The king of War นิยาย บท 1691

ติงชางนิ่งอึ้งไปอยู่นานสักพักก็ได้สติ ในแววตาของเขาเองก็มีความคะนองเพิ่มเข้ามา

ไม่ว่าจะสำหรับตระกูลไหนก็ตาม หากได้มีอาวุธของอาถรรพ์ไว้ในครอบครอง ล้วนสามารถเปลี่ยนแปลงดวงชะตาของตระกูลนั้นได้

อย่างเช่นหยางเฉิน มีพลังเพียงแค่ระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ดชั้นยอด แต่กลับมีของอาถรรพ์ไว้ในครอบครอง กำลังการต่อสู้จึงสามารถเทียบได้กับระดับการป้องกันของผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นต้น

ถ้าหากว่า ในมือของติงอู่เองก็มีอาวุธเช่นนี้สักชิ้นเหมือนกันละ?

ตามกำลังของติงอู่ที่อยู่ในระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นกลาง แล้วบวกกับมีดพกอาถรรพ์อีกเล่ม ถึงแม้จะเป็นผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอดเขาก็กล้าต่อสู้ด้วย

แต่ว่าไม่นาน ความคะนองในแววตาของติงชางก็หายไป

เขามองติงอู่แล้วพูดว่า “พี่ใหญ่ครับ ที่จวนเมืองหวยเฉิงไล่ฆ่ายหยางเฉิน จะต้องเป็นเพราะมุ่งเป้ามาที่ดาบเล่มนี้แน่นอน แล้วพวกเราจะแย่งกับจวนเมืองหวยเฉิงไหวได้ยังไงกันครับ?”

ติงอู่ส่ายหัว “จวนเมืองหวยเฉิงไม่รู้เรื่องที่ในมือหยางเฉินมีของอาถรรพ์”

ติงชางถามอย่างไม่เข้าใจว่า “ไม่รู้? จะเป็นไปได้ยังไงครับ? ถ้าหากไม่ใช่เพราะรู้ว่าในมือของหยางเฉินมีของอาถรรพ์ แล้วจะยอมมาเสียแรงมากมายขนาดนี้เพื่อฆ่าหยางเฉินหรอครับ?”

ติงอู่พูดว่า “ก่อนหน้านี้ที่หวยเจิ่นมาบ้านตระกูลติง มาหานาย ก็เพราะไม่รู้ว่าระหว่างนายกับหยางเฉินเกิดเรื่องอะไรขึ้น เขาคิดว่า พลังของนายสามารถเทียบได้กับผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นต้น ส่วนผู้แข็งแกร่งข้างกายของหยางเฉินคนนั้น ได้ถูกเจ้าเมืองหวยเฉิงทำร้ายบาดเจ็บสาหัสมาก่อนแล้ว ดังนั้นเพียงแค่คนสองคนที่บาดเจ็บสาหัส ไม่มีทางจะสู้นายได้”

“ดังนั้นที่เขามาหานาย ก็เพราะอยากจะรู้เรื่องนี้ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่รู้เรื่องที่หยางเฉินมีมีดพกอาถรรพ์ ถ้าหากว่ารู้ จวนเมืองหวยเฉิงคงไม่ตั้งเงินรางวัลหมื่นล้าน เพื่อดึงดูดให้ผู้มีอำนาจแต่ละทิศมาไล่ฆ่าหยางเฉิน แต่เจ้าเมืองหวยเฉิงคงจะลงมือไล่ฆ่าเองไปแล้วแน่นอน”

“พลังในระดับขั้นอย่างเจ้าเมืองหวยเฉิง ถ้าหากว่ามีของอาถรรพ์สักชิ้นในมือ มองหาไปทั่วจิ่วโจว แล้วยังมีใครที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้อีก?”

เมื่อฟังคำพูดของติงอู่แล้ว ติงชางก็กระจ่างแจ้งในทันที เอ่ยปากพูดว่า “อย่างนี้แล้ว คนที่รู้ว่าในมือของหยางเฉินมีของอาถรรพ์ ก็มีแค่พวกเรา?”

