The king of War นิยาย บท 1562

หยางเฉินเห็นเฝิงเจียหยีเข้าโจมตีก็ตะลึงงัน เอื้อมมือเข้าไปคว้าข้อมือของนาง และพูดด้วยความโมโหว่า “นี่เจ้าบ้าไปแล้วหรือไง ?”

แน่นอนว่า ในเวลานี้เฝิงเจียหยีตอนนี้ราวกับคนบ้า ไม่ฟังสิ่งที่หยางเฉินพูดแม้แต่นิดเดียว มืออีกข้างหนึ่งของนางแกว่งหมัดออกมา

“ผลัวะ !”

หยางเฉินยื่นมืออีกข้างหนึ่งเข้าไปจับไว้

ตอนนี้เขาเพิ่งจะรับรู้ได้ว่าเฝิงเจียหยีสูญเสียการควบคุมไปแล้ว ไม่อย่างนั้นคงไม่ลงมือกับเขาแบบนี้ ?

อีกทั้ง พลังของเฝิงเจียหยีเป็นเพียงผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ จะมาเป็นคู่มือกับเขาได้อย่างไร ?

หยางเฉินฟันมือลงเข้าที่ท้ายทอยของนางอย่างแรงจนหมดสติไป

“เกิดอะไรขึ้นกับเฝิงเจียหยีกัน ?”

หลังจากจัดการกับเฝิงเจียหยี หยางเฉินก็มีสีหน้าเคร่งขรึมพูดพึมพำกับตัวเอง

ในเวลาแบบนี้เขาต้องรีบตามหาเฝิงเสี่ยวหว่านและ เสี่ยวจิ้งอัน ไม่มีเวลามาคอยดูแลเฝิงเจียหยีอีก จึงได้เพียงปล่อยนางทิ้งไว้ข้าง ๆ เท่านั้น

ห้องลับแห่งนี้มีขนาดแค่ 100 ตารางเมตร รอบด้านเป็นหินเปลือย ราวกับหินก้อนใหญ่ที่ถูกเจาะเฉพาะตรงกลางไว้ ไม่อยากคิดเลยว่าจะต้องเสียกำลังคนไปเท่าไหร่จึงจะสร้างออกมาสำเร็จ ?

เรื่องพวกนี้ไม่ได้สำคัญอะไร ที่สำคัญคือทำไมลมปราณวิถีบู๊ในห้องลับแห่งนี้ถึงเข้มข้นนัก

หรือว่า ในห้องนี้จะมีทางเข้าอื่นอยู่อีกเหมือนกับข้างบนกัน ?

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านมานานแค่ไหน ในที่สุดหยางเฉินก็มั่นใจว่าห้องนี้ไม่มีช่องทางลับอื่นอยู่อีก

“เกิดอะไรขึ้นกับข้ากัน ?”

เสียงแผ่วเบาพูดขึ้น

เป็นเฝิงเจียหยีที่ได้สติกลับมา นางขมวดคิ้ว ใช้มือลูบบริเวณท้ายทอยที่รู้สึกไม่ค่อยสบาย

หยางเฉินมองไปที่นาง พลางขมวดคิ้ว “เจ้าไม่รู้ตัวหรือว่าเมื่อสักครู่เกิดอะไรขึ้น ?”

เฝิงเจียหยีชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “เมื่อสักครู่ที่เข้ามาในห้องลับ ข้ารู้สึกว่าเลือดลมภายในร่างกายกำลังเดือดพล่าน จึงลองเดินลมปราณดู หลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นข้าเองก็จำไม่ได้แล้ว”

หยางเฉินพูดขึ้นด้วยใบหน้าเคร่งเครียด “เมื่อสักครู่ตาของเจ้าแดงก่ำราวกับเสียการควบคุมตัวเอง เข้าจู่โจมข้า ข้าจึงต้องทำให้เจ้าหมดสติไป”

“อะไรนะ ?”

สีหน้าเฝิงเจียหยีเปลี่ยนไปฉับพลัน พูดด้วยความตกใจว่า “เจ้าบอกว่าข้าลงมือกับเจ้างั้นเหรอ ?”

หยางเฉินพยักหน้า พูดเสียงต่ำว่า “หากข้าทายไม่ผิด อาจเป็นเพราะลมปราณวิถีบู๊แปลก ๆ ที่นี่ ทำให้ตอนที่เจ้าเดินลมปราณเกิดความผิดปกติขึ้น และสูญเสียการควบคุมตัวเองในที่สุด”

พูดไปแล้ว ตอนที่เขาเริ่มฝึกคัมภีร์ต้าเต้าเทียนหยาน เขาก็รู้สึกว่าลมปราณภายในปั่นป่วนเช่นกัน ทั่วทั้งร่างเกิดแรงกระตุ้นให้ทำอะไรบางอย่าง ก่อนจะรีบหยุดเดินลมปราณทันที “ที่นี่มีบางอย่างแปลก ๆ แม้แต่ตอนที่ข้าเดินลมปราณยังได้รับผลกระทบเลย”

เมื่อได้ยินดังนั้นเฝงเจียอี้ก็หยุดเดินลมปราณลง