The king of War นิยาย บท 1657

เห็นหยางเฉินขึ้นไปบนเรือเจียงเฉิงจื่อ เหล่าจิ่วกับหวยหลันให้รู้สึกงุนงง เจียงเฉิงจื่อ หัวเราะเหอ ๆ มองหยางเฉินพลางพูดว่า “ก็บอกแล้วไง พวกคุณจะใช้เรือของข้าออกไปไม่ได้ แล้วนี่คุณหมายถึงยังไง？”

หยางเฉินเอ่ยปากพูดว่า “ท่านก็บอกแล้ว พวกเราจะใช้เรือของท่านออกจากไปไม่ได้ ผมก็เพียงขอนั่งพักชั่วคราวสักครู่เดียว ไม่ได้คิดจะออกจากเมืองหวยเฉิง เมื่อสักครู่นี้ท่านผู้อาวุโสพูดเองว่า ชาตินี้จะไม่ทำอะไรที่เป็นการผิดคำพูด ท่านก็ได้แจงให้รู้แล้วว่า เพียงแค่ไม่ได้ใช้เรือของท่านออกไป ท่านก็จะไม่ยุ่งเกี่ยวด้วยกับอะไรให้มากเรื่อง”

เจียงเฉิงจื่อ หัวเราะและพูดไปว่า “ข้าก็อยากรู้มากเลยนะ ถ้าไม่ใช้เรือข้าข้ามแม่น้ำหวยเหอ เจ้ายังจะใช้วิธีไหนได้ในการออกจากที่นี่ไป”

หยางเฉินก็หัวเราะแล้วพูดว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ขอขอบพระคุณท่านผู้อาวุโสด้วย！”

พูดจบ เขาก็มองไปที่เหล่าจิ่วกับหวยหลัน พูดว่า “ท่านจิ่ว พวกท่านขึ้นเรือสิ！”

เหล่าจิ่วถึงแม้ไม่เข้าใจว่าหยางเฉินจะทำอะไร แต่ก็รู้ดีว่า หยางเฉินลองถ้าทำแล้ว จะต้องมีเหตุผลของเขาแน่นอน ฉะนั้นก็ขึ้นเรือไป หวยหลันก็รีบตามไปด้วย

หยางเฉินมองเจียงเฉิงจื่อ พูดว่า “ท่านผู้อาวุโส ท่านไม่คิดจะขึ้นไปบนเรือด้วยหรือ？”

เจียงเฉิงจื่อ หัวเราะ แล้วก็ตามขึ้นเรือไป หยิบเอากระบอกน้ำเต้าใส่เหล้า กระดกดื่มไปคำใหญ่

หยางเฉินคว้าพายในเรือมาพาย เรือลำน้อยลอยมุ่งไปกลางลำน้ำ

เจียงเฉิงจื่อ ยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไร และก็ไม่ได้ห้ามปราม ปล่อยให้หยางเฉินพาเรือลอยสู่กลางลำน้ำ

ไม่นานนัก เรือลำน้อยหยุดอยู่ที่กลางลำน้ำ หยางเฉินจึงได้หยุดลง มองไปที่เจียงเฉิงจื่อ พูดว่า “ท่านผู้อาวุโสเจียง พวกเราจะนั่งพักตรงบริเวณนี้สักพัก ท่านไม่มีอะไรขัดข้องนะครับ？”

เจียงเฉิงจื่อ หัวเราะพลางพูดว่า “ไม่มีปัญหา ขอเพียงไม่ได้เอาเรือของข้าออกพ้นจากไปก็แล้วกัน เห็นแก่หน้าท่านเจ้าเมืองเหมียว ทุกอย่างแล้วแต่พวกเจ้า”

พูดจบ เจียงเฉิงจื่อ ก็ยกกระบอกน้ำเต้าเหล้า กระดกเข้าไปอีก

เหล่าจิ่วขมวดคิ้วย่น มองหน้าหยางเฉินถามว่า “คุณมีความคิดไว้ยังไงหรือ？”

หวยหลันค่อนข้างจะร้อนรนพูดว่า “ถ้ายังไม่รีบไป กองกำลังใหญ่เมืองหวยเฉิงมาถึง เราจะหนีก็คงหนีไม่ได้แล้วนะ”

