The king of War นิยาย บท 1677

เงาเพชฌฆาตถูกหยางเฉิงเตะกระเด็นลอยไปไกลสิบกว่าเมตร ตัวร่างกระแทกเข้ากับกำแพงอย่างแรง กระอักเลือดออกมาคำใหญ่ พลังปราณภายในของเขาลดฮวบลง

เหล่าจิ่วเห็นแล้วมึนงงตั้งแต่ต้นแล้ว ตัวเขาเองเป็นผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นสุดยอด พลังฝีมือของเงาเพชฌฆาตแข็งแกร่งขนาดไหน เขาก็เพิ่งลองกับตัวเองมาแล้ว ให้แม้แต่ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นต้น ก็ไม่แน่นักว่าจะเป็นคู่ต่อสู้ของเงาเพชฌฆาตได้

แต่ว่าในขณะนี้ หยางเฉินกลับสามารถซัดใส่ครั้งเดียวก็ทำเอาเงาเพชฌฆาตบาดเจ็บสาหัส เห็นชัดเลยว่า หยางเฉินในขณะนี้ พลังฝีมือฉกาจฉกรรจ์ขนาดไหน

เงาเพชฌฆาตคลานออกมาจากกองซากปรักหักพัง ความหนักใจเต็มหน้า ปาดเลือดที่มุมปากออก ขณะมองไปที่หยางเฉิน ประกายฆ่านั้นยิ่งเข้มข้นขึ้นอีก

“ข้าจะฆ่าแก！”

หยางเฉินตวาดด้วยความโกรธ ขยับขานิดหนึ่ง พุ่งเข้าใส่เงาเพชฌฆาตอีกครั้ง

เงาเพชฌฆาตไม่กล้าประมาท ความเปลี่ยนแปลงในตัวหยางเฉิน ตัวเขาเองนั้น ก็ยังไม่เคยเห็นมาก่อน เขารู้แต่ว่า มีดพกในมือของหยางเฉินเล่มนั้น น่ากลัวเป็นที่สุด ถึงขนาดทำให้พลังฝีมือหยางเฉินก้าวกระโดดได้ถึงขนาดนี้

“ปึง！”

วินาทีต่อไปนั้นเอง ทั้งสองปะทะใส่กันอีก ร่างของเงาเพชฌฆาตโดนเจ็บสาหัสอีก กระเด็นลอยไปสิบกว่าเมตร

ถึงแม้คนที่ถูกกระแทกกระเด็นไปเป็นเงาเพชฌฆาต แต่ความกังวลในแววตาของเหล่าจิ่วไม่ลดกลับเพิ่มมากขึ้นอีก

พื้นพลังเดิมของหยางเฉินอยู่แค่แดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ดชั้นกลาง เวลานี้พลังที่ระเบิดออกมานั้นเทียบถึงกึ่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นต้น ช่วงก้าวกระโดดนี้ใหญ่มากเกินไปมาก ๆ

ของอาถรรพ์ด้ามหนึ่ง ใช่เพิ่มพลังฝีมือให้ผู้แข็งแกร่งได้ แต่การเพิ่มพลังให้แกร่งขึ้นไปยิ่งมากขึ้น ของอาถรรพ์นั้นก็จะแว้งกัดได้รุนแรงขึ้นตามนั้น

และในขณะนั้นเอง แววตาของเงาเพชฌฆาตเกิดความรู้สึกให้เห็นถึงว่าคิดถอดใจ จ้องมองหยางเฉินด้วยสีหน้าเคร่งขรึมพูดว่า “อายุเพียงเท่านี้ มีพรสวรรค์บูโดโดดเด่น อีกทั้งยังอาศัยเพียงพลังฝีมือบูโดแดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ดชั้นกลาง เสกสร้างของอาถรรพ์ บาปกรรมสามานย์ของเจ้า สมควรตาย！”

พูดจบ เงาเพชฌฆาตขยับขา หมุนตัวกลับทำท่าจะจากไป

เหล่าจิ่วสีหน้าเปลี่ยนไปพลัน รีบพูดไปว่า “หยางเฉิน รีบฆ่ามันทิ้ง！เรื่องที่ท่านมีของอาถรรพ์ ถ้าเป็นที่รู้กัน ผลตามมาจะร้ายแรงมาก！”

ของอาถรรพ์เล่มนี้มีแรงดึงดูดใหญ่หลวงขนาดไหน เหล่าจิ่วเข้าใจดีอย่างมาก พูดได้ว่า แม้แต่ผู้แข็งแกร่งถึงระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นสุดยอด ต่างก็ยังจ้องอยากได้

หยางเฉินไม่พูดพร่ำทำเพลง ขยับขานิดหนึ่ง ทะยานพุ่งเข้าใส่เงาเพชฌฆาต

ในขณะนั้น เขากำมีดพกอาถรรพ์มีดพกของอาถรรพ์อยู่ในมือ ทั้งตัวเต็มเปี่ยมด้วยพลัง ความรู้สึกกระหายเลือด เกิดขึ้นมาจนครั่นตัว

เพียงขยับตัว ทั้งเงาร่างหายไปจากที่เดิม มุ่งตามเงาเพชฌฆาตไป

เงาเพชฌฆาตเพิ่งออกไปได้ไม่ถึงร้อยเมตร พลันรู้สึกถึงมีอันตรายมาจากข้างหลัง สีหน้าซีดเผือด หนีไม่พ้นมัง？

