The king of War นิยาย บท 1672

ขณะนั้นเอง ทั่วทั้งตัวเจ้าเมืองหวยเฉิง ที่มีแต่จิตวิญญาณที่จะฆ่า

เขาพูดไปด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธ “มันเป็นเพราะข้าดีกับพวกเจ้าไม่พอหรือไง？หรือจะว่า เพราะข้าดีกับพวกเจ้าเกินไป จนถึงกับทำให้พวกเจ้าคิดว่า ถึงพวกเจ้ามีใจจะฆ่าข้า ข้าคงไม่ถึงกับจะฆ่าพวกเจ้า？”

หวยฉิงอวี่กลัวจนฉี่แทบเล็ด มาถึงตอนนี้ หล่อนก็เพิ่งจะรู้ชัด เจ้าเมืองหวยเฉิงนั้นรู้เรื่องทั้งหมดตั้งแต่ต้นแล้ว

หล่อนพูดด้วยความหวาดกลัวเต็มใบหน้า “ท่านพ่อ ต้องเป็นเพราะนางแพศยาหวยหลานนั่น พูดอะไรสุ่มสี่สุ่มห้ากับท่าน ใช่ไหมคะ？ท่านเป็นพ่อของข้า ข้าจะคิดสังหารท่านได้ยังไงกัน？”

เจ้าเมืองหวยเฉิงมองลึก ๆ ไปที่หวยฉิงอวี่ เอ่ยปากพูดไปว่า “ในใจของเจ้าเห็นข้าเป็นพ่อเจ้าด้วยหรือ？”

หวยฉิงอวี่สะท้านขึ้นมาทั้งตัว รีบตอบไปว่า “ในใจของข้า ท่านก็คือท่านพ่อของข้าอยู่แล้ว！”

เจ้าเมืองหวยเฉิงส่ายหน้า “ไม่ใช่ ในใจของเจ้า ข้าเป็นเพียงคู่แค้นที่ฆ่าพ่อของเจ้า ศัตรูคู่แค้นที่ฆ่าพ่อของเจ้า ที่เจ้าแอบฝึกผู้แข็งแกร่งเตรียมรอโอกาสจะกำจัดมันทิ้ง ถูกต้องไหม？”

หวยฉิงอวี่สีหน้าเต็มไปด้วยความพรั่นพรึง ถึงแม้หล่อนจะเดาเหตุการณ์ออกอยู่แล้ว ว่าเจ้าเมืองหวยเฉิงต้องรู้ความจริงแล้ว แต่ขณะนี้ที่เจ้าเมืองหวยเฉิงพูดเองในข้อเท็จจริงทั้งหมด หล่อนก็จึงหวาดหวั่นพรั่นกลัวไปอย่างที่สุด

เจ้าเมืองหวยเฉิงยังพูดต่อไปอีกว่า “ถ้าไม่ใช่ว่าข้าทำใจยินยอม เจ้ายังคิดว่าเจ้ามีความสามารถพอหรือ ในการที่จะแอบฝึกผู้แข็งแกร่งได้？”

หวยฉิงอวี่ยิ่งหวาดหวั่นหนัก เจ้าเมืองหวยเฉิงรู้เรื่องของหล่อนจริง ๆ หรือ ที่หล่อนแอบฝึกเลี้ยงผู้แข็งแกร่งพวกนั้นมานานแล้ว？

เจ้าเมืองหวยเฉิงพูดบนใบหน้าที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง “ข้าก็เคยคิดอยู่ก่อนนะว่า ขอเพียงแต่เจ้าไม่ทรยศต่อจวนเมืองหวยเฉิง ขอเพียงแต่เจ้าไม่ลงมือทำอะไรข้า ข้าก็จะไม่ฆ่าเจ้า ถือว่าเป็นการชดเชยให้กับแม่ของเจ้า”

“ข้าคิดว่า ข้าได้ทำถึงแล้วซึ่งเมตตากรุณาธรรมและคุณธรรมก็ถึงพร้อมแล้ว แต่คิดไม่ถึงเลยว่า เจ้ายังคิดจะสังหารข้า ถึงขนาดเวลานี้ยังนำพาเอาความหายนะมาสู่จวนเมืองหวยเฉิงอีกด้วย”

“ถึงขนาดนี้แล้ว เจ้าก็ต้องตาย！”

พูดจบ ออกคำสั่งไป “ประทานเหล้า！”

หญิงวัยกลางคนผู้หนึ่ง ประคองถาดเดินเข้ามา ที่วางบนถาด เป็นกาเหล้าสวยวิจิตรกับจอกเหล้าสองใบ

เจ้าเมืองหวยเฉิงเดินเข้าไป รินเหล้าใส่จอกด้วยตัวเอง สายตาที่ไร้แววอารมณ์ใด ๆ ทอดลงมองไปที่หวยฉิงอวี่กับหวยเฟิ่ง พูดเสียงหนาวเยือก “เวลานี้ พวกเจ้าต้องให้ความตายเป็นการไถ่โทษแล้ว！”

