The king of War นิยาย บท 1694

หยางเฉินเห็นติงชาง อยู่ในกลุ่มผู้คน

ติงชางที่เดิมทีโดนหยางเฉินใช้มีดพกอาถรรพ์ทำร้ายบาดเจ็บสาหัส กลับมาปรากฏตัวที่สนามบิน หยางเฉินไม่เชื่อว่านี่คือความบังเอิญ ตระกูลติงและจวนเมืองหวยเฉิงต้องร่วมมือกันแล้วแน่นอน หลังจากที่รู้ว่าผู้แข็งแกร่งของจวนมู่มาที่สนามบิน พวกเขาเองก็ตามมา

บางที แม้แต่เรื่องที่เฝิงเสียวหว่านจะมารักษาขาของเจ้าเมืองมู่ ตระกูลติงและจวนเมืองหวยเฉิงเองก็อาจจะรู้แล้ว

แน่นอนว่าพวกนี้ล้วนเป็นการคาดเดาของหยางเฉินเท่านั้น ส่วนความจริงเป็นยังไง ก็ทำได้แค่รอต่อไปเท่านั้น

“ฮืม?”

ติงชางที่กำลังแฝงตัวอยู่ในกลุ่มผู้คน รู้สึกได้ว่ามีคนกำลังจ้องเขาอยู่ แต่เมื่อเขาหันไปมองทางสัมผัสนั้น กลับพบว่า อีกฝ่ายได้หายไปในกลุ่มผู้คนแล้ว

ติงชางพูดกับตัวเองว่า “หรือว่าฉันรู้สึกสัมผัสผิดไปเอง?”

พูดจบ เขาก็เดินไปที่ข้างกายผู้แข็งแกร่งคนหนึ่งของตระกูลติง พูดเสียงเบาว่า “สั่งให้ทุกคนระวังกันให้มากขึ้น คนที่จวนมู่มารับกำลังจะออกมาแล้ว”

“ครับ！”

คนคนนั้นรีบตอบรับ จากนั้นก็หายไปในกลุ่มผู้คน แล้วไปแจ้งคำสั่งของติงชางให้กับผู้แข็งแกร่งคนอื่นๆของตระกูลติงที่แฝงอยู่ในกลุ่มผู้คน

ในเวลานี้ หยางเฉินได้ออกมาจากตำแหน่งที่เขาอยู่เมื่อกี้แล้ว และได้ซ่อนตัวอยู่ในตำแหน่งที่ไม่ใกล้ไม่ไกลนัก สามารถมองเห็นประตูทางออกได้อย่างชัดเจนพอดี เมื่อเฝิงเสียวหว่านปรากฏตัว เขาก็จะเห็นได้ในทันที

พูดได้ว่า สถานการณ์ตอนนี้อันตรายอย่างมาก เขาทำได้แค่ภาวนา ขอให้ผู้แข็งแกร่งที่จวนมู่ส่งตัวมาเก่งกาจมากพอ แล้วสามารถพาตัวเฝิงเสียวหว่านออกมาได้อย่างราบรื่น ถ้าหากทำไม่ได้ แม้เขาจะต้องเปิดเผยมีดพกอาถรรพ์ เขาก็จำเป็นต้องช่วยเฝิงเสียวหว่านไว้

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ เพียงชั่วพริบตา ผ่านไปเป็นเวลาสิบนาทีแล้ว สายตาของหยางเฉินก็ยังจับจ้องอยู่ที่ทางออก เฝิงเสียวหว่านน่าจะใกล้ออกมาแล้ว

ในเวลานี้เอง เสียงโทรศัพท์ของหยางเฉินดังขึ้น เขารีบรับสาย แล้วก็ได้ยินเสียงของเฝิงเสียวหว่านดังมา “พี่หยาง ฉันเพิ่งลงจากเครื่องบิน กำลังจะออกจากสนามบินแล้วค่ะ”

หยางเฉินรีบพูดว่า “เสียวหว่าน เธออย่าเพิ่งออกจากสนามบิน รอเดี๋ยวก่อน！รอฉันบอกให้ออกมา แล้วเธอค่อยออกมา”

ได้ยินเช่นนั้น เฝิงเสียวหว่านก็ถามว่า “พี่หยาง เกิดเรื่องอะไรขึ้นใช่หรือเปล่าคะ?”

หยางเฉินพูดว่า “ตอนนี้ฉันอยู่ด้านนอกสนามบิน สังเกตเห็นว่ามีคนมากมายที่มีความเป็นไปได้ว่ามมุ่งเป้ามาที่เธอ เธออยู่ในสนามบินถือว่ายังปลอดภัย แต่ถ้าหากออกมา จะอันตรายมาก”

เฝิงเสียวหว่านรีบพูดว่า “พี่หยางคะ พี่วางใจได้ ฉันจะดูแลตัวเองให้ดี ฉันฟังพี่ค่ะ จะไปซ่อนตัวไว้ก่อน”

หยางเฉินพูดว่า “ดี！รอรับสายจากฉัน！”

ที่เขาไม่ให้เฝิงเสียวหว่านออกมาจากสนามบินในทันที เป็นเพราะว่าจนตอนนี้ เขาสังเกตเห็นเพียงแค่ผู้แข็งแกร่งที่มากับติงชาง แต่ยังไม่เห็นผู้แข็งแกร่งจากจวนมู่

ถ้าหากผู้แข็งแกร่งจากจวนมู่ยังไม่มา เมื่อเฝิงเสียวหว่านปรากฏตัว ติงชางจะต้องพาผู้แข็งแกร่งทั้งหมดพุ่งเป้าเข้าไปแน่นอน ถึงตอนนั้นแล้วเพียงแค่หยางเฉินคนเดียว คิดอยากจะพาตัวเฝิงเสียวหว่านไป แทบจะไม่มีความหวังเลย

หยางเฉินกำลังรอ พวกของติงชางเองก็กำลังรอ

“เครื่องบินที่บินจากเมืองเยี่ยนตูมาที่เมืองซ่านเฉิง ยังไม่ลงจอดอีกงั้นหรอ?”

ติงชางมองดูเวลา แล้วขมวดคิ้วถามผู้แข็งแกร่งคนหนึ่งข้างกาย

คนคนนั้นเอ่ยปากพูดว่า “ไม่น่านะครับ！ท่านสอง เป็นไปได้ไหมว่าเจ้าตัวถูกพาตัวไปแล้วหรือเปล่าครับ?”

ติงชางขมวดคิ้วขึ้นมา “ไม่น่าใช่สิ พวกเรามีคนรออยู่เยอะมากขนาดนี้ ถ้าหากหล่อนปรากฏตัวออกมา พวกเราไม่มีทางที่จะไม่เห็นสิ”

คนคนนั้นถามอีกว่า “ท่านสองครับ ท่านว่า ผู้แข็งแกร่งของจวนมู่ อยู่ด้านในสนามบิน แล้วรับตัวไปแล้วหรือเปล่าครับ?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของติงชางก็เปลี่ยนไปในทันที เอ่ยปากพูดว่า “รอไม่ไหวแล้ว พวกเราบุกเข้าไปกันเดี๋ยวนี้เลย！”

พูดจบ ติงชางได้พาคนบุกเข้าไปด้านใน หยางเฉินที่จับตามองติงชางอยู่ไม่ไกล เมื่อเห็นสถานการณ์นี้ก็ตกใจขึ้นมาทันที

“ไอ้หมาติงชาง！”