The king of War นิยาย บท 1671

ในขณะที่ผู้แข็งแกร่งของหุบเขาราชายากับพวกจวนเมืองหวยเฉิงถล่มสู้กันพันตูอยู่

หยางเฉินกับหวยหลัน ยังมีเหล่าจิ่ว ก็ได้เข้าพักในโรงแรมเป็นที่เรียบร้อย

ในห้องธรรมดา ที่โรงแรมฮิลตัน ณ.ซ่านเฉิง

หวยหลันพูดพร้อมใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม “ข่าวดีมาแล้ว！มาเมื่อกี้นี้เอง กลุ่มผู้แข็งแกร่งที่หวยฉิงอวี่หวยฉิงอวี่จัดมาไล่ล่าพวกเรานั้น ตายเรียบหมดแล้ว แต่ที่น่าเสียดายคือ กองกำลังของฝ่ายหุบเขาราชายาแข็งแกร่งเกิน ไม่มีสูญเสียเลยสักคน”

หยางเฉินพูดว่า “ทางฝ่ายหุบเขาราชายาเสียศิษย์เอกไปคนหนึ่งกับสองผู้คุมกฎซ้ายขวา นั้นก็เป็นการสูญเสียที่ยิ่งใหญ่มากทีเดียว มาคราวนี้ ความแค้นระหว่างหุบเขาราชายากับจวนเมืองหวยเฉิงก็ต้องเพิ่มขึ้นไปอีกเป็นอย่างมากแล้ว”

“โดยเฉพาะภายในเมืองหวยเฉิง ในเวลานี้ผู้คนคงขวัญเสียกันไปหมด โดยเฉพาะหวยฉิงอวี่หวยฉิงอวี่ คงจะต้องโกรธเกรี้ยวอย่างหนัก”

เหล่าจิ่วก็พูดว่า “ดูท่าว่า น่าจะได้เวลาฉวยโอกาสที่กำลังวุ่นวาย จัดการเก็บผู้แข็งแกร่งทิ้งสักหลายคนได้แล้ว”

หวยหลันส่ายหน้า “ท่านจื่ว ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลา คนของหุบเขาราชายาถึงจะฆ่าผู้แข็งแกร่งของจวนเมืองหวยเฉิงไปหกนาย แต่พวกผู้แข็งแกร่งเหล่านี้ ล้วนเป็นคนที่หวยฉิงอวี่หวยฉิงอวี่ขุนเพาะขึ้นมาเอง ตั้งใจไว้เพื่อจัดการกับเจ้าเมืองหวยเฉิง สำหรับเจ้าเมืองหวยเฉิงแล้ว ไม่ใช่สิ่งสูญเสีย”

“ตอนนี้ต้องคอยดูฝ่ายพวกหุบเขาราชายา มีหรือไม่ที่จะคิดตามไล่ฆ่าผู้แข็งแกร่งของจวนเมืองหวยเฉิงต่อ”

“ที่ฉันห่วงอยู่ตอนนี้ก็คือ เจ้าเมืองหวยเฉิงจะไม่คิดเปิดศึกกับหุบเขาราชายา ถ้าไม่เปิดศึกกัน คิดว่าพวกเราก็ต้องรีบออกจากเมืองนี้ละ”

หยางเฉินผงกหัว “เสียเวลาจมอยู่ในเมืองหวยเฉิงนี่ก็หลายวันแล้ว ไหน ๆ ก็ไหน ๆ ก็ลองรอไปอีกสักสองสามวัน ดูต่อไปว่า จวนเมืองหวยเฉิงกับหุบเขาราชายา เมื่อไหร่จะเริ่มทำสงครามกันจริง”

ขณะเดียวกันนั้น ในห้องโถงที่กว้างใหญ่ ณ.จวนเมืองหวยเฉิง

หวยฉิงอวี่หวยฉิงอวี่กับหวยเฟิ่งคุกเข่าอยู่กับพื้น เจ้าเมืองหวยเฉิงนั่งอยู่บนที่นั่งประธาน บนใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ

เจ้าเมืองหวยเฉิงตวาดถามไปอย่างเกรี้ยวกราด “หวยฉิงอวี่หวยฉิงอวี่ เจ้ารู้ไหมว่าที่เจ้าทำลงไปครั้งนี้ เจ้าได้นำความเดือดร้อนมาให้จวนเมืองหวยเฉิงหนักหนาขนาดไหน？”

หวยฉิงอวี่หวยฉิงอวี่ในใจที่เต็มไปด้วยความรู้สึกเสียใจ ถึงตอนนี้ หกสุดยอดผู้แข็งแกร่งที่หล่อนแอบขุนเลี้ยงไว้ ไม่เพียงยังไม่ได้ใช้ช่วยหล่อนสังหารเจ้าเมืองหวยเฉิงเพื่อแก้แค้น แต่กลับไปตายหมดด้วยน้ำมือของผู้แข็งแกร่งจากหุบเขาราชายา

ไม่ได้แค่เพียงเท่านี้ แม้แต่เจ้าเมืองหวยเฉิงก็ได้รู้เรื่องแล้ว

หวยฉิงอวี่หวยฉิงอวี่จำต้องสะกดไฟแค้นไว้ ก้มหน้าพูดว่า “คุณพ่อ โปรดอภัยด้วย ลูกรู้ในความผิดแล้ว！”

“เพิ่งจะรู้ว่าผิดตอนนี้？”

ฝ่ามือเจ้าเมืองหวยเฉิงฟาดลงไป โต๊ะน้ำชาที่อยู่ข้างหน้าแตกกระจุย

“หุบเขาราชายากับพวกเราสั่งสมความแค้นกันมายาวนาน ตัวราชายาเองก็จ้องจะประกาศสงครามกับพวกเรานานแล้ว ตอนนี้ ปล่อยให้พวกมันฉวยได้โอกาส เจ้ารู้ไหม วันไหนเปิดสงครามกันขึ้น อะไรมันจะเกิด？”

