The king of War นิยาย บท 1675

ได้ยินที่หวยหลานพูด หยางเฉินมีสีหน้าเครียดดูไม่ได้ขึ้นมาในฉับพลัน

เหล่าจิ่วเป็นคนที่เจ้าเมืองเหมียวจัดมาให้คุ้มกันตัวเขา ถ้าไม่มีเหล่าจิ่ว การเดินทางมาเมืองหวยเฉิงในครั้งนี้ หลายครั้งที่เขาน่าจะตายไปตั้งแต่แรกแล้ว

เวลานี้ เหล่าจิ่วกำลังทำเพื่อเขา ออกไปรับมือกับศัตรูพลังฝีมือสุดยอด ถ้าเขาหนีไป เหล่าจิ่วต้องตายแน่นอนไม่ต้องสงสัย

หวยหลานรีบพูดว่า “พี่หยาง พี่อย่ามัวลังเลอีกเลย รีบออกจากที่นี่กันเถอะ ด้วยพลังฝีมือของท่าน ไม่มีทางที่จะทำอะไรเงาเพชฌฆาตของเจ้าเมืองหวยเฉิงนี้ได้”

“ท่านอยู่ที่นี่ ท่านจิ่วกลับจะมีกังวลที่ต้องคอยห่วงท่าน แม้จะมีโอกาสหนี ก็ไม่กล้าหนี เพราะเขาก็จะไม่ยอมทิ้งท่านแล้วหนีไปเอง”

“แต่ถ้าท่านหนีพ้นออกไปแล้ว เขาก็ไม่มีอะไรต้องห่วง พอสบโอกาส เขาก็จะได้หนีไปได้”

หยางเฉินก็ยังไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ บนใบหน้า เต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด

ไม่คิดเลยว่า เจ้าเมืองหวยเฉิงขนาดกำลังทำศึกกับพวกหุบเขาราชายา ยังมีการจัดเงาเพชฌฆาตคนระดับเพียงมือรองจากตัวเขาในจวนเมืองหวยเฉิงมาตามฆ่าเขาอีก นี่เป็นการจองล้างจองผลาญกันให้ตายไปข้างหนึ่งเลยทีเดียว！

ในขณะนั้น เหล่าจิ่วกำลังต่อสู้กับเงาเพชฌฆาต หยางเฉินมองออกไปทางหน้าต่าง ที่เห็นอยู่นั้น เหล่าจิ่วตกอยู่เบื้องล่างถูกเงาเพชฌฆาตถล่มใส่อย่างบ้าคลั่ง

เหล่าจิ่วเดิมก็บาดเจ็บสาหัสอยู่ เกือบตายไปครั้งที่อยู่แม่น้ำหวยเหอ แหละตัวเงาเพชฌฆาตก็ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์กึ่งขั้นเก้าชั้นต้น พลังฝีมือสุดน่าสะพรึงกลัว เหล่าจิ่วไม่มีทางจะทาบติดเป็นคู่ต่อสู้ได้เลย

ทันใดนั้นหยางเฉินขบกัดฟันพูดด้วยความเคียดแค้น “เธอก็บอกแล้ว ท่านจิ่วไม่มีทางเป็นคู่ต่อสู้ทาบกับเงาเพชฌฆาตได้เลย ถ้าข้าจากไป เขาจะต้องตายเป็นแน่！”

หวยหลานรีบตอบไปว่า “แต่ว่า ถ้าท่านอยู่ที่นี่ มีแต่เพิ่มการสูญเสียเท่านั้นเอง ท่านเก้าตั้งใจจะช่วยท่าน ยินยอมพร้อมสละตัวเอง ถ้าตอนนี้ท่านยังไม่ยอมไป เดี๋ยวเงาเพชฌฆาตนั่นฆ่าท่านจิ่วแล้ว เจ้าเงาเพชฌฆาตนั่นก็ต้องมาฆ่าท่าน ถึงตอนนั้น ไม่เท่ากับว่าที่ท่านจิ่วยอมพลีชีพเสียสละไปนั้นเป็นการสูญเปล่าไปหรือ？”

