The king of War นิยาย บท 1573

ชายชราผมขาวแววตาสุดเยือกเย็น จ้องมองไปยังฝ่าบาทที่ค่อย ๆ ลุกขึ้น

ฝ่าบาทมีพลังแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปด กับบูโดอัจฉริยะที่ไม่ทราบที่มาที่ไป ตอนนี้ยากที่จะรับมือแล้ว

ฝ่าบาทยืนมือไพล่หลัง มองไปยังชายชราผมขาวด้วยสีหน้าสงบนิ่ง “ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปด ไม่น่าจะไร้ชื่อเสียงเรียงนาม และไม่ควรจะปิดบังตนเองไว้ ใต้เท้า ท่านเป็นใครกันแน่ ?”

ชายชราผมขาวตอบอย่างเย็นชา “ที่ข้ามาในวันนี้ ก็เพียงเพื่อสังหารคนๆ เดียว ฝ่าบาทย่ามายุ่งเรื่องนี้จะดีกว่า ส่วนที่ถามว่าข้าเป็นใครนั้น ฝ่าบาทเองคงไม่ต้องรู้ ไม่อย่างนั้นคงมีเรื่องวุ่นวายตามมาแน่”

ฝ่าบาทไม่ได้รู้สึกโมโหกับคำพูดของเขา ฝ่ายตรงข้ามมีพลังแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปด อีกทั้งยังกล้าพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงเช่นนี้ เห็นได้ชัดเลยว่าไม่รู้สึกเกรงกลัวเขาเลยสักนิด

ผู้ที่มีพลังระดับนี้ นอกจากสองราชวงศ์โบราณแล้ว ก็มีตระกูลบู๊โบราณที่หลบซ่อนตัวเท่านั้น

ในตอนนี้ราชวงศ์โบราณก็มีแค่จักรพรรดิที่มีพลังแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปด จักรพรรดิเฝิงก็เป็นจักรพรรดิแห่งราชวงศ์เฝิง ถ้าหากชายชราผมขาวเป็นคนนอกเหนือจากราชวงศ์โบราณแล้วล่ะก็ ก็เหลือแค่คนจากตระกูลบู๊โบราณ

แต่ว่าราชวงศ์อู่ที่มีพลังแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปด มีเพียงจักรพรรดิอู่คนเดียวเท่านั้น ดังนั้นแล้วชายชราผมขาวคนนี้ ต้องมาจากราชวงศ์อู่โบราณแน่

คิดได้ดังนั้น ฝ่าบาทก็พูดขึ้นว่า “ถ้าเพียงรู้ชื่อของท่านแล้วจะทำปัญหามากมายมายังราชวงศ์เฝิงล่ะก็ ถ้างั้นราชวศ์เฝิงก็คงจะอ่อนแอเกินไป สรุปแล้วท่านเป็นใครกันแน่ ?”

ชายชราผมขาวพูดขึ้น “ไป๋หลี่เยี่ยน !”

ได้ยินดังนั้น สีหน้าของฝ่าบาทก็เปลี่ยนไป แซ่ไป๋หลี่นั้นมาจากตระกูลอู่โบราณที่ซ่อนเร้น

ตอนนี้ ในหัวของฝ่าบาท ก็ค่อย ๆ มีความทรงจำมากมายปรากฏขึ้น สีหน้าของเขาค่อย ๆ บูดเบี้ยวอย่างช้า ๆ

ฝ่าบาทพูดเสียงต่ำลง “เจ้ากับไป๋หลี่ชิวเหว่เป็นอะไรกัน ?”

ไป๋หลี่เยี่ยนพูดด้วยสีหน้าสงบนิ่ง “คนในตระกูลของข้า !”

ฝ่าบาทตะลึงงัน ตอนนี้เขานึกเรื่องราวทั้งหมดออกแล้ว ทั้งเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อ 26 ปีก่อน และเรื่องที่ทำไมไป๋หลี่เยี่ยนต้องการสังหารหม่าชาว

“ท่านพ่อ ไป๋หลี่ชิวเหว่เป็นใครกัน ?”

