The king of War นิยาย บท 1604

สัมผัสถึงกลิ่นอายอันยิ่งใหญ่พวกนี้ล็อกตนเองเอาไว้ หยางเฉินขมวดคิ้วขึ้นมา เขามีความรู้สึกอย่างหนึ่ง สถานที่เดินทางของตนเอง เหมือนว่าถูกผู้แข็งแกร่งของเมืองเหมียวรู้เข้าแต่แรกแล้ว

มิฉะนั้น ทำไมตนเองเพิ่งมาถึงเมืองเหมียว ถึงถูกผู้แข็งแกร่งมากขนาดนี้จ้องไว้?

ประเด็นคือ กลิ่นอายวิถีบู๊บนตัวของผู้แข็งแกร่งเหล่านี้แกร่งมาก ล้วนเป็นผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นห้าขึ้นไป

ที่นี่คือเมืองเหมียวเขตหลัก และก็เป็นเมืองที่เจ้าเมืองแห่งเมืองเหมียวพักอยู่ อยากจะมุ่งหน้าไปสิบสามเขตอื่นในเมืองเหมียว ทำได้เพียงโดยสารเครื่องบินเข้าไปจากเขตหลัก

ว่าตามแผนการของหยางเฉิน เดิมเขาคิดว่าพอถึงเมืองเหมียวเขตหลักแล้ว ค่อยไปตามหาต้นหญ้าคืนจิตที่เมืองเหมียวแดนที่เก้า

หลิวเหล่าก้วยที่โดนเขาฆ่าตาย เป็นศิษย์พี่ของหวงจิ้นเจ้าแดนแห่งเมืองเหมียวแดนที่เก้า คงมีสักวันหนึ่ง หวงจิ้นจะไปหาเขาเพื่อแก้แค้น ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ไม่สู้ไปเจอหวงจิ้นในตอนนี้สักหน่อย

“ออกมาให้หมดเถอะ!”

หลังหยางเฉินมาถึงพื้นที่ค่อนข้างเงียบแห่งหนึ่ง จึงพูดจาเสียงดังฟังชัด

เมื่อเขาเพิ่งพูดจบ ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์สามคน ก็ปรากฏตัวอยู่ข้างกายของหยางเฉิน

หยางเฉินถามด้วยเสียงเย็นชา “พวกคุณเป็นใคร? ทำไมต้องจ้องผมไว้ด้วย?”

สิ่งที่ทำให้หยางเฉินตกใจคือ ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์สามคนนี้ ล้วนเป็นชายวัยกลางคน คนที่อายุน้อยที่สุดคนนั้น ดูขึ้นมาท่าทางอายุเพียงสี่สิบปี

ก่อนหน้านี้ผู้แข็งแกร่งที่เขาสัมผัสพบเจอมา โดยพื้นฐานเป็นผู้แข็งแกร่งอาวุโสที่อยู่มาหกสิบเจ็ดสิบปีกันแล้ว แวบหนึ่งผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์อายุสี่สิบห้าสิบปีสามคนปรากฏตัวขึ้น ยังเป็นครั้งแรก

ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ที่อายุประมาณสี่สิบปีคนนั้น เอ่ยปากบอกว่า “พวกเรามาจากคฤหาสน์เจ้าเมืองครับ เจ้าเมืองของพวกเรามีคำเชิญ! ขอเชิญคุณหยางตามพวกเราไปด้วยครับ!”

น้ำเสียงและท่าทีของอีกฝ่าย กลับเคารพนบนอบมาก

หยางเฉินขมวดคิ้วขึ้นมาแล้ว “เจ้าเมืองของเมืองเหมียว อยากเจอผม?”

เขาคิดไม่ออกจริงๆ เจ้าเมืองของเมืองเหมียวจะเจอตนเองได้อย่างไร ประเด็นคือ เขามาเมืองเหมียวเป็นครั้งแรก และเคยพบปะเพียงผู้แข็งแกร่งของแดนที่เก้าแห่งเมืองเหมียว

แต่ว่าตอนนี้ เจ้าเมืองของเมืองเหมียวกลับอยากเจอตนเอง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่นี่เป็นเขตอิทธิพลของเมืองเหมียว ว่าตามข้อมูลพวกนั้นที่หลิวเหล่าก้วยบอกหยางเฉินดูแล้ว ความสามารถเจ้าเมืองของเมืองเหมียว มีความเป็นไปได้มากที่สุดว่าอยู่ที่แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้า

หยางเฉินก็แค่มีเพียงความสามารถจองแดนเหนือมนุษย์ขั้นหก ถ้าเจ้าเมืองของเมืองเหมียวอยากคิดไม่ซื่อต่อตนเอง ยังง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก

แต่ว่า ถ้าเจ้าเมืองของเมืองเหมียวอยากฆ่าเขาจริง ทำไมถึงส่งคนมาเชื้อเชิญเขาด้วย?

คิดถึงตรงนี้ หยางเฉินเอ่ยปากบอก “ในเมื่อเจ้าเมืองมีคำเชิญ ย่อมต้องไปแน่! นำทางเถอะครับ!”

เวลานี้โรลส์-รอยซ์สีดำคันหนึ่งจอดอยู่ด้านข้างสามสี่คนนี้ ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ที่เป็นหัวหน้าคนนั้นเอ่ยปากบอก “คุณหยาง เชิญครับ!”

มีเพียงผู้แข็งแกร่งที่เป็นหัวหน้าตามหยางเฉินขึ้นรถไปด้วยกัน ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์สองคนที่เหลือ ไม่นานหายลับไปจากที่เดิม ไม่รู้ว่าไปที่ไหนกัน

หยางเฉินถามว่า “ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไร?”

อีกฝ่ายเอ่ยปากตอบ “ผมชื่อเหมียวหง!”

หยางเฉินพยักหน้า ถามว่า “เจ้าเมืองของพวกคุณ ตามตัวผมมีธุระอะไรเหรอ?”

เหมียวหงส่ายหน้า “เรื่องของเจ้าเมือง พวกผมไม่กล้าคาดเดาเหลวไหล!”

ท่าทางของเหมียวหงเคร่งขรึมอย่างมาก พูดจาก็มีระเบียบแบบแผน

หยางเฉินสอบถามอีกว่า “คุณรู้หรือเปล่า สถานที่ไหนในเมืองเหมียว มีต้นหญ้าคืนจิตบ้าง?”

เหมียวหงส่ายหน้า “ไม่รู้ครับ!”

ถึงแม้หยางเฉินมาถึงเมืองเหมียวแล้ว แต่ว่าจนถึงตอนนี้ ล้วนไม่รู้ว่าที่ไหนมีต้นหญ้าคืนจิต

สิ่งที่ทำให้เขาผิดหวังคือ เหมียวหงก็ไม่รู้ชัดเช่นกัน

เห็นท่าทางที่อยู่ในระเบียบแบบแผนของเหมียวหง หยางเฉินรู้ว่า ต่อให้เขายังถามมากต่อไปอีก กลัวว่าเหมียวหงคงไม่พูดข้อมูลมีประโยชน์อะไรออกมาหรอก