ก็อาจจะตกอยู่ในอันตราย โดยเฉพาะเมื่อเสี่ยวจิ้งอันต้องอยู่ด้วยกันกับเจ้า เจ้าจะกลายเป็นเบี้ยของเฝิงจื้อหย่วน”

“ดังนั้นอย่างไรก็ตาม เจ้าไม่ควรอยู่ที่ราชวงศ์เฝิงโดยเด็ดขาด ไม่ต้องพูดถึงปกป้องเสี่ยวจิ้งอัน แม้จะปกป้องตนเองยังทำไม่ได้”

“แล้วถ้าให้ข้าเดา งานราชพิธีในวันพรุ่งนี้จะต้องมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นแน่ ๆ ข้าไม่เชื่อหรอกว่าเขาวางแผนมานานขนาดนี้ ขนาดลูกของตัวเองยังกล้าทิ้งไป จะให้เจ้าขึ้นสืบทอดราชบัลลังก์ง่าย ๆ ได้อย่างไร”

“งานราชพิธีถวายสัตย์ในวันพรุ่งนี้ เจ้าจะเข้าร่วมไม่ได้ !”