The king of War นิยาย บท 1616

“ฉันจะกลับไปด้วยกันกับนาย!”

อ้ายหลินรีบเอ่ยปากบอกทันที บนใบหน้า เต็มไปด้วยแววความแน่วแน่

หยางเฉินมองเสี่ยวจิ้งอันที่ถูกเธออุ้มไว้ในอ้อมอก และมองทางอ้ายหลินจึงพูดว่า “พี่อ้าย ผมรู้ว่าพี่เป็นห่วงหม่าชาวมาก อยากจะอยู่ข้างตัวเขาในเวลาที่เขาลำบากมากที่สุด แต่ว่าเสี่ยวจิ้งอันยังเด็กขนาดนี้ พี่ไปแล้ว เสี่ยวจิ้งอันจะทำอย่างไร?”

“ผมว่า ถ้าตอนนี้หม่าชาวยังมีจิตสำนึกอยู่ สิ่งที่เขาหวังมากที่สุดคงให้พี่ดูแลเสี่ยวจิ้งอันให้ดี และไม่ใช่ไปอยู่เป็นเพื่อนเขา”

“พี่วางใจได้ ผมจะดูแลเขาเป็นอย่างดี จะไม่ทำให้เขาเกิดเรื่องเด็ดขาด”

เดิมทีหยางเฉินคิดจะฝึกฝนไปตลอด จนกระทั่งแดนวิถีบู๊ก้าวสู่แดนเหนือมนุษย์ขั้นแปด แต่ว่าผลการฝึกฝนหลายวันนี้แย่มากๆ เพราะเขามักจะไม่มีสมาธิ มักจะกังวลใจเรื่องหม่าชาว

ปัจจุบันนี้ มีเพียงเฝิงเจียหยีอยู่ข้างกายหม่าชาว และหม่าชาวสูญเสียจิตสำนึกอีกด้วย ไม่มีใครรับรองได้ว่า อาการป่วยของหม่าชาวจะทรุดหนักหรือไม่

ส่วนเฝิงเสียวหว่านทางนี้ยังไม่มีผลสรุปการวิจัยใดๆ เขาคิดจะกลับไปเมืองเยี่ยนตูก่อน ให้แน่ใจว่าหม่าชาวไม่เป็นอะไรแล้ว จากนั้นจึงนำต้นหญ้าคืนจิตไปที่ชายแดนเหนือสักเที่ยว

ที่ชายแดนเหนือมีผู้อาวุโสราชาหมอ ฝีมือการรักษาเกรียงไกรอย่างมาก ถ้าไม่ใช่ว่าจนปัญญาจริง เขาก็ไม่อยากจะไปชายแดนเหนือ เพื่อขอความช่วยเหลือจากราชาหมอ

แต่ว่าเวลาที่หม่าชาวสูญเสียจิตสำนึกนานเกินไป เขากังวลจะเสียเวลานานไป ถ้าหากพลาดโอกาสรักษาที่ดีที่สุด จะทำให้เกิดผลกระทบร้ายแรงต่อหม่าชาวเข้า

หลังฟังคำพูดของหยางเฉิน อ้ายหลินไม่เพียงไม่ได้มีความหมายถอยหนีสักนิด แววความแน่วแน่ในสายตา กลับเข้มข้นยิ่งกว่าเดิม

อ้ายหลินพูดด้วยท่าทางดึงดัน “พี่เฉิน ฉันจำเป็นต้องกลับไปอยู่เป็นเพื่อนเขา! สำหรับเสี่ยวจิ้งอัน ฉันให้อยู่ที่นี่ต่อได้ เสียวหว่านจะดูแลเขาอย่างดี”

เฝิงเสียวหว่านมองอ้ายหลินแล้ว และมองทางหยางเฉินบอกว่า “พี่หยาง ในเมื่อพี่อ้ายอยากจะไปอยู่ข้างกายพี่หม่า พี่ไม่สู้พาเธอกลับไปด้วยล่ะ! ฉันจะดูแลเสี่ยวจิ้งอันให้ดีเอง”

หยางเฉินถอนหายใจทีหนึ่ง “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นผมจะพาคุณกลับไปด้วยกัน!”

อ้ายหลินรีบบอกทันที “ขอบคุณนะพี่เฉิน!”

คืนวันนั้น หยางเฉินพาอ้ายหลินออกจากเมืองเหมียว

จนกระทั่งเช้าตรู่วันต่อมา มาถึงเมืองเยี่ยนตู

เหยียบบนแผ่นดินผืนนี้อีกครั้ง หน้าอ้ายหลินเต็มไปด้วยความคิดถึง เพราะเป็นห่วงหม่าชาว จึงตามหยางเฉินไปยอดเมฆาในวินาทีแรกเลย

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ยอดเมฆา

อ้ายหลินมองหม่าชาวที่หน้าตางงงวย และไม่พูดไม่จาอยู่ ชั่วขณะนั้นไม่มีทางควบคุมอารมณ์ของตนเองได้อีก ร้องไห้แล้วพูดว่า “ที่รัก คุณอย่าทำฉันตกใจสิ รีบฟื้นขึ้นมา ได้หรือเปล่า? ฉันขอร้องให้คุณรีบฟื้นกลับมานะ!”

ไม่ว่าเธอจะร้องไห้ตะโกนอย่างไร หม่าชาวล้วนไม่ขยับเขยื้อน เพียงแค่มองอ้ายหลินแบบหน้าตาไร้ความรู้สึก ไม่มีการตอบสนองสักนิด

“ช่วงเวลานี้ ลำบากเธอแล้วนะ!”

หยางเฉินมอบพื้นที่ส่วนตัวให้แก่อ้ายหลินและหม่าชาวแล้ว จากนั้นพาเฝิงเจียหยีมาที่ด้านนอก พูดด้วยท่าทางซาบซึ้งใจ

เฝิงเจียหยีส่ายหน้าเล็กน้อย พูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ฉันหาหมอชื่อดังทั่วหมดแล้ว แต่ไม่มีสักคนสามารถรักษาพี่ชายให้หายได้เลย คุณล่ะ? เดินทางไปเมืองเหมียวครั้งนี้ ได้อะไรมาบ้าง?”

หยางเฉินส่ายหน้า “ยังไม่ทันหาวิธีทำให้หม่าชาวฟื้นจิตสำนึกกลับมาได้ แต่ว่าเสียวหว่านกำลังพยายามอยู่”

“แต่ฉันคิดว่าจะไม่รอแล้ว เตรียมไปกองยุทธการที่ชายแดนเหนือสักรอบ บางทีอาจจะหาวิธีที่ทำให้หม่าชาวฟื้นจิตสำนึกกลับมาได้”

เฝิงเจียหยีบอกว่า “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นคุณไปอย่างวางใจเถอะ ฉันจะคุ้มครองพวกเขาเอง”

เฝิงเจียหยีเป็นผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ ถึงแม้เป็นแค่แดนเหนือมนุษย์ขั้นหนึ่ง แต่ในเมืองเยี่ยนตูสถานที่แห่งนี้ ก็เป็นการมีอยู่ชั้นสูงสุดแล้ว