The king of War นิยาย บท 1605

เฝิงเสียวหว่านส่ายหน้าแล้ว พูดแบบท่าทางกังวล “แต่ไหนแต่ไรฉันไม่เคยพบเจอคนไข้ที่สูญเสียจิตสำนึก เพราะสิ่งของจากภายนอกตัวมาก่อน แต่ว่าฉันจะพยายามค้นหาวิธีรักษาพี่หม่าให้หายดี”

แม้แต่เฝิงเสียวหว่าน ยังไม่มีวิธีเหรอ?

หยางเฉินบอกว่า “ช่วงเวลานี้ พวกเราคิดวิธีตามหาต้นหญ้าคืนจิต ไม่ว่าอย่างไร จำเป็นต้องทำให้อาการป่วยของหม่าชาวคงที่ลงมาก่อน”

เฝิงเสียวหว่านพยักหน้า เอ่ยปากบอก “แต่ว่าด้วยประสิทธิผลของต้นหญ้าคืนจิต เป็นไปได้จริงว่าพี่หม่าจะฟื้นฟูจิตสำนึกกลับมาได้ ช่วงเวลานี้ ฉันจะแก้ไขปัญหาของทางด้านนี้โดยเฉพาะสักหน่อย ต่อให้ฟื้นจิตสำนึกของพี่หม่ากลับมาในทันทีไม่ได้ อย่างน้อยต้องรักษาจิตสำนึกที่เหลือของเขาไม่ให้โดนกลืนกิน”

พูดจบ หล่อนมองทางอ้ายหลินพูดว่า “พี่อ้าย พี่อย่ากังวลเกินไปเลย มีพี่หยางอยู่ทั้งคน จะไม่ทำให้พี่หม่าเกิดอะไรขึ้นแน่”

หยางเฉินรีบพูดขึ้นเช่นกัน “เสียวหว่านพูดถูก ฉันจะไม่ให้หม่าชาวเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่นอน อีกอย่าง ท่านผู้อาวุโสตี้เทียนลงมือควบคุมลูกแก้วดูดเลือดในร่างกายของหม่าชาวไว้แล้ว ภายในช่วงสั้นๆ หม่าชาวจะต้องไม่มีอันตรายถึงชีวิตหรอก”

อ้ายหลินฝืนยิ้ม “พวกนายวางใจได้เลย ฉันไม่เป็นไร”

คนรักของตนเองสูญเสียจิตสำนึกไป เธอยังไม่ได้อยู่ข้างกายอีก เธอจะไม่เป็นอะไรได้อย่างไร?

ในเวลานี้เอง เหมียวหงคนนั้นที่พาหยางเฉินมากก่อนหน้านี้ เดินเข้ามาแล้ว เอ่ยปากพูดว่า “คุณหยาง เจ้าเมืองขอเชิญครับ!”

หลังจากหยางเฉินเจอกับอ้ายหลินและเฝิงเสียวหว่าน สนใจแต่พูดคุยเรื่องเก่ากันอยู่ ลืมแม้กระทั่งสาเหตุที่มาที่นี่ไปเลย

เขามองทางอ้ายหลินและเฝิงเสียวหว่านบอกว่า “พวกเธอรออยู่ก่อน ฉันจะไปเจอเจ้าเมืองสักหน่อย”

ภายใต้การนำทางของเหมียวหง ไม่นาน หยางเฉินมาถึงด้านข้างลำธารสายหนึ่ง ภาพด้านหลังของคนคนหนึ่งที่สวมชุดสามัญชนโบราณ และใส่งอบบนศีรษะ กำลังนั่งอยู่ข้างลำธาร ในมือยังถือเบ็ดตกปลาไว้

ภาพลักษณ์นี้ ทำให้หยางเฉินนึกถึงบุคคลในตำนานโบราณคนหนึ่งขึ้นกะทันหัน เจียงไท่กง(นักยุทธศาสตร์ทางทหาร)

เจียงไท่กงตกปลา ให้ผู้สมัครใจมาติดเบ็ด

“เจ้าเมืองครับ คุณหยางมาแล้วครับ!”

เหมียวหงยืนอยู่ด้านหลังผู้อาวุโส พูดจาแบบเคารพนับถือ

เป็นเจ้าเมืองของเมืองเหมียวตามคาด ในใจหยางเฉินแอบตกใจอยู่บ้าง เดิมคิดว่า เจ้าเมืองของเมืองเหมียว จะเป็นผู้แข็งแกร่งที่เผด็จการอย่างยิ่งคนหนึ่ง กลับนึกไม่ถึงว่าจะเป็นผู้อาวุโสที่สวมชุดสามัญชนโบราณ และแค่ใส่งอบ

“มาแล้ว!”

ผู้อาวุโสวางเบ็ดลง หัวเราะแล้วลุกขึ้น มองทางหยางเฉินด้วยรอยยิ้มที่ดูอ่อนโยน

จากบนตัวของอีกฝ่าย หยางเฉินสัมผัสกลิ่นอายวิถีบู๊ไม่ได้สักนิดเดียว ราวกับว่าคนที่ตนเองเผชิญหน้าอยู่คือผู้อาวุโสอายุหกสิบเจ็ดสิบปีคนหนึ่ง และไม่ใช่เจ้าเมืองของเมืองเหมียวที่เคียงบ่าเคียงไหล่กับผู้นำของตระกูลบู๊โบราณ

หยางเฉินรีบแสดงความเคารพทันที พูดว่า “สวัสดีครับเจ้าเมืองเหมียว!”

ไม่ว่าอย่างไร เจ้าเมืองเหมียวก็เป็นบุคคลรุ่นใหญ่กว่า ไม่ว่าเป็นศัตรูหรือมิตร จะเสียมารยาทไม่ได้

เจ้าเมืองเหมียวพยักหน้าเล็กน้อย ดวงตาที่อ่อนโยนคู่นั้น เหมือนกำลังมองลูกหลานของตนเอง ท่าทางรักและเมตตา หัวเราะแล้วพูดว่า “ไม่เลวเลย อายุน้อยกว่าสามสิบปี ก็ฝึกฝนจนมาถึงระดับของแดนเหนือมนุษย์ขั้นหกได้ แม้เป็นบูโดอัจฉริยะพวกนั้นของตระกูลบู๊โบราณ ก็ไม่เป็นเช่นนี้”

หยางเฉินรีบพูดทันที “เจ้าเมืองเหมียวชมเกินไปแล้วครับ!”

“นั่งสิ!”

เจ้าเมืองเหมียวชี้ไปยังก้อนหินด้านข้าง หัวเราะอยู่บอกว่า “ฉันเรียบง่ายจนเคยชินแล้ว ต้อนรับนายตรงนี้แล้วกัน อย่าได้ถือสา”

หยางเฉินหัวเราะแล้ว “เจ้าเมืองเหมียวเชื้อเชิญ เป็นเกียรติของผมครับ ผมจะถือสาได้อย่างไร?”

พูดจบ เขานั่งลงบนก้อนหินด้านข้างอย่างไม่สนใจสักนิดเดียว

เจ้าเมืองเหมียวก็นั่งอยู่บนหินก้อนหนึ่งเช่นกัน หยิบขวดน้ำเต้าอันหนึ่งออกมา ยังหยิบแก้วเหล้าสองใบมาด้วย เทด้วยตนเองสองแก้วเลย จากนั้นนำแก้วหนึ่งในนั้นยื่นให้หยางเฉิน ยิ้มแล้วพูดว่า “มีจะมีสุขใดเท่ากับมีเพื่อนมาเยือนจากแดนไกล? มา ดื่มเหล้า!”