The king of War นิยาย บท 1639

ตอนทุกคนกำลังตกตะลึง หยางเฉินแอบตกใจ พละกำลังของหญิงชราตรงหน้า แข็งแกร่งถึงเพียงนี้

ไม่เสียแรงที่เป็นจวนเจ้าเมือง เป็นเสือซุ่มตามคาด ถึงเป็นราชวงศ์โบราณ ก็ห่างชั้นกับจวนเจ้าเมืองอีกไกล

หยางเฉินมองหญิงชรา พูดด้วยสีหน้าเฉยเมย “ผมมีธุระมาพบเจ้าเมืองหวยเฉิง ผู้อาวุโสได้โปรดอย่าขวาง”

หญิงชราสีหน้าอึมครึม ตัวงอเล็กน้อย แต่ไม่ใช่เพราะอายุมาก ถึงเป็นแบบนี้ แต่เพราะหญิงชรา เตรียมตัวต่อสู้ทุกเมื่อ

หญิงชราหรี่ตามองหยางเฉิน แล้วพูดว่า “ไม่ใช่ใครจะพบเจ้าเมืองก็ได้ อยากพบเขา ผ่านด่านฉันไปก่อน!”

เมื่อพูดจบ พลานุภาพบู๊อันน่ากลัว ระเบิดออกมาจากตัวหญิงชรา

หยางเฉินขมวดคิ้ว พูดอย่างเย็นชาว่า “พูดแบบนี้ ผู้อาวุโสจะเอาจริงกับผมใช่ไหม”

เมื่อเขาพูดจบ พลังที่ทัดเทียมกับแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นต้น แผ่ซ่านออกจากตัวเขา พลานุภาพนี้ ไม่ด้อยกว่าหญิงชราเลย ถึงขั้นที่แข็งแกร่งกว่าด้วย

เมื่อสัมผัสถึงพลังอันแข็งแกร่ง บนตัวหยางเฉิน หญิงชราเต็มไปด้วยความตกใจ เธอรู้ว่าหยางเฉินแข็งแกร่งมาก ไม่งั้นคงฆ่า แดนเหนือมนุษย์อย่างหลงเยว่ไม่ได้หรอก แต่คิดไม่ถึงว่า หยางเฉินแข็งแกร่งถึงขั้นนี้ พละกำลังสูสีกับเธอ

นี่แสดงว่า แค่พละกำลังที่หยางเฉินแสดงออกมา ถึงอยู่ในจวนเจ้าเมือง ก็เรียกได้ว่าเป็นอันดับต้นๆ

คนหนุ่มอายุ 28-29 ปี กลับมีพละกำลังของผู้แข็งแกร่งอันดับต้นๆ ของจวนเจ้าเมือง จะไม่ให้ตกใจได้อย่างไร

“ผมจะเจอเจ้าเมือง ใครกล้าขวาง ผมจะฆ่า!”

หยางเฉินพูดด้วยสีหน้าเฉยชา เมื่อพูดจบ เขาก้าวไปด้านหน้า ไม่สนใจหญิงชรา

กลุ่มผู้แข็งแกร่งของจวนเจ้าเมือง มองหยางเฉินเดินไปยังที่พักของเจ้าเมืองหวยเฉิง ไม่มีใครกล้าเข้าไปขวางสักคน

“หยุดเดี๋ยวนี้!”

หญิงชราแผดเสียงด้วยความโมโห

หยางเฉินชะงักฝีเท้า มองหญิงชรา ที่ใบหน้าอึมครึม พูดอย่างเย็นชาว่า “คุณจะต่อเหรอ”

หญิงชราพูดอย่างโมโห “ไอ้เด็กเหิมเกริม! คิดว่าจวนเจ้าเมือง ไร้ความสามารถหรือไง”

เมื่อเธอพูดจบ ก็พุ่งเข้ามาหาหยางเฉินอีกครั้ง

หยางเฉินขมวดคิ้ว ความอาฆาตแวบเข้ามาในแววตา เขาเหยียบพื้นอย่างแรง ตัวหายไปจากที่เดิม

“ปัง!”

ตอนเขาหายไปจากที่เดิม ตำแหน่งที่เขาอยู่เมื่อครู่ มีรอยเท้าลึก ยุบลงไป

ขณะเดียวกัน พลานุภาพบู๊อันน่ากลัว แผ่ออกจากตัวเขา ปกคลุมไปทั่วจวนเจ้าเมือง

“พลั่ก!”

