The king of War นิยาย บท 1649

หยางเฉินตกอยู่ในสภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก แน่นอนว่าถ้าเทียบกัน เขาเอนเอียงไปทางที่จะเชื่อเจ้าเมืองเหมียวมากกว่า

อย่างที่เหล่าจิ่วพูด เจ้าเมืองเหมียว ส่งเขามาช่วยหยางเฉิน ในเมื่อเป็นเช่นนี้ หยางเฉินควรเชื่อเหล่าจิ่ว

อีกทั้งตอนอยู่ที่จวนเมืองหวยเฉิงเมื่อกี้ ตอนท้ายยังมีคนของหุบเขาราชายา มารายงานว่ามีผู้แข็งแกร่งลึกลับ บุกเข้าไปในหุบเขาราชายา ฆ่าโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

หมายความว่า เหล่าจิ่วไม่ได้โกหกหยางเฉิน แต่ก่อนหน้านี้ เขาไปหาเจียงลั่ว ที่หุบเขาราชายาจริงๆ

หลักสำคัญคือ หยางเฉินรู้จักเจ้าเมืองหวยเฉิงไม่นาน จะคิดว่าเจ้าเมืองหวยเฉิงดีกับหยางเฉิน เพียงเพราะช่วยปกป้องเขาจากราชายาไม่ได้

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หยางเฉินตัดสินใจได้

“คุณหยาง ตอนนี้คุณคิดจะทำอะไร”

เมื่อเห็นหยางเฉินคุยโทรศัพท์เสร็จแล้ว เดินกลับมา หวยหลันจึงถามขึ้น

หยางเฉินพูดว่า “ไปสนามบินเมืองหวยเฉิง!”

“หืม”

หวยหลันอึ้งไป “ไปสนามบินเหรอคะ คุณจะฆ่าเจียงลั่วไม่ใช่เหรอ ถ้าออกจากเมืองหวยเฉิง จะฆ่าเจียงลั่วยังไงล่ะ เจียงลั่วไม่ตาย พิษกู่ไร้หัวใจในตัวคุณ จะทำยังไง”

หยางเฉินพูดด้วยสีหน้าราบเรียบ “ถ้าเธอไม่อยากไป ฉันไม่บังคับ!”

พูดจบ เขาหันหลังเดินออกไป

ถึงพาหวยหลัน ไปสนามบินด้วย เขาก็ต้องหาวิธีปลีกตัวออกจากหวยหลัน ถ้าหวยหลันยอมแพ้ ไม่ไปกับเขาตอนนี้ จะเป็นอะไรที่ดีมาก

แต่หวยหลันรับคำสั่งของเจ้าเมืองหวยเฉิง ให้ออกมากับหยางเฉิน เธอจะไปได้อย่างไร

“พี่หยาง อย่าเข้าใจผิด ฉันแค่กังวลว่าคุณจะยอมแพ้กับเจียงลั่ว จึงพูดแบบนี้ ในเมื่อคุณจะไปสนามบิน งั้นฉันไปด้วย”

หวยหลันรีบพูดออกมา “ฉันจะไปส่งคุณที่สนามบิน!”

หวยหลันขับรถออกมา ในเมื่อปลีกตัวออกจากหวยหลันไม่ได้ หยางเฉินจึงต้องขึ้นรถไป

ระหว่างทางที่รถเคลื่อนตัวไป หยางเฉินหลับตา ไม่พูดอะไรสักคำ

ตอนนี้ในเมืองหวยเฉิง เต็มไปด้วยผู้แข็งแกร่ง ที่มีพลังแข็งแกร่ง

สีหน้าหวยหลันเคร่งขรึม พูดออกมาว่า “พี่หยาง ตอนนี้คนหุบเขาราชายา เต็มไปทั่วทุกที่ ราชายาน่าจะออกคำสั่ง แค่พวกเขาเจอคุณ ผู้แข็งแกร่งหุบเขาราชายา ต้องพุ่งเข้ามาแน่นอน เมื่อถึงสนามบิน คุณต้องระวัง”

หยางเฉินพูดอย่างราบเรียบ “ถ้าผู้แข็งแกร่งราชายา ไม่กลัวตาย ก็ให้พวกเขารีบมา!”

