The king of War นิยาย บท 1676

เหล่าจิ่วในขณะนี้ ได้ระเบิดอาพลังทั้งหมดที่มีในตัวออกมา เขารู้ดีว่า อาศัยเพียงพลังฝีมือที่ใช้อยู่เดิม ไม่มีทางที่จะสังหารเงาเพชฌฆาตได้

การต่อสู้ของสองผู้แข็งแกร่งเทียบแดนเหนือมนุษย์กึ่งขั้นเก้าชั้นต้น ระเบิดขึ้นแล้ว

หยางเฉินหลังจากถูกเงาเพชฌฆาตถล่มใส่แล้ว แม้จะกระเสือกกระสนลุกขึ้นยังไม่มีแรง

และในชั่วครู่ที่ผ่านมา ฝ่ามือของเงาเพชฌฆาตที่ฟาดใส่กลางอกของเขา ตรงบริเวณหน้าอกเกิดเป็นรอยแผลฉีกขาด มีเลือดไหลไม่หยุด

เลือดที่ไหลไม่หยุด ทำให้เขาต้องคิด ถ้าไม่รีบสกัดระงับการไหลของเลือด เขาคงต้องตายจากการเสียเลือดมากเกินไป

แต่ในขณะนั้นเอง มีดพกสีดำที่เขาพกติดตัวอยู่ พอได้สัมผัสกับเลือดสด ๆ เข้า ทันใดนั้นก็ดูเหมือนมีชีวิต จัดการดูดเลือดสด ๆ ที่ไหลออกมาจากตัวหยางเฉินอย่างเต็มที่

“อ๊ะ？”

ในฉับพลันนั้นหยางเฉินถึงกับตะลึงงง เขาหยิบเอามีดพกเล่มนั้นขึ้นมา สีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

มีดพกเล่มนี้ เจ้าเมืองเหมียวเป็นผู้ให้เขามาเอง

เจ้าเมืองเหมียวเคยบอกเขาว่า มีดพกเล่มนี้ เป็นของวิเศษที่เขาได้มาโดยบังเอิญ เดิมนั้นเป็นของวิเศษสุดยอดประจำตระกูลสายเลือดคลั่ง และในตัวของหยางเฉินเองก็มีสายเลือดคลั่งอยู่ด้วย ฉะนั้นจึงมอบมีดพกเล่มนี้ให้กับหยางเฉิน

แม้แต่เจ้าเมืองเหมียวเองก็ไม่รู้ในละเอียด ไม่รู้ว่ามีดพกเล่มนี้มีคุณสมบัติพิเศษยังไง รู้แต่เพียงว่าเนื้อวัสดุของมีดพกเล่มนี้พิเศษมากอย่างที่สุด แม้แต่เขาซึ่งเป็นผู้แข็งแกร่งระดับสุดยอดแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้า ยังไม่มีปัญญาจะทุบทำลายได้

แต่ทว่าในขณะนี้ มีดพกเล่มนี้ กลับเป็นเหมือนกับสัตว์ร้าย ดูดกินเลือดสด ๆ ของเขาอย่างตะกรุมตะกราม

หยางเฉินกำมีดพกไว้แน่น สีหน้าเคร่งเครียดอย่างที่สุด เขารู้ดีอยู่ โลกนี้กว้างไพศาล เรื่องประหลาดมหัศจรรย์นั้นหลากหลาย แต่ก็ไม่เคยมีอยู่ในความคิดเลย มีดพกเล่มหนึ่ง จะสามารถดูดเลือดของมนุษย์ได้

เขาคิดที่จะโยนมีดพกนั้นทิ้งไป แต่น่าตกใจที่ปรากฏว่า มีดพกนั้นตอนนี้เหมือนเป็นส่วนหนึ่งที่งอกออกมาจากมือของเขา ทำยังไงก็สลัดทิ้งไม่ได้

ไม่เพียงเท่านั้น มีดพกเล่มนั้นยังกำลังดูดเอาเลือดในตัวของเขา

ที่เห็นในตำแหน่งที่เป็นแผลบาดเจ็บเมื่อสักครู่นั้น มีเลือดสด ๆ ไหลออกมา ต่อเนื่องออกมาจากในตัว ไหลไปบรรจบรวมกันที่มีดสั้นในมือนั้น

หยางเฉินได้รู้สึกมึนเวียนในสมอง เขารู้ได้เลยว่า นี่เป็นอาการของการเสียเลือดไปมาก

มีดสั้นนั้นก็สลัดไม่ไป เขารู้สึกตื่นตระหนกแล้ว ถ้าขืนเป็นแบบนี้ต่อไป น่ากลัวคงอีกไม่นาน เขาก็จะถูกมีดพกเล่มนี้ดูดเอาเลือดในตัวจนแห้งเป็นแน่

ดูท่าเขากำลังจะเป็นลมสลบไปเพราะการเสียเลือดมาก ทันใดนั้น มีดสั้นหยุดการดูดเลือดออกจากตัวเขา