ขณะกำลังพูดอยู่นั้น ทุกคนที่อยู่บนเรือ มองไปลิบ ๆ เห็นผู้แข็งแกร่งของเมืองหวยเฉิงปรากฏขึ้นสิบกว่านาย อีกทั้งที่ริมฝั่งน้ำ ยังมีเรือเล็กอีกสามลำ กำลังแล่นมุ่งตรงมากลางน้ำอย่างรวดเร็ว

หวยหลันร้อนรนขึ้นมาในพลัน “พี่หยาง ผู้แข็งแกร่งของเมืองหวยเฉิงกำลังมากันแล้ว รีบคิดหาทางเร็ว ๆ！”

หยางเฉินหัวเราะพลางพูดว่า “ไม่มีอะไรต้องรีบร้อน ถ้าพวกเขาไม่มา พวกเราจะออกจากเมืองหวยเฉิงได้ยังไงเล่า？”

พอพูดคำนี้ออกไป เหล่าจิ่วรู้แจ้งขึ้นมาในพลัน รอยยิ้มโผล่ขึ้นมาบนใบหน้า “เป็นอย่างนี้นี่เอง คุณคิดใช้เรือของพวกเขา ออกจากเมืองหวยเฉิงนี่เอง！”

หยางเฉิงหัวเราะและผงกหัว “ในเมื่อเราไม่สามารถเอาเรือของท่านผู้อาวุโสเจียงออกไปได้ แล้วพวกผู้แข็งแกร่งแห่งเมืองหวยเฉิงจะมาตามพวกเราก็ต้องใช้เรือมา ก็รอให้พวกเขามาแล้ว พวกเราก็ขอยืมเรือพวกเขามาใช้ในการออกจากไป มันก็ดีแล้วไม่ใช่หรือ？”

เหล่าจิ่วอยู่ในระดับสุดยอดแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปด ในเมืองหวยเฉิง ก็จะมีเพียงเจ้าเมืองหวยเฉิงและราชายาสองคนนี้ ที่ไปถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าแล้ว ฉะนั้นจึงพูดได้ว่า เพียงพวกเขาไม่ปรากฏตัวมาด้วยตัวเอง ความหวังที่จะออกจากเมืองหวยเฉิงของพวกหยางเฉิง ก็จะมีมากขึ้นมาก ๆ

เจียงเฉิงจื่อ ก็หัวเราะขึ้นมา “เจ้าหนูน้อย หัวไอ้เฒ่าอย่างข้า ยังกล้าเอามาเล่นด้วยรึ”

แต่ในน้ำเสียงของเขา ไม่ได้ส่อความเป็นศัตรู กลับฟังดูให้รู้สึกว่ามีความชื่นชมอยู่

ในขณะนั้นเอง เรือเล็กสามลำ ก็ได้เข้ามาล้อมเรือเล็กลำนี้ไว้แล้ว

“หยางเฉิน แกยังคิดจะหนีไปทางไหนได้อีก？”

ผู้แข็งแกร่งที่เป็นผู้นำ อยู่ในระดับสุดยอดแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปด ตวาดใส่หยางเฉินอย่างเกรี้ยวกราด

เรือเล็กทั้งสามลำ รวมผู้แข็งแกร่งอยู่สิบห้านาย ผู้นำนั้นเป็นระดับสุดยอดแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปด ที่รองลงมา เป็นสองผู้แข็งแกร่งระดับต้นแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปด ที่เหลือนั้น ล้วนเป็นผู้แข็งแกร่งระดับต่ำกว่าแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปด

กองกำลังที่เข้มแข็งขนาดนี้ ได้สร้างความกดดันให้กับหยางเฉินอยู่อย่างใหญ่หลวง

ลำพังพลังฝีมือตัวเขาเองในเวลานี้ พอจะฝืนระเบิดเอาพลังฝีมือระดับต้นแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดได้ หากแม้นจะระเบิดพลังเพิ่มมากขึ้นไป กลัวว่าจะทำให้เสียสติได้

ส่วนเหล่าจิ่วนั้น น่ากลัวต้องให้ไปรับมือกับผู้แข็งแกร่งสุดยอดแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดนายนั้น

ถ้าเป็นไปตามนี้ ก็หมายถึงว่า หยางเฉินกับหวยหลันสองคน จะต้องต่อสู้กับสองผู้แข็งแกร่งระดับต้นแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปด กับผู้แข็งแกร่งระดับฝีมือต่ำกว่าแดนเหนือมนุษย์อีกสิบสองนาย