คิดไปถึงว่าตัวเองนั้นเป็นถึงเงาเพชฌฆาตแห่งเมืองหวยเฉิง กลับต้องมาถูกเด็กหนุ่มวัยไม่ถึงสามสิบตามฆ่า ใจนึกไปก็ให้รู้สึกปวดใจ แต่กับหยางเฉินที่มีมีดพกอาถรรพ์มีดพกของอาถรรพ์อยู่ในมือ พลังนั้นน่ากลัวเป็นที่สุด ถึงยังไงก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ขนาดที่เพิ่งปะทะกันเมื่อครู่นี้ ตัวเองก็บอบช้ำอย่างสาหัสแล้ว หากยังจะรับมือกับหยางเฉินต่ออีก เขามีแต่ต้องบาดเจ็บสาหัสหนักกว่านี้

ฉะนั้น เขามีแต่ต้องหนี！

เงาเพชฌฆาตกัดฟันแล้วกัดฟันอีก ระเบิดกระแสพลังในตัวในฉับพลัน เร่งความเร็วขึ้น มุ่งหน้าไปทางเมืองหวยเฉิง

แต่ทว่า หยางเฉินที่อยู่ข้างหลัง ระยะห่างที่ทิ้งกันยิ่งใกล้เข้ามา

หนึ่งร้อยเมตร！

เจ็ดสิบเมตร！

สามสิบเมตร！

สิบเมตร！

เห็นแล้วว่าตามจะถึงแล้ว ตาแดงเลือดทั้งคู่ของหยางเฉิง มีแต่จิตในการมุ่งฆ่า ไม่มีแม้แต่นิดในน้ำใจ

ในทันทีนั้น หยางเฉินขยับขาอย่างแรง ร่างพุ่งออกไปอย่างฟ้าแลบ การระเบิดความเร็วนี้ ทำให้ตามติดถึงตัวเงาเพชฌฆาตทันที

เห็นมีดพกที่อยู่ในมือของเขานั้น ถูกจับวาดเป็นเส้นโค้งบนผืนฟ้าโล่ง มุ่งตรงแทงเข้าใส่เงาเพชฌฆาต

“ปุ！”

มีดพกฝังจมมิดเข้าไปในหน้าอกของเงาเพชฌฆาต พลังทำลายล้างที่น่ากลัว เริ่มจากบาดแผลที่เกิดขึ้นกับเงาเพชฌฆาต กระจายแผ่ขยายออกไปทั่วทั้งตัว

เขามองไปที่เหล่าจิ่ว ถามไปขณะตัวสั่น ๆ “เขาตายไหม？”

เหล่าจิ่วรีบผงกหัว “ตายจนไม่เหลือจะตายอีกแล้ว”

หยางเฉินบิดมุมปากโค้งขึ้นเล็กน้อย “ตายได้ก็ดีแล้ว！”

หวยหลานตอนนี้ก็ถลันเข้ามาถึง เห็นหยางเฉินมีแต่เลือดเต็มตัว สีหน้าหล่อนตื่นผวา รีพูดว่า “ฉันได้ซื้อต๋วเครื่องบินออกจากเมืองซ่านเฉิงแล้วสามใบ อีกสิบนาทีเครื่องก็จะออกแล้ว พวกเรารีบออกจากที่นี่กันเถอะ！”

เหล่าจิ่วผงกหัว “ดี！”

พูดจบ แบกหยางเฉินขึ้นมา เตรียมตัวจะออกไป

“อ๊าก.....”

แต่ในขณะนั้นเอง ทั้งตัวของหยางเฉินเหมือนถูกฟ้าผ่าใส่ ตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ ความเจ็บปวดอย่างสุดแสน ชอนไชไปทั่วตัว เหมือนจะจับตัวฉีกออกเป็นชิ้น ๆ เขาทนไม่ได้ครางออกมาด้วยเสียงครวญทุ้มลึกเหมือนสัตว์ป่า สีหน้าขาวซีด เหงื่อเม็ดโป้งขนาดเม็ดถั่ว ซึมออกมากระจายไปทั่วตัว

“พี่หยาง เป็นอะไร？”

หวยหลานตกใจหน้าถอดสี มองเห็นสภาพความเจ็บปวดจากสีหน้าหยางเฉิน ทำเอาหล่อนว้าวุ่นไปหมด

เหล่าจิ่วก็มีสีหน้าดูไม่จืด กัดฟันพูดเสียงเคียด “เขาน่าจะเป็นเพราะไปขืนบังคับของอาถรรพ์เลยโดนของแว้งกัด ดูจากสภาพความรุนแรงที่แว้งกัด น่าจะหนักหนารุนแรงมาก เขามีพลังฝีมือในระดับเหนือแดนมนุษย์ขั้นเจ็ดชั้นกลาง จะต้านรับอยู่หรือไม่ ยังไม่สามารถรู้ได้”

“อะไรนะ？”

หวยหลานถึงกับงงเซ่อ

ตอนนี้ หยางเฉินเจ็บปวดแสนสาหัสไปทั้งตัว เขานอนอยู่กับพื้น ตัวขดม้วนเข้าหากัน ใบหน้าบิดเบี้ยวไปกับความเจ็บปวด

ให้แม้นก่อนหน้าโน้น ตอนที่เขากินยาแดนเหนือมนุษย์ของด๊อกเตอร์แบล็ก ผลข้างเคียงที่เกิดขึ้นยังไม่รุนแรงแบบนี้

และก็มีลางสังหรณ์อยู่ว่า ตัวเองถ้ารับไม่ไหว คงต้องถูกความปวดทรมานจนตายเป็นแน่