The king of War นิยาย บท 1648

ได้ยินคำพูดของเหล่าจิ่ว หยางเฉินชะงักไป เหล่าจิ่วให้เขารีบออกจากจวนเมืองหวยเฉิงงั้นเหรอ

เหล่าจิ่ว เป็นยอดฝีมือ ที่เจ้าเมืองเหมียว ส่งมาช่วยเขา พูดแบบนี้ ต้องไม่มีเจตนาร้ายแน่นอน หยางเฉินมองเจ้าเมืองหวยเฉิง จากนั้นพูดใส่โทรศัพท์ว่า “ได้!”

หลังวางสาย หยางเฉินมองเจ้าเมืองหวยเฉิง แล้วพูดว่า “บุญคุณที่ผู้อาวุโสช่วยชีวิต หยางเฉินจะจำไว้ขึ้นใจ ถ้าผมยังมีชีวิตอยู่ ต้องตอบแทนผู้อาวุโสอย่างแน่นอน”

เจ้าเมืองหวยเฉิงขมวดคิ้ว “นายจะไปเหรอ”

หยางเฉินพยักหน้า “ผมจำเป็นต้องไป!”

เจ้าเมืองหวยเฉิงไม่ได้พูดอะไร ไม่รู้กำลังคิดอะไรอยู่ หยางเฉินหวาดระแวงขึ้นมา เขาไม่ได้รู้จักเจ้าเมืองหวยเฉิงมากนัก ก่อนหน้านี้เจ้าเมืองหวยเฉิง เป็นปฏิปักษ์กับราชายา เพราะเขา ดูเหมือนกำลังช่วยเขา แต่แท้จริงแล้วเพราะอะไร เขาก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน

เขาไม่ได้ใช้ความคิดเห็นที่เลวร้าย ไปคาดเดาคนที่มีคุณธรรมสูงส่ง แต่เพราะเขารู้จักเจ้าเมืองหวยเฉิง น้อยเกินไป จะตัดสินว่าเจ้าเมืองหวยเฉิง เป็นคนยังไง ภายในระยะเวลาสั้นๆ ไม่ได้

เจ้าเมืองหวยเฉิงมองหวยหลัน แล้วพูดว่า “หวยหลัน เธอตามหยางเฉินไป เพราะอยู่ในเมืองหวยเฉิง มีเธออยู่ข้างๆ เขาจะได้ทำอะไรสะดวก”

หวยหลันรีบตอบว่า “ค่ะ!”

หยางเฉินกำลังจะปฏิเสธ แต่เห็นเจ้าเมืองหวยเฉิงมองเขา แล้วพูดว่า “หยางเฉิน นายอย่าเพิ่งรีบปฏิเสธ ฉันไม่รู้ว่าทำไมนายต้องเสี่ยงชีวิต ออกไปจากจวนเมืองหวยเฉิง แต่ไม่ว่าด้วยเหตุผลใด สิ่งที่ยืนยันได้ตอนนี้ ถ้านายออกจากจวนเมืองหวยเฉิง จะอันตรายเป็นอย่างมาก”

“หวยหลันคอยติดตามฉัน ในเมืองหวยเฉิงมาตลอด อีกทั้งเธอยังทำเรื่องแทนฉันหลายๆ เรื่อง ถือว่าเป็นกระบอกเสียงของฉัน ในเมืองหวยเฉิง นายมีเธออยู่ข้างๆ สามารถหลีกเลี่ยงความวุ่นวาย ที่ไม่จำเป็นได้”

“แน่นอนว่า ฉันรับประกันได้แค่ว่า อำนาจอื่น ไม่มีทางทำอะไรนายได้ เว้นแต่อำนาจของหุบเขาราชายา ถ้าคนของหุบเขาราชายา จะจัดการนาย นายคงทำได้เพียงช่วยเหลือตัวเอง”

ได้ยินคำพูดของเจ้าเมืองหวยเฉิง หยางเฉินเริ่มหนักใจ ดูเหมือนเจ้าเมืองหวยเฉิง กำลังคิดเพื่อตัวเอง แต่ก็ยังมีเจตนาให้หวยหลัน จับตามองตัวเองด้วย

อีกฝ่ายเป็นผู้แข็งแกร่ง แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอด หยางเฉินไม่กล้าล่วงเกินง่ายๆ จึงพูดออกมาว่า “งั้นขอบคุณเจ้าเมืองมากครับ!”

พูดจบ เขามองหวยหลัน “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นรบกวนคุณหลันตามผมมาด้วย!”

หวยหลันพยักหน้าเบาๆ เดินตามหยางเฉินออกไป

เจ้าเมืองหวยเฉิง มองหยางเฉินเดินออกไป หรี่ตาลงทั้งสองข้าง ความอาฆาต ฉายขึ้นในแววตา

“พ่อ!”

“คุณตา!”

หยางเฉินเพิ่งออกไป หวยฉิงอวี่พาลูกสาวอย่างหวยเฟิ่ง เดินเข้ามา

หวยฉิงอวี่ถามว่า “พ่อปล่อยไอ้เลวนั่นไปทำไม”

หวยเฟิ่งก็พูดด้วยดวงตาแดงก่ำ “คุณตา ไอ้เดรัจฉานนี่ฆ่าพ่อหนู ตอนนั้น คุณตาให้ความสำคัญกับพ่อมาก จึงให้เขาแต่งเข้ามาในจวนเมืองหวยเฉิง ตอนนี้ฆาตกรฆ่าพ่อ มาถึงจวนของเรา คุณตาปล่อยเขาไปทำไม”

เจ้าเมืองหวยเฉิงขมวดคิ้ว มองผู้หญิงทั้งสองคน อย่างเย็นชา “ฉันทำแบบนี้ มีเจตนาของฉันอยู่แล้ว ฉันขอเตือนพวกเธอ ห้ามแตะต้องหยางเฉิน ถ้าพวกเธอกล้าทำลายแผนฉัน ก็ไสหัวออกไปจากจวนเมืองหวยเฉิงซะ!”

ตอนนี้เจ้าเมืองหวยเฉิง ไม่ได้มีเมตตาเหมือนที่หยางเฉินเห็นอีกแล้ว สีหน้าโหดเหี้ยม ทำให้หวยฉิงอวี่กับหวยเฟิ่ง มีสีหน้าหวาดกลัว

“ขอโทษค่ะพ่อ เราสำนึกผิดแล้ว พ่อวางใจเถอะ เราไม่แตะต้องเขาแน่นอน!”