The king of War นิยาย บท 1692

เมื่อคำพูดนี้ของมู่ฮว๋าพูดออกมา สีหน้าของหยางเฉินก็เปลี่ยนไป เหล่าจิ่วและหวยหลันเองก็สีหน้าไม่ดีนัก

เรื่องที่หยางเฉินมีมีดพกอาถรรพ์ นอกจากเจ้าเมืองเหมียวที่มอบดาบเล่มนี้ให้กับหยางเฉินแล้ว และนอกจากเหล่าจิ่วและหวยหลัน ก็มีเพียงแค่เงาเพชฌฆาตของจวนเมืองหวยเฉิง ที่ถูกฆ่าตายไปแล้ว และติงชางที่หนีกลับตระกูลเท่านั้น

แต่ว่าตอนนี้ หวยเจิ่นนายน้อยของจวนเมืองหวยเฉิงได้ไปหารือกันที่บ้านตระกูลติงแล้ว คาดว่น่าจะร่วมมือกันกดดันจวนมู่ ถ้าถึงตอนนั้นจริงๆ จวนมู่จะสามารถแบกรับอำนาจใหญ่สองแห่งนี้ได้ไหม?

ที่สำคัญคือ ติงชางจะเปิดเผยกับจวนเมืองหวยเฉิง เรื่องที่ตัวเขามีของอาถรรพ์หรือเปล่า?

“คุณหยางครับ ผมทราบดี ว่าตอนนี้คุณยังไม่สามารถเชื่อใจตระกูลมู่ของเราได้เต็มร้อย ผมเองก็เข้าใจได้ เพราะยังไงซะเราก็เพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน คุณไม่เคยรู้จักกับตระกูลมู่ของเรา ดังนั้นจึงไม่รู้นิสัยของเจ้าเมืองมู่เรา”

“แต่ว่า ในตอนนี้พวกเราเป็นเพื่อนร่วมลงเรือลำเดียวกันแล้ว ถ้าหากว่าพวกเราสามารถมั่นใจได้ว่าน้องหมอวิเศษของคุณหยางสามารถรักษาขาเจ้าเมืองมู่ของเราให้หายได้ สำหรับคุณหยางแล้ว ก็ถือเป็นเรื่องดีอย่างหนึ่ง ไม่ใช่หรือครับ?”

มู่ฮว๋าพูดต่อไป ในสายตาเต็มไปด้วยความจริงใจ

หยางเฉินเงียบไป สีหน้ามีความกังวลเพิ่มเข้ามาเล็กน้อย เหมือนอย่างมที่มู่ฮว๋าพูด พวกเขาเพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน หยางเฉินไม่สามารถเชื่อใจพวกเขาได้เต็มร้อย

ดังนั้นเขาจึงอยากรอสามวัน ถ้าหากว่าภายในสามวันนี้จวนมู่ยินดีที่จะปกป้องพวกเขา ก็หมายความว่าพวกเขายอมเสียสละอย่างมากเพื่อที่จะสร้างสัมพันธ์กับหยางเฉิน และเพื่อให้เสียวหว่านรักษาขาของเจ้าเมืองมู่ ถึงขั้นยอมที่จะเป็นศัตรูกับจวนเมืองหวยเฉิง

ถ้าหากว่าเขาเรียกเสียวหว่านมาตั้งแต่ตอนนี้ เมื่อรอให้เสียวหว่านรักษาขาเจ้าเมืองมู่หายแล้ว และจวนเมืองหวยเฉิงกับตระกูลติงได้ทำการกดดันจวนมู่มาอีก จวนมู่ยังจะยอมมีปัญหากับจวนเมืองหวยเฉิงและตระกูลติงเพื่อปกป้องพวกเขาอีกหรือไม่?