หวยฉิงอวี่สติวุ่นวายไปหมดแล้วในตอนนี้ คุกเข่าคลานเข้าไปหาแทบเท้าเจ้าเมืองหวยเฉิง สีหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว “ท่านพ่อ ฉันผิดไปแล้ว ฉันรู้แล้วจริง ๆ ขอท่านได้โปรดเห็นแก่คุณแม่ ให้โอกาสฉันอีกสักครั้งด้วยเถิด ต่อไปฉันไม่กล้าอีกแล้ว ขอท่านได้โปรดให้ชีวิตลูกอีกสักครั้งด้วยเถิด ลูกจะไม่กล้าทำแบบนี้อีกแล้วจริง ๆ ”

หวยเฟิ่งก็ร้องไห้คร่ำครวญว่า “ท่านปู่ ขอท่านได้โปรดสงสารพวกหนูด้วย ปล่อยให้พวกหนูมีชีวิตต่อไปด้วยเถิด หนูยังไม่อยากตาย！”

เจ้าเมืองหวยเฉิงไม่สนใจแยแสกับทั้งสองคน หันหลังกลับเดินออกจากไป จนเดินไปถึงประตูที่จะออกจากห้องโถงใหญ่ จึงได้เอ่ยปากออกมาว่า “ประทานให้ดื่มเหล้า”

สองผู้แกร่งหุ่นกำยำ เดินมุ่งตรงเข้าไปหาหวยฉิงอวี่กับหวยเฟิ่ง

หญิงกลางคนที่ประคองถาดเหล้ามา เอ่ยปากพูดว่า “ทั้งสองท่าน เชิญดื่มค่ะ！”

ด้วยสีหน้าที่สิ้นหวัง หวยฉิงอวี่มองตามทางที่เจ้าเมืองหวยเฉิงที่เดินหายออกจากห้องโถงใหญ่ด้วยสายตาเคียดแค้นอย่างมาดร้าย ขบขึ้ยวเคี้ยวฟันสบถออกไปว่า “ให้ข้าตายกลายเป็นผีไป ข้าก็จะไม่ปล่อยละแก！จอมมารร้ายอย่างแก ตัวมารร้ายที่ฆ่าพ่อบังเกิดเกล้าของข้า ตัวมารร้ายที่ฉุดคร่าแม่ของข้ามา！”

“ลงมือ！”

เสียงหนาวเยือกของหญิงกลางคนนั้นพูด

ผู้แข็งแกร่งทั้งสองนาย ต่างคนต่างหยิบจอกเหล่าคนละถ้วย ฝืนกรอกใส่ปากหวยฉิงอวี่และหวยเฟิ่ง

เจ้าเมืองหวยเฉิงเพิ่งเดินพ้นออกจากห้องโถง ผู้แข็งแกร่งที่เป็นคนรับใช้วิ่งเข้ามารายงาน “ท่านเจ้าเมือง เกิดเหตุร้ายแล้ว เมื่อสักครู่นี้ ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์จากหุบเขาราชายา ระดมกำลังทั้งหมด มุ่งหน้าบุกโจมตีจวนเมืองหวยเฉิง！”

เจ้าเมืองหวยเฉิงสูดหายใจเข้าอย่างลึก สีหน้าเต็มไปด้วยความเดือดดาล ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันพูดไปว่า “มันจะคิดว่าจวนเมืองหวยเฉิงไม่มีคนแล้วหรือไง？ถ่ายทอดคำสั่งข้าออกไป ให้ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ที่มีอยู่ในเมืองหวยเฉิง ลุยเข้าทำศึกกันทั้งหมด！”

“ในเมื่อพวกหุบเขาราชายาอยากจะหาที่ตายกัน งั้นข้าก็จะช่วยให้สมปรารถนา！”

คนรับใช้รีบตอบทันที “ขอรับ ท่านเจ้าเมือง！”

ขณะนั้นเอง ผู้เฒ่าในชุดเสื้อคลุมยาวสีเทา เข้ามาข้างหน้าเจ้าเมืองหวยเฉิง พูดเสียงหนักแน่น “ท่านเจ้าเมือง ถ้าหากมีการเปิดศึก ผลตามหลังมาจะหนักหนาสาหัสมากนะ！กองกำลังของจวนเมืองหวยเฉิน จะต้องเสียศูนย์ไปเป็นอย่างมาก”

เจ้าเมืองหวยเฉิงพูดเสียงเยือก “แล้วท่านคิดว่า ระหว่างพวกเรากับพวกหุบเขาราชายา ยังมีที่เหลือให้เจรจากันได้อยู่อีกหรือ？”