ในเวลานั้น ที่นั่งด้านหน้าข้างเวที เฝิงเจียหยีมองไปยังเฝิงจื้อเอ้า และถามด้วยความสงสัย

เฝิงจื้อเอ้าพูดอย่างเคร่งขรึม “ไป๋หลี่ชิวเหว่ นางเป็นภรรยาของเฝิงจื้อหย่วน และก็เป็นแม่ของหม่าชาวด้วย”

“เมื่อ 26 ปีก่อน ขณะที่หม่าชาวเพิ่งจะออกมาดูโลก และได้หายตัวไปจากราชวงศ์เฝิง ตอนนั้นไป๋หลี่ชิวเหว่ก็ได้หายตัวไปเช่นกัน”

“ไม่มีใครรู้ว่านางไปอยู่ที่ไหน หลาย ๆ คนต่างคิดว่าหม่าชาวถูกไป๋หลี่ชิวเหว่นำตัวไป”

ใบหน้าอันบอบบางของเฝิงเจียหยีถึงกับอึ้ง พูดพำพัมกับตัวเองว่า “งั้นไป๋หลี่ชิวเหว่ก็เป็นคนของตระกูลอู่โบราณ แล้วถ้าอย่างนั้นไป๋หลี่เยี่ยนจะตามสังหารหม่าชาวทำไมกัน ?”

เฝิงจื้อเอ้าตอบอย่างเคร่งขรึม “ได้ยินมาว่า ราชวงศ์อู่โบราณยึดมั่นในความบริสุทธิ์ของสายเลือดมาก ไม่เคยยอมให้คนของตระกูลอู่โบราณไปอยู่ร่วมกับผู้อื่นเลย”

“ไป๋หลี่ชิวเหว่เป็นคนจากราชวงศ์ไป๋หลี่ แต่กลับมามีลูกกับเฝิงจื้อหย่วน หาหม่าชาวยังมีชีวิตอยู่ล่ะก็ จะต้องทำให้เลือดอันบริสุทธิ์ของตระกูลต้องแปดเปื้อน”

“จนกระทั่งเร็ว ๆ นี้ ราชวงศ์เฝิงก็ประกาศออกมาว่าพบตัวรัชทายาทรุ่นที่สิบเก้าที่หายตัวไปกว่า 26 ปี เรื่องนี้ถูกราชวงศ์ไป๋หลี่รับรู้ เมื่อ 26 ปีก่อน ไป๋หลี่ชิวเหว่ได้มีลูกชายกับที่ไม่ใช่คนของราชวงศ์อู่โบราณ”

เฝิงเจียหยีพูดด้วยความตกใจ “ก็หมายความว่า หม่าชาวเป็นเด็กทารกที่หายสาบสูญไปเมื่อ 26 ปีก่อนจริง ๆ และได้ถูกเฝิงจื้อหย่วนพาตัวกลับมายังราชวงศ์เฝิง เขาย่อมรู้แน่ชัดอยู่แล้วว่าถ้าหากหม่าชาวปรากฏตัวขึ้น จะต้องถูกคนของตระกูลอู่โบราณหมายชีวิตแน่ แต่เขาจะทำแบบนี้ไปทำไม ?”

เฝิงจื้อเอ้าทราบเรื่องนี้ดี เพียงแต่เขาก็ไม่เข้าใจเป้าหมายที่แท้จริงของเฝิงจื้อหย่วน

เขาส่ายหัว และพูดขึ้นว่า “แม้จะไม่รู้ว่าเฝิงจื้อหย่วนต้องการอะไร แต่เขาจะต้องมีแผนการใหญ่อยู่แน่ ๆ และแผนการนี้ก็ต้องการใช้หม่าชาวเป็นเครื่องมือ การที่ต้องทำให้ราชวงศ์ไป๋หลี่ปรากฏตัวออกมา เป็นสิ่งที่อันตรายอย่างยิ่งต่อราชวงศ์เฝิง”

แม้แต่ตอนนี้เฝิงจื้อหย่วนเองก็หายตัวไปไหนแล้วไม่รู้