The king of War นิยาย บท 1603

ฟังคำพูดของหยางเฉินแล้ว ตี้เทียนพูดแบบท่าทางเสียดสี “นายคิดว่า นายในตอนนี้ มีสิทธิ์ไปตี้ชุนเหรอ?”

ในใจหยางเฉินไม่ยอมรับอยู่บ้าง

ไม่ว่าจะพูดอย่างไร ตนเองก็เป็นผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นหกอย่างแท้จริงคนหนึ่ง สิ่งสำคัญสุดคือ จากตอนที่เขาเริ่มฝึกฝน ก็เพียงแค่เวลาหกปีสั้นๆ

ปัจจุบันนี้ ยังไม่ถึงสามสิบปี ก็ครอบครองความสามารถของแดนเหนือมนุษย์ขั้นหกแล้ว ในจิ่วโจวอันกว้างใหญ่ รุ่นอายุน้อยแบบนี้ จะมีสักกี่คน มีสิทธิ์เทียบเคียงกับเขา?

หยางเฉินถามว่า “จากความเห็นของท่านผู้อาวุโส สรุปเมื่อไรผมถึงจะมีสิทธิ์เข้าสู่ตี้ชุนครับ?”

ตี้เทียนเอ่ยปาก “แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้า!”

คำพูดประโยคหนึ่ง ทำให้หยางเฉินอึ้งอยู่ที่เดิมถึงที่สุด

แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้า ถึงมีสิทธิ์เข้าไปตี้ชุนเหรอ?

แม้แต่เขา ยังไม่เคยเจอผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าเลย ถึงจะเป็นราชวงศ์โบราณ ผู้แข็งแกร่งที่สุด ก็มีเพียงแค่ความสามารถของแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปด

สำหรับตระกูลบู๊โบราณ ต่อให้มีตัวตนของแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าจริง กลัวว่าคงมีเพียงผู้นำของตระกูลบู๊โบราณ ถึงมีความเป็นไปได้ที่จะก้าวสู่แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้า

แต่ว่าตี้เทียนกลับบอกว่า แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้า ถึงมีสิทธิ์เข้าสู่ตี้ชุน

คงไม่ใช่หมายความว่า ผู้แข็งแกร่งของตี้ชุน ล้วนเป็นการมีอยู่ที่เกินกว่าแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าเหรอ?

ตี้เทียนมองหยางเฉินอย่างเรียบนิ่งแวบหนึ่ง เอ่ยปากบอก “ภารกิจของฉันเสร็จสิ้นแล้ว เป็นเวลาที่ต้องไปแล้ว ฉันจะรอนายอยู่ที่ตี้ชุน!”

เพิ่งพูดจบ เขาก้าวเท้าออกไป เพิ่งเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ภาพคนก็หายลับไปจากที่เดิม เหมือนว่าหายไปอย่างไร้สาเหตุ ไม่มีกลิ่นอายวิถีบู๊สักนิดเดียว

หยางเฉินมองทางที่ตี้เทียนจากไป กุมหมัดทั้งสองเอาไว้แน่น พูดด้วยท่าทางแน่วแน่ “ต้องมีสักวัน ฉันจะไปตี้ชุนให้ได้!”

ถึงแม้เขาจะไม่รู้ว่าตี้ชุนคือที่ไหน แต่ว่าจากบนตัวของตี้เทียน เขาสัมผัสได้ถึงความยิ่งใหญ่ของผู้แข็งแกร่งตี้ชุน ความสามารถของตี้เทียน กลัวว่าจะเกินกว่าแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าแล้ว

หลังจากข้ามผ่านแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้า จะเป็นแดนอะไร?

กลัวว่าแม้แต่ตระกูลบู๊โบราณ ยังไม่น่าจะรู้แน่ชัดเลยกระมัง?

“คุณหยาง พี่ชายฟื้นแล้ว!”

ในเวลานี้เอง ทันใดนั้นมีเสียงของเฝิงเจียหยีลอยมาจากด้านนอกห้อง

ชั่วขณะหนึ่งหยางเฉินดีใจ รีบลุกขึ้นวิ่งออกไปทันที และมองเห็นหม่าชาวฟื้นเรียบร้อยแล้ว กำลังนั่งอยู่บนโซฟา สีหน้าซีดเซียวอยู่บ้าง ท่าทางเหม่อลอยพอสมควร

“หม่าชาว!”

หยางเฉินเดินเข้าไป เรียกสักทีหนึ่ง

ได้ยินเสียงของหยางเฉิน หม่าชาวถึงมองทางหยางเฉิน ท่าทางนิ่งสงบอย่างยิ่ง เหมือนมองคนแปลกหน้าคนหนึ่ง และไม่พูดจา

หยางเฉินขมวดคิ้วแล้ว รู้สึกผิดปกติอยู่นิดหน่อย

หยางเฉินมองทางเฝิงเจียหยีถามว่า หลังจากเขาฟื้นขึ้นมา ก็เป็นสภาพนี้ตลอดเลยเหรอ?”

เฝิงเจียหยีพยักหน้า “เขาเหมือนไม่รู้จักพวกเราเลย”

หยางเฉินมีความรู้สึกแบบนี้เช่นกัน ตี้เทียนให้ยาเม็ดหนึ่งกับตนเองมา บอกว่าสามารถควบคุมลูกแก้วดูดเลือดได้ จะเกิดปัญหาได้อย่างไรกัน?