The king of War นิยาย บท 1638

เหล่าจิ่วจ้องหยางเฉินอยู่นาน จึงพยักหน้า “ได้ ฉันจะรอนายที่โรงแรม!”

หยางเฉินพูดว่า “คุณวางใจเถอะ ผมมีอีกหลายเรื่อง ที่ยังทำไม่สำเร็จ ไม่มีทางไปตายที่จวนเจ้าเมืองหวยเฉิง แบบฟรีๆ แน่นอน”

เหล่าจิ่วพยักหน้า “ไม่ว่าอย่างไร แค่มีชีวิตรอด ถึงจะสำคัญที่สุด”

พูดจบ เขาหันหลังเดินออกไป

หยางเฉินไม่เสียเวลาต่อ ออกจากโรงแรม เรียกรถแท็กซี่ มุ่งหน้าไปยังจวนเจ้าเมืองหวยเฉิง

แม้เมืองหวยเฉิง เป็นเมืองที่วิถีบู๊รุ่งเรือง แต่ในเมือง ก็มีคนธรรมดาทั่วไป อย่างเช่นคนทั่วไป ที่ขับรถแท็กซี่ประทังชีวิต

คนขับรถแท็กซี่ เป็นชายวัยกลางคน ขับพลางหัวเราะ แล้วถามว่า “พ่อหนุ่ม นายไปจวนเจ้าเมืองหวยเฉิง ทำไมเหรอ ฉันเดาว่า นายคงไปหางานทำสินะ”

หยางเฉินอึ้งเล็กน้อย จากนั้นถามว่า “ทำไมคิดอย่างนั้นล่ะครับ”

คนขับรถยิ้ม แล้วพูดว่า “คนที่ไปจวนเจ้าเมือง มีสามประเภทเท่านั้น ประเภทแรกคือ เป็นคนของจวนเจ้าเมืองอยู่แล้ว คนประเภทนี้ จะนั่งแท็กซี่ได้ยังไง ประเภทที่สองคือ คนใหญ่คนโตของเมืองหวยเฉิง ไปทำธุระที่จวนเจ้าเมือง ไม่นั่งแท็กซี่อยู่แล้ว แต่นายเรียกรถไปจวนเจ้าเมือง แถมยังหนุ่มขนาดนี้ นอกจากไปหางานทำ จะไปทำอะไรได้อีก คงไม่ได้ไปก่อเรื่องใช่ไหม”

หยางเฉินยิ้ม “คุณพูดผิดแล้ว ผมไปหาคน”

คนขับรถอึ้งไป “ไปหาคนเหรอ”

หยางเฉินพยักหน้า “ถูกต้อง! ไปหาคน! และอาจไปก่อเรื่องด้วย”

เห็นท่าทางจริงจังของหยางเฉิน คนขับรถอดหัวเราะไม่ได้ “นายตลกจริงๆ ไปก่อเรื่องที่จวนเจ้าเมือง นายเบื่อการมีชีวิตอยู่แล้วเหรอ”

หยางเฉินทำเพียงยิ้ม หลับตาลง แล้วไม่พูดอะไรอีก

อันที่จริง เขาก็จิตใจกระสับกระส่ายมาก หลงเยว่ ลูกเขยของจวนเจ้าเมืองหวยเฉิง ตายคามือเขา ตอนนั้นอาจารย์ผู้ไร้นามออกหน้า เตือนจวนเจ้าเมืองหวยเฉิง คนของจวนเจ้าเมืองหวยเฉิง จึงไม่มาหาเขา

ถ้าไม่ใช่เพราะเจียงลั่ว ซ่อนอยู่ในจวนเจ้าเมืองหวยเฉิง เขาเกือบลืมไปแล้ว ว่าตัวเองเคยฆ่าลูกเขยของจวนเจ้าเมืองหวยเฉิง

อีกทั้งครั้งนี้ เขาโดนเจียงลั่ว วางพิษกู่ไร้หัวใจใส่ มีโอกาสเป็นไปได้สูงว่า จะเป็นแผนร้ายของภรรยาหลงเยว่

หลังผ่านไปครึ่งชั่วโมง แท็กซี่มาถึงหน้าคฤหาสน์ใหญ่ คนขับแท็กซี่จอดหน้าประตูคฤหาสน์ ยิ้มแล้วพูดว่า “ฉันส่งนายได้แค่ตรงนี้ เข้าไปข้างในไม่ได้”

หยางเฉินพยักหน้า “ไม่เป็นไร!”

พูดจบ เขาจ่ายเงิน แล้วเดินลงรถ

คนขับรถไม่ได้รีบร้อนออกไป ไม่รู้ทำไม เขารู้สึกคาดหวัง หยางเฉินมาก่อเรื่องจริงหรือเปล่า

เขามองหยางเฉินเดินไปหน้าประตู แล้วโดนผู้แข็งแกร่งหลายสิบคน ของจวนเจ้าเมือง ล้อมเอาไว้

ผู้แข็งแกร่งจวนเจ้าเมืองหลายสิบคน ตอนนี้ต่างมีสีหน้าเคร่งขรึม

“ฉันคือหยางเฉิน! มาเยี่ยมเยียนเจ้าเมืองหวยเฉิง!”

หยางเฉินพูดเสียงก้อง เสียงเหมือนสายฟ้า ดังก้องในหูทุกคน เสียงดังเข้าไปในคฤหาสน์

“จวนเจ้าเมืองเป็นสถานที่สำคัญ อย่าเหิมเกริม!”

ผู้แข็งแกร่งคนหนึ่ง พูดอย่างเย็นชา “ไสหัวออกไปจากจวนเจ้าเมืองซะ ไม่งั้น ฆ่าไม่เว้น!”

ผู้แข็งแกร่งของจวนเจ้าเมือง หลายสิบคน ก้าวขึ้นมาพร้อมกัน จิตวิญญาณการต่อสู้ แผ่ออกมาทั้งตัว

หยางเฉินเลิกคิ้วขึ้น พูดด้วยเสียงเย็นชา “ไสหัวไป!”

“รนหาที่ตาย!”

ผู้แข็งแกร่งของจวนเจ้าเมือง พุ่งเข้ามาหาหยางเฉิน

หยางเฉินแววตาเยือกเย็น ขยับเท้า หายไปจากที่เดิมทันที

ขณะที่เขาพุ่งสวนตรงกลาง ของผู้แข็งแกร่งจวนเจ้าเมืองหลายสิบคนออกไป ผู้แข็งแกร่งที่มีพลานุภาพมากมายเมื่อครู่ ตอนนี้พากันล้มลงบนพื้น