“พี่หยาง เวลานี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาใช้ทิฐิกัน ฉันก็ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องกับท่านจิ่ว แต่ยอดฝีมือที่มาในคราวนี้ มันแข็งแกร่งระดับทั่วทั้งเมืองหวยเฉิง จะรองก็รองจากท่านเจ้าเมืองเท่านั้น แล้วจะอ่อนได้ยังไง？”

“ท่านจิ่วก็กำลังใช้พลังฝีมือทุ่มต่อสู้กับเงาเพชฌฆาตอย่างเต็มที่แล้ว แต่ก็ยังไม่ใช่จะพอมือกับเงาเพชฌฆาต ถ้าท่านขึนลังเลรอช้าต่อไป ถึงเวลาที่จะหนี ก็จะไม่มีทางหนีได้แล้ว”

แววตาของหยางเฉินเต็มเปี่ยมไปด้วยความยึดมั่น จ้องหน้าหวยหลานพูดไปว่า “จะหนี เจ้าหนีไปเอง！ท่านจิ่วที่มานี้ก็เพื่อปกป้องข้า จึงได้มาหวยเฉิงพร้อมกับข้า ถ้าหากเขาตายไป แล้วข้าจะไปสู้หน้ากับท่านเจ้าเมืองเหมียวยังไง”

เพียงพูดขาดคำ ตัวเขาก็ทะยานขึ้น กระโดดพุ่งออกนอกหน้าต่างลงไป

หยางเฉินคำรามเสียงลั่น “ท่านจิ่ว ข้ามาช่วยเอง！”

ตามติดมากับเสียงคำราม กระแสพลังบูโดมหึมา แผ่กระจายออกจากตัวของเขา

ดวงตาทั้งคู่ของเขาแดงเป็นสีเลือดขึ้นมาในพลัน ลมปราณในตัวป่วนปั่นอย่างบ้าคลั่งตามสูตรตำราเทพสงคราม อานุภาพที่น่าสะพรึงกลัวของบูโด กระจายออกไปทั่วตัว ประหนึ่งว่าจะสาดทะลุออกจากตัวร่าง

เหล่าจิ่วโดนแรงกระแทกของเงาเพชฌฆาตเข้าไปทีหนึ่งจนตัวกระเด็นลอยออกไป ตัวเขายังไม่ทันตกถึงพื้นก็ยังตะโกนบอกหยางเฉิน “อย่ามายุ่งกับข้า ออกไปทันทีเดี๋ยวนี้！”

หยางเฉินไม่สนใจกับคำพูดเหล่าจิ่ว แต่กลับพุ่งเข้าหาเงาเพชฌฆาตอย่างไม่หวั่นไหว

เงาเพชฌฆาตเห็นหยางเฉินพุ่งเข้ามาหาตน แววตาสาดประกายคมกริบออกมา “ไม่รู้จักเจียม！”

เสีงพูดเพียงจบ ร่างของเขาก็หายไปจากที่เดิม

หยางเฉินคว้าหาเงาร่างของฝ่ายตรงข้ามยังไม่เจอ สีหน้าเปลี่ยนไปในฉับพลัน วินาทีต่อมานั้น กระแสสัมผัสแห่งอันตรายร้ายแรงกระหน่ำเข้ามา ไม่มีเวลาให้เขาคิดมาก ระดมพลังทั้งหมดในร่างกายใส่ไปที่หมัดขวา ไม่มีอะไรให้ลังเล พุ่งหมัดสวนไปตรงกระแสสัมผัสที่พุ่งเข้ามาหานั้น

“บรึม！”

แต่ทว่าหมัดที่เขาพุ่งใส่ออกไปในพริบตานั้น เขาวัดไปไม่ถูกตัวของเงาเพชฌฆาต แต่กลับเป็นหมัดของเงาเพชฌฆาตที่พุ่งใส่มา อัดใส่อย่างแรงที่กลางอกของหยางเฉินเต็ม ๆ

ภาพปรากฏเป็นร่างของหยางเฉิน ลอยละลิ่วออกไป

ตัวหยางเฉินยังไม่ทันลงถึงพื้น ก็กระอักเลือดออกมา

ไม่รู้จักเจียม！”