ในฉับพลันนั้นเอง พลังระห่ำที่บ้าคลั่งกระแสหนึ่ง ระเบิดออกมาจากข้างในตัวเขา

ร่างกายในสภาพเดิมที่บาดเจ็บอย่างสาหัส กลับฟื้นคืนมาเป็นลำดับในความเร็วที่เห็นได้ด้วยตาเปล่า

มีดพกที่ถูกหยางเฉินกำแน่นในมือ ทันใดนั้นเหมือนเป็นมโนจิต เกิดเหมือนว่ามีดพกในมือเล่มนั้น ตัวมันเองนั้นก็คืออวัยวะส่วนหนึ่งของร่างกายของเขาเอง มีความสำคัญเฉกเดียวกัน

มองเห็นเส้นเลือดแดงทั่วในนัยน์ตาทั้งคู่ ตรงหว่างคิ้วก็เห็นสัญลักษณ์ลายตระกูลอย่างเด่นชัด

อานุภาพพลังบูโดในตัวหยางเฉิน แผ่ระเบิดออกมาเป็นระลอก

แดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ดชั้นปลาย！

แดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ดชั้นสุดยอด！

..............

แดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นปลาย！

ระยะเวลาสั้น ๆ ไม่กี่สิบวินาที เดิมที่เป็นแค่ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ดชั้นกลางของหยางเฉิน การรุดข้ามขั้นเป็นไปอย่างต่อเนื่อง มุ่งระเบิดขึ้นไปถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นสุดยอด สุดท้ายก็หยุดลง

โดยส่วนตัวของหยางเฉินเอง ก็มีความสามารถพิเศษในการรับศึกข้ามขั้นอยู่แล้ว เวลานี้แค่เพียงสถานะภาพบูโดเท่านั้น ที่ระเบิดไปถึงขั้นแปดชั้นสุดยอดแดนเหนือมนุษย์ แล้วพลังจริงที่เขาใช้ทำการต่อสู้จริง จะแกร่งกล้าไปถึงขนาดไหน？

เหล่าจิ่วกับเงาเพชฌฆาตกำลังพันตูอยู่ในการต่อสู้กันอย่างดุเดือด ไม่มีทางรู้ได้กับการเปลี่ยนแปลงในตัวของหยางเฉินเลย

“ปึง！”

ในที่สุดเหล่าจิ่วก็ต้านรับต่อไปไม่ไหว ถูกเงาเพชฌฆาตซัดใส่เข้าเต็มเหนี่ยว เขากระอักเลือดออกมาคำใหญ่ ตัวร่างกระเด็นลอยออกไป สุดท้ายตกลงที่พื้นแทบเท้าหยางเฉินพอดี

ทันทีที่เงาเพชฌฆาตมองไปเห็นมีดพกนั้นเข้า ตาผลุบหยีลงในฉับพลัน “ของอาถรรพ์”

สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ ฝึกวิชามาถึงระดับนี้แล้ว แน่นอนว่าต้องรู้เรื่องรอบตัวอยู่หลากหลายมากมายกว่าผู้แข็งแกร่งทั่ว ๆ ไป

เขามองปราดเดียวก็รู้ว่ามีดพกที่อยู่ในมือหยางเฉินนั้นไม่ธรรมดา

มีแต่ของอาถรรพ์ จึงจะปล่อยอานุภาพกระแสกดดันของพลังบูโดได้ขนาดนี้

เหล่าจิ่วก็มึนงงเต็มหน้า “ของอาถรรพ์？”

มึนงงกันพักหนึ่งผ่านไป เหล่าจิ่วเกิดความห่วงกังวลขึ้นในแววตาอย่างเคร่งเครียด

แน่นอนว่าเขาก็ต้องเคยได้ยินเรื่องของอาถรรพ์ ในตำนานเล่าขานกันมา จะมีก็ผู้แข็งแกร่งชั้นสุดยอดแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าเท่านั้น จึงจะสามารถควบคุมอาวุธประเภทนี้ได้

ให้แม้แต่เจ้าเมืองเหมียวและเจ้าเมืองหวยเฉิงที่อยู่ระดับผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นสุดยอดแล้ว ก็ยังไม่สามารถควบคุมของอาถรรพ์ได้

แต่ที่เห็นกันขณะนี้ กลับให้ผู้แข็งแกร่งแค่เพียงแดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ดชั้นกลางควบคุม

และสภาวะบุคลิกภาพหยางเฉินในเวลานี้ ก็ดูน่าเกรงขาม เหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

“ฆ่ามัน！”

หยางเฉินตะโกนลั่นขึ้นมาในทันใด วินาทีเดียวกันนั้น ตัวของเขาก็หายไปจากที่เดิม พุงตรงไปยังเงาเพชฌฆาต

เงาเพชฌฆาตไม่กล้ารอช้า รีบลุกขึ้นต้านรับ

“บรึม！”

แต่ว่า เงาเพชฌฆาตยังไม่ทันได้ต้านรับ ก็ถูกหยางเฉินเตะกระเด็นลอยออกไป

สีหน้าเหล่าจิ่วขาวซีด พึมพำกับตัวเองว่า “ในตามระดับขั้นของหยางเฉิน ถ้าขืนฝืนควบบังคับของอาถรรพ์” น่ากลัวว่าจะถูกแว้งกัดได้！