วินาทีต่อมา หยางเฉินพุ่งไปข้างหน้าหญิงชรา ง้างหมัดโจมตีลงไป ทุกคนได้ยินเพียงเสียงปะทะกัน ทั้งสองคนปะทะกัน หายตัวไปจากที่เดิมอีกครั้ง

“พลั่ก พลั่ก พลั่ก!”

ร่างกายของทั้งสองคน หายไปจากที่เดิมเรื่อยๆ ตอนปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง จะปรากฏตัวตรงตำแหน่งอื่น

พลานุภาพอันบ้าคลั่ง ราวกับจะฉีกฟ้าดินผืนนี้ออก

พื้นหินสีเขียวบริเวณรอบๆ ที่ทั้งสองต่อสู้กัน แหลกเป็นชิ้นนับไม่ถ้วน พุ่มไม้บริเวณรอบๆ โดนทำลายเช่นกัน

“แข็งแกร่งมาก!”

“เด็กหนุ่มคนนี้ เป็นใครกันแน่ ถึงมีพละกำลังพอๆ กับผู้อาวุโสปี้”

“คนแบบนี้ ต้องมาจากตระกูลบู๊โบราณอันดับต้นๆ แน่นอน ไม่งั้นอายุน้อยขนาดนี้ จะมีพละกำลังที่เกือบเข้าสู่แดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นต้น ได้อย่างไร”

“เดิมทีคิดว่านายมีความสามารถมากมาย ที่แท้แค่อาศัยยา สวะที่ฝืนยกระดับพละกำลังตัวเองเท่านั้น”

หญิงชราเข้าใจว่า หยางเฉินใช้ยาทำให้แข็งแกร่ง ตอนนี้ฤทธิ์ยาหมดแล้ว ดังนั้นผลข้างเคียงจึงออกมา เธอพูดด้วยสีหน้าเย้ยหยันว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นฉันคงไม่จำเป็นต้องเสียเวลาต่อไป ฉันจะส่งนายไปตายเอง!”

พูดจบ เธอง้างฝ่ามือขึ้นมา พลานุภาพบู๊อันน่ากลัว รวมตัวอยู่ในฝ่ามือเธอ ราวกับจะฝังพื้นที่แห่งนี้

ถึงหยางเฉินแบกรับการกัดกินของพิษกู่ แต่กลับรู้ทุกสิ่งภายนอก เป็นอย่างดี หลังจากสัมผัสถึงความอาฆาตที่หญิงชรามีต่อตัวเอง สีหน้าของเขาเคร่งขรึมเป็นอย่างมาก

แต่พิษกู่ไร้หัวใจ กำลังกัดกินหัวใจเขาอย่างบ้าคลั่ง ความเจ็บปวด ทำให้เขาไม่สามารถรับมือ กับการโจมตีของหญิงชราได้

เขาสัมผัสได้ว่า ถ้าหญิงชราโจมตีใส่เขา ตัวเองต้องไม่รอดแน่นอน

สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขา มีเพียงสองทางคือ ใช้ยาระงับพิษกู่ไร้หัวใจ ที่เจ้าเมืองเหมียว ให้เหล่าจิ่วเอามา และสู้กับหญิงชรา

หรือไม่ก็ รับการโจมตีของหญิงชรา แต่ถ้าตัวเองรับมือไม่ไหว คงมีเพียงความตายเท่านั้น

“ตายซะ!”

หญิงชราตวาดอย่างโมโห ฟาดฝ่ามือไปทางหัวหยางเฉิน

หยางเฉินหรี่ตาลง ช่วงเวลาแห่งความตาย เขาต้องหาทางเอาตัวรอด

ขณะนั้น เขาเคลื่อนไหวตำราเทพสงคราม จนถึงขีดสุด สายเลือดคลั่งถูกกระตุ้นขึ้นมา ดวงตาทั้งสองข้างของเขาแดงก่ำ

ขณะเดียวกัน พลานุภาพอันบ้าคลั่ง ระเบิดออกจากตัวเขา

“คนที่สมควรตายคือเธอ!”

หยางเฉินตวาดอย่างโมโห พลังภายในตัวทั้งหมด เหมือนถูกใช้ออกมาจนหมด เพียงพริบตา เห็นได้ชัดว่าเขาใช้พลังทั้งหมด ซัดหมัดใส่หญิงชรา