The king of War นิยาย บท 1561

ระหว่างที่คุยกัน ทั้งสองคนก็ออกมาอยู่ด้านนอกแล้ว เฝิงเจียหยีเป็นคนขับ ส่วนหยางเฉินนั่งอยู่ข้าง ๆ

เฝิงเจียหยีพูดไปขับรถไป บอกเบาะแสทุกอย่างที่นางรู้ให้กับหยางเฉิน

“ข้าได้บอกเบาะแสทุกอย่างที่ท่านพ่อรู้ให้แก่ท่านแล้ว ข้าแนะนำว่าให้ท่านไปที่บ้านพักตากอากาศอี๋เหอก่อน ที่ นั่นเป็นสถานที่ลับส่วนตัวของเฝิงจื้อหย่วน คนที่ท่านตามหาอาจจะอยู่ที่นั่น”

ขณะที่เฝิงเจียหยีกำลังพูดถึงเบาะแสอยู่นั้น นางก็ขับรถตรงไปยังบ้านพักอี๋เหอแล้ว

หยางเฉินพยักหน้า “ดี ! งั้นเราไปที่บ้านพักอี๋เหอกันเลย !”

ยี่สิบนาทีต่อมา มาเซอร์ราติคันสีขาวก็จอดอยู่ที่เชิงเขา เฝิงเจียหยีพูดขึ้น “รถขับมาส่งได้เท่านี้ หลังจากนี้จะเป็นเขตตรวจจับของบ้านพักอี๋เหอแล้ว”

หยางเฉินเข้าทราบดี ถ้าหากเขาเข้าไปใกล้กว่านี้ เฝิงจื้อหย่วนจะต้องรู้ตัวแน่ ๆ

“เจ้ารอข้าอยู่ที่นี่ ข้าจะเข้าไปข้างในเอง !”

หยางเฉินพูดจบก็ลงจากรถไป

ยังไม่ทันไรเฝิงเจียหยีก็ตามเขามาติด ๆ หยางเฉินขมวดคิ้ว “เจ้าตามข้ามาทำไม ?”

เฝิงเจียหยีพูดอย่างเยือกเย็น “ข้าเองก็เป็นผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์นะ”

คำพูดของนางทำให้เขาตกตะลึง เขายังไม่เคยเห็นใครในวัยเดียวกับเขาที่สามารถเข้าอาณาเขตแดนเหนือมนุษย์ได้เลย และนี่ยังเป็นผู้หญิงอีก”

แต่เมื่อนึกถึงสถานะของเฝิงเจียหยีแล้วเขาก็ไม่รู้สึกประหลาดใจมากนัก

เฝิงเจียหยีเป็นถึงลูกสาวของเฝิงจื้อเอ้า และเขาก็เป็นถึงผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ชั้นหก ลูกสาวของเขาย่อยมีพรสวรรค์ด้านบูโดอยู่แล้ว

หยางเฉินไม่ได้พูดอะไรต่อ พุ่งหายตัวไปในความมืดอย่างเงียบงัน โดนมีเฝิงเจียหยีตามเขาไปติด ๆ

บ้านพักอี๋เหอมีพื้นที่กว้างขวาง รายล้อมไปด้วยภูเขาและป่าทึบ หากไม่มีคนคอยนำทางต้องหลงทางแน่นอน

ห้านาทีต่อมา หยางเฉินก็เข้ามาในเขตบ้านพัก ภายในเต็มไปด้วยโบราณสถานหลายแห่ง เฝิงเจียหยีอยู่ข้าง ๆ หยางเฉิน นางชี้ไปยังอาคารสองชั้นที่ใหญ่ที่สุดทางซ้ายมือ “ทุกครั้งที่เฝิงจื้อเอ้ามาที่นี่เขาจะพักอยู่ในบ้านหลังนั้น คนที่ท่านกำลังตามหาอยู่ เป็นไปได้ว่าอาจจะอยู่ที่นั่น”

“ท่านพ่อเคยบอกว่า ในอาคารหลังนี้มีห้องลับซ่อนไว้อยู่ เฝิงจื้อหย่วนสามารถนำคนหลบซ่อนมาได้นานขนาดนี้ เป็นไปได้ว่าอาจจะซ่อนพวกเขาไว้ในนั้น”

