The king of War นิยาย บท 1602

ฟังคำพูดของตี้เทียนแล้ว ชั่วขณะนั้นสีหน้าของหยางเฉินดูแย่ขึ้นมา ความหมายของอีกฝ่ายแจ่มแจ้งมาก นั่นคือหยางเฉินอ่อนแอเกินไป เดิมทีไม่มีสิทธิ์สืบทอดไม้เท้าตี้

แต่หากไม่มีไม้เท้าตี้แล้ว หม่าชาวจะทำอย่างไร?

เวลานี้ตี้เทียนหยิบขวดพอร์ซเลนขวดหนึ่งออกมา ถือโอกาสเอาให้หยางเฉินแล้วบอกว่า “ในนี้ใส่ยาไว้เม็ดหนึ่งสามารถควบคุมลูกแก้วดูดเลือดได้ชั่วคราว หากนายอยากจะใช้ไม้เท้าตี้เอาลูกแก้วดูดเลือดในร่างกายเขาออกมา นอกจากว่ามีสักวันหนึ่ง นายเอาชนะฉันให้ได้”

หยางเฉินดีใจในชั่วขณะนั้น ถึงแม้ไม่ได้รับไม้เท้าตี้ แต่อย่างน้อยก็ได้รับยาที่สามารถควบคุมลูกแก้วดูดเลือดเม็ดหนึ่งไว้แล้ว

เขารีบกล่าวขอบคุณทันที “ขอบคุณท่านผู้อาวุโสมากครับ!”

พูดจบ เขารีบป้อนยาให้หม่าชาวแล้ว ซึ่งได้ประสิทธิผลตามคาด ในเวลาหนึ่งนาทีสั้นๆ กลิ่นอายคลุ้มคลั่งในร่างกายของหม่าชาว เลือนหายจางไปในชั่วพริบตา

เวลานี้ หม่าชาวเหมือนเป็นเด็กที่เข้าสู่การนอนหลับลึก หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงต่อเนื่อง

ตี้เทียนพูดขึ้นกะทันหัน “ใช้คัมภีร์ต้าเต้าเทียนหยานของนาย ให้ฉันได้สัมผัสสักหน่อย”

แม้ว่าจะไม่รู้ชัดถึงวัตถุประสงค์ของอีกฝ่าย แต่สำหรับตี้เทียนที่หยิ่งยโส ในใจหยางเฉินไม่มีทางเกิดความไม่พอใจสักนิด รีบเริ่มใช้เทคนิคการหายใจขั้นหกของคัมภีร์ต้าเต้าเทียนหยาน

ไม่นาน กลิ่นหายวิถีบู๊ของแดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ด กระจายออกจากบนตัวของหยางเฉิน

เขาไม่ได้กระตุ้นสายเลือดคลั่ง ถ้ากระตุ้นสายเลือดคลั่งแล้วล่ะก็ อาจจะแกร่งกว่านี้ได้อีก แต่ว่าตี้เทียนเพียงให้เขาใช้วิชาฝึกฝน งั้นแค่ทำตามก็พอแล้ว

“นี่คือวิชาขยะอะไรกัน? เดิมทีก็แค่ของห่วยแตก ถ้านายฝึกฝนวิชาอันนี้ต่อไป อย่างมากสุดอีกสักครึ่งปี ปอดของนายจะต้องเกิดปัญหาใหญ่แน่”

ตี้เทียนพูดจาจนทำให้คนตกใจถึงจะพอใจ คำพูดพวกนี้ ทำให้หยางเฉินตกใจค้างแล้ว

คัมภีร์ต้าเต้าเทียนหยานแกร่งมากแค่ไหน หยางเฉินรู้ดีอย่างมาก สามารถพูดได้ว่า ถ้าไม่ใช่ฝึกฝนคัมภีร์ต้าเต้าเทียนหยานแล้ว กลัวว่าหยางเฉินคงตายไปนานแล้ว

ทำไมพอมาอยู่ที่ตี้เทียนทางนี้ จึงกลายเป็นวิชาขยะไปแล้ว?

ตี้เทียนมองความสงสัยของหยางเฉินออก หัวเราะเยาะพูดว่า “ทำไม? ไม่พอใจ?”

