The king of War นิยาย บท 1572

แม้แต่ตอนนี้หยางเฉินเองก็รู้สึกได้ถึงแรงกดดันจากพลังอันทรงพลังจากชายชราผมขาว

หม่าชาวขับฟันแน่น เดินไปหยางเฉินและ กระซิบบอกว่า “พี่เฉิน ไม่ต้องสนใจข้า !”

หยางเฉินพูดด้วยสีหน้าสงบ “ยังไงซะ พวกเราก็คือพี่น้องกัน จะแยกจากกันไม่ได้ ถ้าจะตาย ก็ต้องตายด้วยกัน !”

จะให้เขาทิ้งหม่าชาวไว้ แล้วหนีไปคนเดียว เขาคงทำไม่ได้

เช่นเดียวกัน ถ้าจะให้หม่าชาวทิ้งเขาไป หม่าชาวก็ทำไม่ได้

ในเมื่อเป็นอย่างนี้แล้ว ถ้าอย่างนั้นก็เผชิญหน้ากับผู้แข็งแกร่งไปซะเลย

“ในเมื่อพวกเจ้าอยากตายนัก งั้นฆ่าจะสนองให้เอง !”

ชายชราผมขาวจู่ ๆ ก็พูดขึ้น ทันใดนั้นจิตสังหารอันรุนแรงก็พุ่งเข้าไปล้อมรอบทั้งสองไว้

หยางเฉินไม่พูดอะไรไร้สาระอีก เทคนิคการหายใจขั้นหกของคัมภีร์ต้าเต้าเทียนหยานถูกใช้ขึ้นทันที ดวงตาทั้งสองข้างของเขาแปรเปลี่ยนเป็นสีเลือด ทันใดนั้นลมปราณวิถีบู๊อันรุนแรงก็แผ่พุ่งออกมา

สายเลือดคลั่งพลุ่งพล่านในร่างกายของเขา ราวกับทุก ๆ เซลล์กำลังถูกกระตุ้น

เมื่อเห็นว่าหยางเฉินยังเต็มไปด้วยลมปราณวิถีบู๊อันแข็งแกร่ง ชายชราผมขาวก็ขมวดคิ้ว รับรู้ได้ถึงแรงกดดันที่ออกมาจากร่างของหยางเฉิน

แดนวิถีบู๊ของเขา สามารถรับรู้ได้ว่าปราณวิถีบู๊ของหยางเฉินเทียบได้กับแดนเหนือมนุษย์ชั้นสุดยอดขั้นเจ็ดแล้ว และเหมือนจะเกือบถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดแล้วด้วยซ้ำ

แน่นอนว่า เขาที่เป็นผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปด รู้ดีกว่าใครว่ากว่าจะผ่านจากขั้นเจ็ดมาจีนถึงขั้นแปดนั้นยากเพียงใด ไม่มีทางที่ระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นห้า จะสามารถระเบิดพลังจนเทียบเท่าแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดได้

สิ่งที่ทำให้ชายชราผมขาวเป็นกังวลที่สุดก็คือ หยางเฉินเป็นลูกหลานที่มีพรสวรรค์ของตระกูลโบราณชั้นสูง หากเป็นอย่างนั้นจริง เขาคงต้องฆ่าคนที่นี่ทิ้งทั้งหมด เพื่อที่จะเก็บความลับนี้ไว้

ไม่อย่างนั้น ถ้าเขาเหลือใครให้รอดชีวิตไว้ แล้วถูกคนของตระกูลโบราณรับรู้เรื่องนี้แล้วล่ะก็ ตระกูลของเขาก็จะต้องพบเจอเรื่องราวใหญ่โตแน่

ชายชราผมขาวพูดอีกครั้ง “ข้าจะให้โอกาสเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย ออกไปจากที่นี่ซะ แล้วข้าจะไม่ลืมเรื่องของเจ้าไป”

หยางฉันกัดฟันพูด “ไม่มีทาง !”

“งั้นก็ตายซะ ! ”

ชายชราผมขาวพูดด้วยความโกรธ ร่างกายหายไปจากจุดเดิมทันที

ในเวลานี้ หยางเฉินไม่มีเวลาให้ลังเล เขารวบรวมพลังทั้งหมดไว้ที่หมัดขวา ต่อยสวนออกไปพร้อมกับตะโกน “ตาย !”

“ปั้ง !”

เสียงปะทะกันระหว่างการโจมตีของหยางเฉินและชายชราผมขาว จนเกิดเสียงดังสนั่น ร่างของหยางเฉินกระเด็นถอยออกไปหลายสิบเมตรก่อนจะหยุดลง

ส่วนชายชราผมขาวนั้นยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับออกเลยแม้ครึ่งก้าว การโจมตีของหยางเฉินเมื่อสักครู่เทียบได้กับการโจมตีของแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดเลยทีเดียว

แม้ว่าเพิ่งจะเข้ามายังแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดได้ แต่ก็ทำให้ชายชราเกิดความตกใจอย่างรุนแรง

แดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ดเป็นเหมือนกำแพงขนาดใหญ่ ไม่มีผู้แข็งแกร่งชั้นยอดคนใดสามารถข้ามมาจนถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดได้เลย

และไม่ว่าจะใช้วิธีใด ก็ไม่มีทางที่แดนเหนือมนุษย์ขั้นต่ำกว่าแปดระเบิดพลังออกมาเทียบเท่ากับแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดได้

แต่หยางเฉินกลับทำได้

“พี่เฉิน !”

เมื่อเห็นหยางเฉินถอยออกไปสิบกว่าก้าว สีหน้าของหม่าชาวก็เปลี่ยนไป เดินเข้าไปดูหยางเฉินด้วยสีด้วยกังวล

หยางเฉินส่ายหัวเล็กน้อย แขนข้างที่ออกหมักยังคงสั่นอยู่เล็กน้อย การโจมตีเมื่อสักครู่เป็นการโจมตีที่รุนแรงที่สุดของเขาแล้ว