นัยน์ตาของเขาเย็นยะเยือก พูดอย่างเย็นชาว่า “ถ้าหากเป็นอย่างนั้นจริง ไอ้เฝิงจื้อหย่วนมันก็เป็นสัตว์เดรัจฉานดี ๆ นี่เอง”

“ใครว่าไม่ใช่ล่ะ ? ข้ารู้ตำแหน่งของกล้องวงจรพวกนี้ทั้งหมดแล้ว ท่านตามข้ามาให้ดีแล้วกัน”

ไม่ช้า ทั้งสองก็เข้าไปภายในอาคารได้อย่างรวดเร็ว

เนื่องจากเป็นช่วงเวลากลางคืน ทำให้ไม่สะดวกที่จะเปิดไฟ ทั้งสองคนจึงทำได้เพียงค้นหากลไกของห้องลับเท่านั้น

แต่ทว่าเวลาผ่านไปแล้วกว่าครึ่งชั่วโมง ทั้งสองก็ยังไม่พบกลไกของห้องลับ

“เป็นไปไม่ได้น่ะ !”

เฝิงเจียหยีขมวดคิ้ว น้ำเสียงเต็มไปด้วยความงงงวย

หยางเฉินไม่ได้พูดอะไร พยายามค้นหาด้วยใบหน้าเคร่งขรึม แม้ในห้องจะมืดมิด แต่สายตาของเขากลับมีประกายราวกับมองเห็นทุกสิ่งได้

ทั้งสองค้นหาดูแลทั่วห้องแต่ก็ยังไม่พบอะไร เหมือนกับว่าที่นี่จะไม่มีกลไกจริง ๆ

“ข้าเข้าไปล่ะ !”

หยางเฉินพูดจบก็เดินนำลงไปทันที

กระจกเปิดออกเผยให้เห็นรูถ้ำและบันไดทอดยาวลงไปด้านล่าง

ภายในมืดสนิท ขนาดนิ้วมือของตัวเองยังมองไม่เห็น หยางเฉินเปิดไฟโทรศัพท์ ด้านในจึงสว่างขึ้น

แต่กลับยิ่งทำให้หยางเฉินประหลาดใจ แสงสว่างจากโทรศัพท์ส่องลงไปไม่ถึงปลายทางของบันไดด้วยซ้ำ

ดูท่าแล้วคงทำได้แค่เดินลงไปเรื่อย ๆ เท่านั้น

บรรยากาศรอบ ๆ ก็เริ่มลดต่ำลง เขาขมวดคิ้วขึ้น อากาศภายในนี้ผู้ใหญ่ยังแทบจะทนไม่ได้ คงไม่ต้องพูดถึงเด็กเล็กเลย

เสี่ยวจิ้งอันอายุยังแค่ไม่กี่เดือน หากต้องมาอยู่ในสถานที่แบบนี้คงต้องป่วยหนักแน่

ทั้งสองเดินลงไปได้ห้านาทีเพิ่งจะเห็นปลายบันได ที่นี่ช่างเป็นห้องลับที่กว้างมากเหลือเกิน

แต่สิ่งที่ทำให้ทั้งคู่ตกใจก็คือ ระดับลมปราณวิถีบู๊ในห้องลับนี้เข้มข้นมาก โดยปกติแล้ว หากหยางเฉินต้องการพัฒนาพลังของเขาเองล่ะก็ ต้องใช้วิธีการหายใจจากคัมภีร์ต้าเต้าเทียบหยาน สูดอากาศเข้าไปในร่างกายเปลี่ยนกลับมาเป็นลมปราณวิถีบู๊

แต่ ณ ที่แห่งนี้เขาเพียงแค่ใช้การหายใจปกติก็สามารถสูดเอาลมปราณวิถีบู๊เข้ามาในร่างกายได้แล้ว

หากฝึกด้วยวิธีนี้แล้วล่ะก็ คงจะสามารถพัฒนาได้อย่างก้าวกระโดดแน่

ในขณะที่หยางเฉินยังตกใจกับสถานที่แห่งนี้อยู่ ดวงตาของเฝิงเจียหยีก็เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ พลังลมปราณอันมหาศาลปะทุออกมา เฝิงเจียหยียกมือขึ้น เข้าจู่โจมไปยังหยางเฉินทันที