หยางเฉินพูดด้วยท่าทางจริงจัง “ท่านผู้อาวุโส ตั้งแต่ฝึกฝนวิชาอันนี้มา ความสามารถของผมเพิ่มขึ้นรวดเร็ว ถึงแม้ปัจจุบันก้าวสู่แดนเหนือมนุษย์ขั้นหกแล้ว ยังคงสามารถอาศัยคัมภีร์ต้าเต้าเทียนหยาน เพิ่มความสามารถขึ้นไปถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ด วิชาแบบนี้ ยังถือว่าเป็นขยะได้เหรอครับ?”

ตี้เทียนเยาะเย้ย “ฉันไม่ได้บอกว่าวิชาอันนี้เพราะเพิ่มความสามารถของนายขึ้นได้ เป็นขยะ แต่ว่าการฝึกฝนวิชาอันนี้ ก่อนถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นห้า ยังพอได้ แต่หลังจากก้าวสู่แดนเหนือมนุษย์ขั้นหกแล้ว การฝึกฝนแต่ละครั้ง จะทำลายปอดของนายอย่างมาก”

“ตั้งแต่นายก้าวเข้าสู่แดนเหนือมนุษย์ขั้นหก ตอนที่ใช้วิชาอันนี้แต่ละครั้ง เพิ่งเริ่มต้นยังพอได้ แต่ว่านานไปเข้า จะรู้สึกว่าไม่สบายส่วนปอด ยังมีความรู้สึกหายใจไม่ออกด้วยใช่ไหม?”

“ไม่เพียงแค่นี้ ถึงแม้ตอนนี้นายจะไม่ได้ใช้วิชาอันนี้ ก็ยังคงรู้สึกถึงความไม่สบายของปอดอยู่”

ฟังคำพูดของตี้เทียนแล้ว หยางเฉินตกใจค้าง เพราะตั้งแต่เขาก้าวสู่แดนเหนือมนุษย์ขั้นหก ตอนที่ฝึกฝนวิชาอันนี้แต่ละครั้ง มักมีอาการพวกนี้อย่างที่ตี้เทียนพูดจริง

จนกระทั่งวินาทีนี้ เขาถึงสำนึกได้ว่า ความเก่งกาจของตี้เทียน ไม่เพียงการฝึกฝนวิถีบู๊ยิ่งใหญ่ สายตายังแหลมคมมากเช่นกัน เขาเพียงแค่ใช้คัมภีร์ต้าเต้าเทียนหยานนิดหน่อย อีกฝ่ายก็พูดเรื่องพวกนี้ได้ถูกต้อง

หยางเฉินมองทางตี้เทียนด้วยท่าทางวาดหวังพูดว่า “ท่านผู้อาวุโสครับ งั้นตอนนี้ผมควรทำอย่างไร? หรือว่าต้องล้มเลิกการฝึกฝนของคัมภีร์ต้าเต้าเทียนหยานเหรอครับ?”

เขาไม่เชื่อว่าตี้เทียนที่มาจากตี้ชุน จะเพียงแค่พูดปัญหาที่มีอยู่ในวิชาที่เขาฝึกฝนจริงๆ แล้วไม่สนใจเขา

ไม่ว่าอย่างไร เขาก็กลายเป็นคิงแห่งเยี่ยนตูเรียบร้อย ว่าตามที่เล่าลือกันมา หลังจากกลายเป็นคิงแห่งเยี่ยนตู ถึงจะมีสิทธิ์สืบทอดตี้ชุน

ตอนนี้ ความสามารถของเขา บางทีอาจไม่พอจะสืบทอดตี้ชุน แต่อย่างน้อยสิ่งที่แน่ใจได้คือ เขากลายเป็นผู้สืบทอดตี้ชุนแล้ว เพียงแค่ผู้แข็งแกร่งของตี้ชุนไม่ยอมรับเท่านั้นเอง

ในเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้แข็งแกร่งตี้ชุนยังอ่อนแอเกินไป งั้นผู้แข็งแกร่งตี้ชุน ควรจะถ่ายทอดวิชาบางอย่างให้หยางเฉินหรือไม่?

ตี้เทียนเอ่ยปากบอกว่า “นายนั่งขัดสมาธิ กำจัดความคิดฟุ้งซ่านทุกอย่างในหัวทิ้ง รออีกเดี๋ยวไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น นายทำไปตามคำสั่งของฉัน”

“ได้ครับ!”

หยางเฉินรีบนั่งขัดสมาธิทันที