The king of War นิยาย บท 1601

เฝิงเจียหยี ตะลึงเมื่อเห็นฉากนี้และมองอย่างงุนงง หม่าชาวพุ่งไปยังศีรษะของหยางเฉิน และใส่น้ำหนักลงอย่างหนัก

"ปัง!"

ระหว่างสายฟ้าแลบและหินเหล็กไฟ หยางเฉินก็ยื่นแขนออกไปขวางหน้าศีรษะของเขา หม่าชาวก็โจมตีลงบนแขนของหยางเฉิน

หยางเฉินไถลกลับบนพื้นด้วยเท้าทั้งสองห้าหกเมตร ถึงจะหยุดได้

เมื่อเห็นว่าเฝิงเจียหยีไม่ได้ออกไป เขาจึงพูดอย่างโกรธเคืองทันที “ไปจากที่นี่เร็ว!”

เฝิงเจียหยีเพิ่งฟื้นสติกลับมาและจากไปอย่างรวดเร็ว

หม่าชาวก็พุ่งไปหาเฝิงเจียหยีอีกครั้ง หยางเฉินกัดฟัน วิ่งพุ่งไปและขวางหน้าเฝิงเจียหยีอีกครั้ง

“ปังปังปัง!”

หม่าชาวโจมตี หยางเฉินอย่างบ้าคลั่ง ทุกการโจมตีเป็นการโจมตีที่รุนแรงที่สุด หยางเฉินไม่ต้องการทำร้าย หม่าชาว ดังนั้นเขาทำได้เพียงหลบอย่างสิ้นหวัง

แต่ว่า หลังจากที่ผนึกระเบิดออกมา พลังการต่อสู้ของ หม่าชาวก็พุ่งสูงขึ้น เทียบได้ถึงแดนเหนือมนุษย์ชั้นยอดขั้นเจ็ด

แม้ว่าหยางเฉินจะมีความแข็งแกร่งเทียบเท่ากับแดนเหนือมนุษย์ชั้นยอดขั้นเจ็ด แต่เขาไม่ต้องการทำร้ายหม่าชาว เพียงทำได้แค่หลบ แต่หม่าชาวก็โจมตีด้วยกำลังทั้งหมดที่มี

ดังนั้น หยางเฉินจึงกดดันมาก หากไม่ระวัง อาจได้รับบาดเจ็บสาหัสจากหม่าชาว

เมื่อเวลาผ่านไป สถานการณ์ของ หม่าชาวก็แย่ลงเรื่อยๆ เหมือนกับสัตว์ป่าที่โจมตี หยางเฉินอย่างบ้าคลั่ง

และเนื่องจากหยางเฉินหลีกเลี่ยงทุกที่ เขาประสบความสูญเสียอย่างหนัก

“หม่าชาว ตื่นเร็ว!”

หยางเฉินตะโกนและพยายามปลุก หม่าชาวให้ตื่น แต่หม่าชาวไม่ตอบสนองเลย เสียสติไปหมดแล้ว ไม่มีอารมณ์ใดๆ ในดวงตาสีเลือดของเขา เขาเป็นเหมือนเครื่องจักรเย็นชา พยายามจะฆ่า หยางเฉิน

สิบนาทีต่อมา ยอดเมฆาก็พังทลายไป

เหนือพังทลายก็คือหม่าชาวบ้าอย่างสมบูรณ์ ทุกการโจมตีมีเจตนาฆ่า เพราะลูกแก้วดูดเลือดจะเติมความแข็งแกร่งของหม่าชาวอย่างต่อเนื่อง และหม่าชาวดูเหมือนไม่ได้เสียพลังเลยสักนิด

ในทางกลับกัน หยางเฉินภายใต้การโจมตีอย่างบ้าคลั่งของหม่าชาว ได้ใช้ความแข็งแกร่งส่วนใหญ่ของเขาไป

เยี่ยนตูทั้งหมดถูกปกคลุมไปด้วยแรงกดดันอันน่าสะพรึงกลัวของศิลปะการต่อสู้ เหล่าบุรุษที่แข็งแกร่งนับไม่ถ้วนเงยหน้าขึ้นมองไปทางยอดเมฆา ทุกคนมีสีหน้าตกใจ

“ทิศทางของยอดเมฆา เกิดอะไรขึ้น?”

“นั่นคือราชาแห่งเยี่ยนตู ที่อยู่อาศัยของหยางเฉิน เขาต้องมีปัญหาใหญ่ขึ้นที่นั่นแน่”

“การต่อสู้ระดับนี้ควรจะเป็นการต่อสู้ระหว่างแดนเหนือมนุษย์ผู้แข็งแกร่งล่ะสิ?”

...

ในทุกมุมของเยี่ยนตู มีผู้แข็งแกร่งทำให้อึ้ง

ขณะที่ทั้งสองเผชิญหน้ากันอย่างบ้าคลั่ง หลังจากนั้นอีก 20 นาที หยางเฉินรู้สึกเพียงว่าร่างกายของเขาแทบจะหมดแรง สายเลือดคลั่งได้วิ่งไปไกลถึงขีดสุดแล้วและสายเลือดคลั่งก็ถูกเปิดใช้งาน คัมภีร์ต้าเต้าเทียนหยานถูกเปิดใช้งานแต่แรก แต่เขาก็ยังสูญเสียงพลังอยู่ดี ส่วนหม่าชาวเหมือนคนที่สบายดี ไม่เพียงคนไม่มีจุดอ่อนใด ๆ ยิ่งเขาต่อสู้มากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเท่านั้น

หยางเฉินรู้ดีว่าหากเขาพูดต่อไป เขาคงทุกทุบตีตาย

"ปัง!"

เมื่อความสนใจของเขาไม่อยู่กับเนื้อกับตัว หม่าชาวพุ่งเข้าอกของหยางเฉิน หยางเฉินรู้สึกได้ถึงความหวานในลำคอของเขาทันที และเขารู้สึกว่าเขาอยากจะอาเจียนเป็นเลือด

และร่างกายของเขาภายใต้แรงกระแทกนี้ ถอยห่างออกไปหลายสิบก้าวโดยตรง

แต่ในเวลานี้ หม่าชาวรีบเร่งอีกครั้ง ต่อยอย่างแรงลงอย่างหนักหน่วง

หยางเฉินกัดฟัน ยังไม่ทันที่เขาจะมีเวลาคิด เขาก็พุ่งหมัดมา

"บูม!"

หม่าชาวพุ่งฝ่ามือของเขาไปที่หยางเฉิน หยางเฉินรู้สึกว่ามีความรุนแรงแผ่กระจายไปตามฝ่ามือของเขาไปทางแขนขวาทั้งหมด