The king of War นิยาย บท 1636

ผู้แข็งแกร่งทั้งสี่แห่งหุบเขาราชายาหวาดกลัวจนตะลึงตาค้าง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเพิ่งได้รับความเจ็บปวดจากพิษกู่ที่กัดกินภายในร่างกายของเขาอย่างบ้าคลั่ง

หัวหน้าผู้แข็งแกร่งรีบบอกว่า “พวกเราหุบเขาราชายามีผู้แข็งแกร่งที่อำพรางตัวเก่ง ทุกครั้งที่ลงมือ จะมีคนซ่อนตัวอยู่ในเงามืดในหุบเขาราชายา ความสามารถของพวกเขานั้นไม่แข็งแกร่ง แต่ก็เพื่อความสะดวกในการส่งทุกอย่างที่พวกเขาเห็นกลับไปที่หุบเขาราชายา”

“ในขณะที่หยางเฉินสังหารผู้แข็งแกร่งของหุบเขาราชายาสองคน หุบเขาราชายาก็จะได้รู้เรื่องนี้แล้ว พวกเราจับตาดูหยางเฉินอยู่ตลอดเวลา ดังนั้นพวกเราจึงรู้ทันทีที่หยางเฉินมาถึงเมืองหวยเฉิง”

หยางเฉินแอบถอนหายใจอย่างโล่งอก อย่างน้อยก็หมายความว่าไม่ใช่สองพี่น้องตระกูลซ่งที่ทรยศเขา พูดอีกอย่างก็คืออ้ายหลินและคนอื่นๆ จะไม่ตกอยู่ในอันตรายในขณะนี้

เขาหรี่ตาทั้งสองลงเล็กน้อย “พูดแบบนี้แสดงว่าในบริเวณนี้จะมีผู้แข็งแกร่งของหุบเขาราชายา กำลังซ่อนตัวเพื่อแอบดูพวกเราอยู่ใช่ไหม?”

“พวกคุณยอมตายดีกว่าจะยอมพูดออกมาว่าทำไมถึงรู้ว่าผมฆ่าผู้แข็งแกร่งของหุบเขาราชายา ก็เพราะว่ามีผู้แข็งแกร่งแอบจับตามองพวกเราอยู่ ทันทีที่พวกคุณพูด หุบเขาราชายาจะไม่ยอมปล่อยพวกคุณไปใช่ไหม?”

หัวหน้าผู้แข็งแกร่งพูดด้วยสีหน้าสิ้นหวัง “คุณพูดถูก แม้ว่าคุณจะไม่ฆ่าพวกเรา แต่หุบเขาราชายาจะไม่ปล่อยพวกเราไปอยู่ดี”

พูดจบ จู่ๆ หัวหน้าผู้แข็งแกร่งก็คุกเข่าลงแทบเท้าหยางเฉิน แล้วพูดด้วยสีหน้าอ้อนวอน “คุณหยาง ได้โปรดรับเลี้ยงพวกเราไว้ด้วย มิฉะนั้นพวกเราจะไม่มีทางมีชีวิตรอดอยู่ได้เลย”

“คุณหยาง กรุณารับเลี้ยงพวกเราด้วย!”

“คุณหยาง ได้โปรดช่วยพวกเราด้วย!”

“คุณหยาง ตอนนี้มีเพียงคุณเท่านั้นที่สามารถช่วยพวกเราได้ ขอเพียงคุณยินดีช่วยพวกเรา พวกเราจะทำงานให้คุณอย่างเต็มที่แน่นอน”

ในเวลานี้ ผู้แข็งแกร่งคนอื่นอีกสามคนของหุบเขาราชายาก็เริ่มพากันอ้อนวอนเช่นกัน

หยางเฉินกล่าวด้วยสีหน้านิ่งเฉย “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ถ้าทางนั้นให้ทางรอดแก่พวกคุณ พวกคุณก็ไปสินะ!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ผู้แข็งแกร่งของหุบเขาราชายาทั้งสี่ล้วนมีสีหน้าสิ้นหวัง

พวกเขาบอกความลับของหุบเขาราชายาให้หยางเฉินรู้แล้ว จนถึงกับยอมสวามิภักดิ์ต่อหยางเฉิน แต่หยางเฉินกลับไม่ยินดียอมรับ และบอกให้พวกเขาไป

ด้วยความสามารถของหุบเขาราชายาแห่งเมืองหวยเฉิง พวกเขาสามารถหลบหนีได้เหรอ?

แต่ในเวลานี้เอง จู่ๆ เหล่าจิ่วก็พูดขึ้นมาอย่างกะทันหัน “หาเจอแล้ว!”

สิ้นเสียง ร่างของเขาก็อันตรธานหายไป

หนึ่งนาทีต่อมา เหล่าจิ่วก็กลับมาพร้อมกับหิ้วชายวัยกลางคนที่สูญเสียวิถีบู๊ทั้งหมดมาด้วย

“ฉื้อถู้!”

ผู้แข็งแกร่งของหุบเขาราชายาต่างตกใจเมื่อเห็นชายวัยกลางคน

ฉื้อถู้เป็นคนที่ซุ่มดูพวกเขาอยู่ อำพรางตัวได้ดีมาก แม้แต่ผู้แข็งแกร่งระดับแดนเหนือมนุษย์ก็อาจจะหามันไม่พบ แต่ตอนนี้มันถูกเหล่าจิ่วจับกลับมาภายในเวลาสั้นๆ เพียงหนึ่งนาที

แค่นี้ก็รู้แล้วว่า ความสามารถของเหล่าจิ่วนั้นแข็งแกร่งเพียงใด

ฉื้อถู้ทรุดตัวลงกับพื้น จ้องเขม็งไปที่ผู้แข็งแกร่งของหุบเขาราชายาอย่างโกรธเกรี้ยว กัดฟันพูดว่า “พวกนายกล้าทรยศหุบเขาราชายา พวกนายจะมีจุดจบอย่างน่าสังเวช!”

ผู้แข็งแกร่งของหุบเขาราชายาทั้งสี่มีสีหน้าย่ำแย่มาก

เหล่าจิ่วกล่าวว่า “ตอนนี้ ขอเพียงพวกคุณฆ่าเขา ต่อให้เป็นราชายาเอง ก็จะไม่รู้ว่าพวกคุณพูดอะไรกับพวกเรา”

เมื่อได้ยินคำพูดของเหล่าจิ่ว หยางเฉินก็แอบแปลกใจ ไม่ค่อยเข้าใจว่าเหล่าจิ่วคิดจะทำอะไร แต่เหล่าจิ่วนั้นได้รับมอบหมายจากเจ้าเมืองเหมียวให้มาช่วยเหลือเขา ในเมื่อพูดออกมาในเวลานี้ ก็ต้องมีเจตนาของเขาแน่

เป็นไปตามคาด เหล่าจิ่วพูดต่ออีกว่า “ขอเพียงพวกคุณฆ่าฉื้อถู้ เราจะได้มั่นใจว่าพวกคุณจะไม่ทรยศเรา มีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่พวกเราจะสามารถให้ทางรอดแก่พวกคุณได้”