หยางเฉินไม่สามารถมั่นใจได้ ดังนั้นจึงไม่ทำการตัดสินใจสักที

มู่ฮว๋าเงียบไปสักพัก แล้วก็พูดต่อว่า “ใช่สิ ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง ผมคิดว่ามีความจำเป็นที่จะต้องบอกกับคุณหยาง ขาของเจ้าเมืองมู่พวกเรา มีความเป็นไปได้สูงมากที่เจ้าเมืองหวยเฉิงเป็นคนทำร้าย เพียงแค่พวกเรายังไม่มีหลักฐานเท่านั้นครับ”

“อีกอย่าง ภายในเมืองซ่านเฉิง สถานการณ์ของจวนมู่พวกเรานั้นไม่ค่อยดีนัก หลังจากที่เจ้าเมืองมู่ถูกลอบทำร้าย จัดการสองขาให้เป็นง่อยแล้ว ตระกูลระดับต้นของเมืองซ่านเฉิงบางตระกูล ต่างก็โลเล คิดอยากจะมาแทนที่จวนมู่”

“พอละ พูดเท่านี้พอ ผมพูดมากขนาดนี้ ไม่ได้คิดอยากจะข่มขู่คุณหยาง เพียงแค่แจ้งให้ทราบถึงความจริง หวังว่าคุณหยางจะเข้าใจนะครับ”

“อีกอย่างที่ผมสามารถบอกกับคุณได้ก็คือ ถึงแม้คุณจะยังไม่ยอมให้น้องหมอวิเศษของคุณมาที่เมืองซ่านเฉิง แต่เจ้าเมืองมู่ของพวกเรา ก็จะยังปกป้องคุณให้ดีอยู่ดีครับ”

พูดจบ มู่ฮว๋าก็หันหลังจากไป

ครู่เดียว ภายในห้องก็เหลือเพียงแค่พวกหยางเฉินสามคนเท่านั้น

ทั้งสามมองหน้ากัน

จู่ๆเหล่าจิ่วก็ถามว่า “หยางเฉิน นายคิดยังไง?”

หยางเฉินพูดว่า “ผมคิดว่าจะสังเกตดูไปก่อน อย่างที่มู่ฮว๋าพูดไปเมื่อกี้ ผมเพิ่งรู้จักกับพวกเขา พูดให้ถูกก็คือ ระหว่างเราไม่ได้มีมิตรภาพใดต่อกันเลย ผมไม่สามารถรับประกันได้ว่า หลังจากที่ผมให้เสียวหว่านมารักษาขาของเจ้าเมืองมู่แล้ว เจ้าเมืองมู่จะยังปกป้องเราอย่างดีอยู่อีก”

เหล่าจิ่วพยักหน้า เอ่ยปากพูดว่า “ระมัดระวังไว้หน่อยเป็นเรื่องที่ดี ตอนนี้กลัวแค่ว่าติงชางจะเผยแพร่เรื่องที่นายมีมีดพกอาถรรพ์อยู่ หากข่าวกระจายออกไปแล้ว คาดว่านายคงไม่ต้องคิดที่จะได้ก้าวออกจากเมืองซ่านเฉิงแล้วละ”

หยางเฉินมองไปทางหวยหลัน ถามว่า “เสี่ยวหลัน เธอคิดว่ายังไง?”

หวยหลันเงียบไปสักพัก แล้วเอ่ยปากพูดว่า “พูดตามจริงนะคะ ฉันกลับคิดว่า สามารถเลือกที่จะเชื่อใจจวนมูนได้ เพียงแต่ เหมือนอย่างที่พี่พูด ถ้าหากว่าเสียวหว่านรักษาขาให้เจ้าเมืองมู่แล้ว และเจ้าเมืองมู่ก็ยกเลิกที่จะปกป้องพวกเรา ถึงตอนนั้นสถานการณ์ของพวกเราก็จะยิ่งอันตรายมากขึ้นอีก แล้วยังทำให้เสียวหว่านลำบากอีกด้วย”

“แต่ว่า ฉันมีแผนอย่างหนึ่ง แน่นอนว่าก่อนหน้านั้นคือพี่หยางยินดีที่จะให้เสียวหว่านมาจวนมู่เพื่อรักษาเจ้าเมืองมู่ซะก่อน”

หยางเฉินพยักหน้า “เธอพูดต่อสิ！”

จู่ๆหวยหลันก็ถามว่า “พี่หยาง พี่คิดว่า เสียวหว่านสามารถรักษาขาของเจ้าเมืองมู่ได้มั้ยคะ?”