ติงอู่พยักหน้า “น่าจะเป็นเช่นนี้ ไม่อย่างนั้น เขาคงโดนผู้มีอำนาจแต่ละทิศไล่ฆ่าไปนานแล้ว”

ความกังวลในแววตาของติงชางไม่ได้ลดน้อยลง เอ่ยปากพูดว่า “พี่ใหญ่ครับ ถึงแม้จะมีเพียงแค่เราที่รู้ว่าในมือของหยางเฉินมีมีดพกอาถรรพ์ แล้วเราจะมั่นใจได้ยังไง ว่าเบื้องหลังของเขาไม่มีผู้มีอำนาจที่ยิ่งใหญ่?”

“ปีศาจอัจฉริยะบูโดอย่างเขาแบบนี้ เบื้องหลังต้องมีผู้มีอำนาจระดับต้นอยู่แล้ว อีกอย่างผู้พิทักษ์ของเขา ก็ต้องเป็นยอดฝีมือที่มีพลังเก่งกาจอย่างมากแน่นอน”

ติงอู่พูดเสียงทุ้มว่า “แล้วถ้าหากว่าไม่มีละ?”

ติงชางเงียบในทันที มีความเป็นไปได้เช่นนี้อยู่จริงๆ ถึงแม้ว่าความเป็นไปได้จะน้อยมาก แต่ก็ยังมีความเป็นไปได้เช่นนี้อยู่จริง

ติงอู่พูดว่า “กล้าเสี่ยงถึงจะมีโอกาส ตระกูลติงของเราเงียบสงบมานานมากแล้ว ถึงเวลาที่ควรจะมีการเคลื่อนไหวแล้ว แรงดึงดูดของดาบเล่มนี้มันสูงมากเกินไป และในเมื่อตอนนี้มีเพียงแค่เราที่รู้ อย่างนั้นก็หาทุกวิถีทาง เพื่อให้ได้ดาบเล่มนี้มาอยู่ในมือซะ”

“พลังของฉันอยู่ในระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นกลางมานานหลายปีแล้ว ถ้าหากสามารถได้มีดพกอาถรรพ์เล่มนี้มาอยู่ในมือ ฉันมีความมั่นใจว่าสามารถทำให้ตัวเองทะลุเป้าระดับแดนบูโดไปถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นปลายได้ ถ้าหากว่าฉันทะลุไปได้ถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นปลายได้ แล้วบวกกับมีดพกอาถรรพ์ ไม่พูดถึงมองไปทั่วจิ่วโจว เพียงแค่ในเมืองซ่านเฉิงแห่งนี้ ยังมีใครจะสามารถทำอะไรฉันได้อีก? ถึงแม้จะเป็นจวนมู่ ก็ทำอะไรไม่ได้！”

เมื่อเห็นว่าติงอู่พูดเช่นนี้แล้ว สองมือของติงชางเองก็กำหมัดเข้าด้วยกันแน่น ในแววตาเต็มไปด้วยความคะนอง แล้วเอ่ยปากพูดว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ อย่างนั้นพวกเราก็มุ่งมั่นพยายามตามหาตัวหยางเฉินกัน?“

ติงอู่ยิ้ม เอ่ยปากพูดว่า “ไม่ใช่พวกเรา แต่ให้พวกเราร่วมมือกับจวนเมืองหวยเฉิง”

มองดูรอยยิ้มบนใบหน้าของติงอู่แล้ว ติงชางก็กระจ่างแจ้งในทันที พูดยิ้มๆว่า “ผมเข้าใจแล้ว พี่ใหญ่คิดอยากจะใช้กำลังของจวนเมืองหวยเฉิง ให้ได้ตัวหยางเฉินมาอยู่ในมือก่อน ส่วนจวนเมืองหวยเฉิงไม่รู้เรื่องที่ในมือหยางเฉินมีมีดพกอาถรรพ์ เพียงแค่พวกเราได้ช่วงเวลาที่จะเผชิญหน้ากับหยางเฉินเป็นการส่วนตัว ก็จะมีโอกาสอย่างมากในการได้มีดพกอาถรรพ์เล่มนั้นมา”