ปัจจุบัน หยางเฉินสามารถปล่อยพละกำลัง ที่ทัดเทียมกับแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นต้น แม้ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ ของหุบเขาราชายา มีมากมาย แต่ผู้แข็งแกร่งที่อยู่ในแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปด อย่างแท้จริง มีไม่มากเท่าไร

เหมือนหวยหลัน รู้สึกว่าท่าทีของหยางเฉิน ที่มีต่อตัวเองเปลี่ยนไป เขาดูเย็นชา จึงแอบกังวลในใจ ดังนั้นจึงไม่พูดอะไรมาก ขับรถมุ่งหน้าไปยังสนามบิน

บางทีอาจเป็นเพราะรถที่หวยหลันขับ มีสัญลักษณ์ของจวนหวยเฉิง จึงไร้อุปสรรคตลอดทาง ไม่เจอการขัดขวางอะไรเลย

แต่ผู้แข็งแกร่งหุบเขาราชายาจำนวนมาก พากันจ้องรถคันนี้ มีรถห้าคัน กำลังตามรถคันนี้อยู่ใกล้ๆ

หยางเฉินสัมผัสได้อยู่แล้ว สีหน้ายังปกติ แต่ลึกๆ ในใจ เต็มไปด้วยความอาฆาต อย่างรุนแรง

หลังผ่านไปครึ่งชั่วโมง หวยหลันขับรถมาถึงสนามบินเมืองหวยเฉิง

หวยหลันถามว่า “พี่หยาง ถึงสนามบินแล้ว! ตอนนี้เราจะไปไหน”

หยางเฉินที่หลับตามาตลอด ลืมตาขึ้นช้าๆ มองหวยหลัน แล้วถามว่า “หวยหลัน ฉันเชื่อเธอได้ไหม”

หวยหลันชะงักไป อย่าบอกนะว่าหยางเฉินดูออกแล้ว

แต่เธอยังแสร้งทำเป็นแน่วแน่ พูดออกมาว่า “พี่หยาง เชื่อฉันได้อยู่แล้ว ในเมื่อเจ้าเมืองให้ฉันตามพี่ เพื่อคอยช่วยเหลือ ฉันทำเต็มที่อยู่แล้ว!”

หยางเฉินพูดว่า “ฉันจะไปรับคนคนหนึ่งที่สนามบิน เธอรอฉันบนรถ เตรียมตัวสนับสนุนฉันทุกเมื่อ เมื่อฉันรับตัวคนมาแล้ว เธอต้องมารับฉันทันที ไม่งั้นถ้าโดนคนหุบเขาราชายาจับได้ ฉันตายแน่นอน”

หวยหลันอึ้งไป แล้วรีบพูดว่า “พี่หยาง ฉันต้องตามพี่ไป ถ้าพี่เจออันตราย ฉันจะช่วยง่าย หรืออาจเป็นคนมีอำนาจคนอื่น มีฉันอยู่ ทำให้พี่หลีกเลี่ยงความวุ่นวายไปได้มาก”

หยางเฉินเลิกคิ้วขึ้น สีหน้าเคร่งขรึม “ฉันบอกแล้ว ให้เธอคอยสนับสนุนฉันทุกเมื่อ ไม่งั้นถึงฉันรับตัวคนมาได้ แต่ถ้าไม่มีคนคอยช่วยเหลือ คงมีเพียงความตายเท่านั้น! เธอตามฉันไป ถ้าเจอผู้แข็งแกร่งอันดับต้นๆ ของหุบเขาราชายา เธอไม่เพียงช่วยฉันไม่ได้ หนำซ้ำจะกลายเป็นภาระของฉันด้วย”