The king of War นิยาย บท 1559

ประตูห้องเปิดออก ร่างของคนที่คุ้นเคยก็ปรากฏขึ้น

“หม่าชาว !”

เมื่อได้พบกับสหายที่ไม่เจอนานกว่าครึ่งปี หยางเฉินก็ลุกขึ้นด้วยความรู้สึกตื่นเต้น เมื่อหม่าชาวเห็นหยางเฉินเข้า สีหน้าของเขาแสดงออกอย่างตกใจ แต่สีหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว “พี่เฉิน พี่มาได้อย่างไร ?”

เมื่อได้ยินดังนี้ หยางเฉินก็สีหน้ากลับมานิ่งเงียบทันที

แต่ไม่ช้าเขาก็คิดขึ้นมาได้ว่าตอนที่เจอกับหม่าชาวครั้งแรกสีหน้าของเขาก็ดูสงบเช่นกัน

แปลว่าเขาตัดสินใจแล้วที่จะอยู่ที่ราชวงศ์เฝิง

หยางเฉินจู่ ๆ ก็หันไปทางหยางเฉินและถามว่า “ท่านลุงเฝิง ข้าจะขอคุยกับหม่าชาวเป็นการส่วนตัวหน่อยได้หรือไม่ ?”

เฝิงจื้อหย่วนยิ้มเล็กน้อย และลุกขึ้น “ถ้าอย่างนั้นข้าขอตัวก่อน ทั้งสองคงไม่ได้เจอกันนานแล้วก็คุยกันไปก่อนเถอะ อย่าลืมงานราชพิธีในวันพรุ่งเช้านี้ล่ะ”

หลังจากที่เฝิงจื้อหย่วนจากไป ภายในห้องก็เหลือเพียงหยางเฉินและหม่าชาว

หยางชาวจึงถามออกไปตรง ๆ “ข้าได้ร่วมมือกับเฝิงจื้อเอ้าแล้ว เขาสัญญาว่าจะช่วยนำตัวเสี่ยวหว่านและเสี่ยวจิ้งอันออกมาจากราชวงศ์เฝิง จากนั้นพวกเราจะหนีออกมาจากราชวงศ์เฝิงด้วยกัน”

แต่ใครจะคาดคิดว่าหม่าชาวกับส่ายหัวด้วยความรู้สึกซับซ้อน มองไปยังหยางเฉินและพูดขึ้น “พี่เฉิน พี่ไปเถอะ !”

หยางเฉินถามด้วยความตกใจ “เจ้าว่าอะไรนะ ?”

หม่าชาวตอบด้วยสีหน้าจริงจัง “พี่เฉิน เรื่องภายในราชวงศ์เฝิงลึกลับสุดพวกเราจะหยั่งถึง พวกเราคงไม่มีทางต่อกรกับราชวงศ์ได้ อีกทั้งตอนนี้ตัวตนของข้าก็ถูกเปิดเผยแล้ว ต่อให้หนีออกมาได้แล้วจะอย่างไรกัน ?”

“ด้วยความเย็นชาของราชวงศ์เฝิง หากข้ากับเสี่ยวจิ้งอันยังอยู่บนโลกใบนี้ พวกเขาไม่มีทางปล่อยพวกเราไว้แน่”

“ข้าไม่อยากทำให้คนรอบตัวต้องลำบาก พี่เฉิน พี่คงเข้าใจความรู้สึกข้า ใช่หรือไม่ ?”

หยางเฉินส่ายหัว กัดฟันพูด “หลังจากช่วยเหลืออ้ายหลิน เสี่ยวจิ้งอัน และเฝิงเสี่ยวหว่านแล้ว พวกเราก็ออกไปจากเมืองเฝิงหวง หาสถานที่ที่ไม่มีใครพบและใช้ชีวิตเยี่ยงคนธรรมดากัน”

“หรือไม่ก็ออกไปจากประเทศนี้ ซื้อเกาะสักเกาะ ทั้งครอบครัวเจ้าและครอบครัวข้าอาศัยกันอยู่ที่นั่นอย่างสงบสุข”

หม่าชาวส่ายหัวด้วยความขมขื่น “พี่เฉิน แต่ละคนก็ต่างมีตัวเลือกเป็นของตนเอง พวกเราจะกีดกั้นอิสระของพวกเราเพียงเพราะกลัวพวกเขาลำบากไม่ได้”

“หรือถ้าหากพวกเรายอมรับกำมันได้ แล้วลูก ๆ ของพวกเราล่ะ จำอย่างไร ? หรือจะให้พวกเขาอยู่กับพวกเราบนเกาะนั่นไปทั้งชีวิต ข้าว่ามันจะไม่ยุติธรรมเกินไป”

“ราชวงศ์เฝิงมีพลังมหาศาล ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ก็มีอยู่มากมาย รวมถึงขนาดผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ชั้นยอดขั้นเจ็ด ไม่แน่ว่าอาจจะมีผู้พิทักษ์อยู่ด้วย จะแข็งแกร่งแค่ไหนกัน ?”

“แล้วพลังของพวกเราในตอนนี้ ก็ไม่มีทางสู้ชนะพวกมันได้ ขนาดพลังของพี่เฉิน ถ้าราชวงศ์โบราณกับตระกูลบู๊โบราณไม่มีปัญหากัน ในโลกนี้คงมีเพียงไม่กี่คนที่ทำอะไรท่านได้แล้ว”

“ระหว่างเจ้ากับพี่สะใภ้มันไม่ง่ายเลยจริง ๆ จนกว่าจะจัดการปัญหารอบตัวหมด หากอยากมีชีวิตที่สงบสุข อย่าเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับราชวงศ์โบราณเลย”

“หรืออีกอย่างก็คือ การที่ข้าอยู่ที่ราชวงศ์เฝิงที่นี่ก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร อีกทั้งในวันพรุ่งนี้ข้าก็จะกลายเป็นทายาทรุ่นที่สามของราชวงศ์เฝิงแล้ว มีแค่การไม่ได้พบกับพี่อ้ายอีกเท่านั้น ที่เหลือคงไม่มีอะไรแล้วล่ะ”

หยางเฉินรับรู้ถึงความรู้สึกขมขื่นของเขา

เขารู้ว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่หม่าขาวต้องการ พวกเขาเป็นคนประเภทเดียวกัน ไม่มีทางยินยอมถูกคนอื่นควบคุมเป็นแน่ แต่หากหม่าชาวอยู่ที่นี่ คงจะหนีเรื่องพวกนี้ไม่พ้น

อีกเรื่องหนึ่งคือ เขากับอ้ายหลินต้องแยกจากตลอดไป

ทั้งสองคนได้แต่เงียบ สักพักหนึ่งหยางเฉินก็พูดขึ้น “ถ้าอย่างนั้นเจ้าคิดแล้วหรือยัง ถามเจ้ากับเสี่ยวจิ้งอันยอมอยู่ที่นี่ แล้วพี่อ้ายล่ะจะเป็นอย่างไร ?”