เจ้าเมืองหวยเฉิงโกรธอย่างสุดกลั้น ตวาดใส่ออกไปว่า “ถ้าสงครามระเบิด จวนเมืองหวยเฉิงเป็นไปได้ว่าจะต้องถึงขั้นล่มสลาย แม้อาจไม่ถึงขั้นล่มสลาย แต่พลังอำนาจคงต้องถูกถล่มเสียหายย่อยยับ เมื่อนั้นหากถูกกลุ่มอิทธิพลรอบข้างที่จ้องฉวยโอกาสใส่ จวนเมืองหวยเฉิงคงเป็นต้องถึงกาลดับสูญ”

“ทั้งหมดนี้ นี่แหละคือความหายนะที่เจ้านำพาเอามา！”

หวยเฟิ่งตัวสั่นงันงก คุกเข่าอยู่ข้าง ๆ ก็ได้พยายามข่มความหวาดกลัวพูดว่า “ท่านปู่ เรื่องในครั้งนี้ ล้วนเป็นเพราะนังแพศยาหวยหลันคนนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะนางมาหลอก คุณแม่หนูคงไม่หลงเชื่อไป”

แววตาเจ้าเมืองหวยเฉิงสาดทอประกายฆ่าออกมา หรี่ตามองหวยเฟิ่งถามว่า “เจ้าว่า พวกเจ้าหลงกลนังหวยหลันงั้นหรือ？พวกเจ้าไปหลงกลมันได้ยังไง？”

หวยฉิงอวี่หวยฉิงอวี่เกิดลังเลขึ้นมาในทันที ใจนึกกลัวจะถูกเจ้าเมืองหวยเฉิงล่วงรู้ถึงความจริงที่หล่อนช่องสุมฝึกผู้แข็งแกร่งไว้อยู่

เจ้าเมืองหวยเฉิงตวาดไปด้วยความโกรธ “พูด！”

หวยฉิงอวี่หวยฉิงอวี่สะดุ้งสุดตัว รีบพูดว่า “นังหวยหลันหลอกข้า บอกว่าหยางเฉินกับผู้แข็งแกร่งที่อยู่ข้างตัวเขา ต่างบาดเจ็บสาหัส บอกว่านี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุดที่จะแก้แค้นให้หลงเยว่ ข้าเหมือนถูกผีอำไปหลงเชื่อมัน จึงได้ส่งคนไปฆ่าพวกเขา คิดไม่ถึงว่ากลับไปตกหลุมพรางของมัน”

“เฮอะ ๆ ！”

ความรู้สึกของพวกหล่อน ได้สัมผัสถึงการตั้งใจฆ่าจากเจ้าเมืองหวยเฉิงแล้ว

และ จู่ ๆ เจ้าเมืองหวยเฉิงก็ถามว่า “หวยฉิงอวี่หวยฉิงอวี่ เจ้าปีนี้อายุเท่าไหร่แล้ว？”

หวยฉิงอวี่หวยฉิงอวี่ตัวสั่นงันงก “เรียนท่านพ่อ ข้าปีนี้อายุได้สี่สิบเก้าปีแล้ว”

แววตาเจ้าเมืองหวยเฉิงในทันใดนั้นก็เกิดมีภาพความหลังขึ้นมา เอ่ยขึ้นว่า “สี่สิบเก้าปีผ่านไปแล้วนะ！”

หวยฉิงอวี่หวยฉิงอวี่เกิดความรู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่เลวร้ายมาก ๆ

หล่อนมีความรู้สึกในใต้จิตสำนึกว่า เจ้าเมืองหวยเฉิงรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว รู้แล้วว่าหล่อนได้รู้ถึงเบื้องหลังชีวิตของตัวเอง และรู้แล้วว่าการที่หล่อนแอบเลี้ยงผู้แข็งแกร่งไว้ ก็เพื่อฆ่าเจ้าเมืองหวยเฉิง

“ข้าเคยคิดไว้แต่เดิมว่า จะให้พวกเจ้ามีชีวิตที่สงบสุขสบายใจตลอดชีวิตในจวนเมืองหวยเฉิง จะได้เป็นการสนองตอบชดเชยให้กับแม่ที่หมดบุญไปแล้วของเจ้า”

“แต่ทว่า สิ่งที่ข้าคิดยังไงก็คิดไม่ถึงเลยว่า พวกเจ้าไม่เพียงไม่รู้จักบุญคุณ แต่กลับเก็บความเจ็บแค้นกับข้าไว้ในใจ ซ้ำร้ายยังคิดตั้งใจจะสังหารข้า”

“เจ้าว่ามาซิ ข้ายังน่าจะปล่อยพวกเจ้ามีชีวิตอยู่ต่อไปไหม？”

กลิ่นอายการฆ่าในตัวของเจ้าเมืองหวยเฉิงเข้มข้นขึ้นไปอีก

สีหน้าของหวยฉิงอวี่หวยฉิงอวี่กับหวยเฟิ่งต่างก็เปลี่ยนมากขึ้น ทั้งใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

หวยฉิงอวี่หวยฉิงอวี่ที่คุกเข่าอยู่กับพื้น พูดเสียงสั่นว่า “ท่านพ่อ ท่านกำลังพูดเรื่องอะไรกันนะ ข้าฟังไม่เข้าใจเลย！”

เจ้าเมืองหวยเฉิงหยีตาพูดไปว่า “เจ้าฟังไม่เข้าใจจริง ๆ หรือ？หรือว่ายังคิดจะโกหกข้าต่อไปอีก？”