The king of War นิยาย บท 1706

ไม่นาน หยางเฉินพาตัวเฝิงเสียวหว่านมาหาเจ้าเมืองมู่

“หยางเฉิน เสียหว่าน พวกนายมาทำอะไร?”

เจ้าเมืองมู่เห็นทั้งสองคน รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แล้วก็ถามด้วยรอยยิ้ม

หยางเฉินถามอย่างตรงไปตรงมาว่า “เจ้าเมืองมู่ ท่านน่าจะรู้เรื่องที่เจ้าเมืองหวยเฉิงจะมาจวนมู่แล้วใช่มั้ยครับ?”

เจ้าเมืองมู่แแปลกใจเล็กน้อย เหมือนกับว่าคาดไม่ถึง ที่หยางเฉินเองก็รู้ข่าวเรื่องนี้แล้ว

เขาไม่ได้ตอบคำถามนี้ แต่พูดด้วยรอยยิ้มว่า “พวกนายสบายใจได้ ในเมื่อฉันตอบตกลงพวกนายไว้แล้วว่าจะปกป้องพวกนาย เพราะงั้นถึงแม้ว่าเจ้าเมืองหวยเฉิงมาเอง ขอแค่ฉันไม่ตาย เขาก็อย่าได้คิดจะแตะต้องพวกนายแม้แต่นิดเดียว”

หยางเฉินพูดว่า “ครั้งนี้ที่เจ้าเมืองหวยเฉิงมา มีความเป็นไปได้อย่างมากที่มาเพื่อทดสอบคุณ เสียวหว่านมีวิธีที่จะทำให้ขาของคุณหายดีได้ชั่วคราว แต่อยู่ได้แค่ระยะเวลาสิบนาทีเท่านั้น”

“เมื่อสิบนาทีผ่านไป ขาของท่าน ก็จะกลับเป็นสภาพไร้ความรู้สึกเหมือนเดิมทันที”

เจ้าเมืองมู่ดีใจขึ้นมาทันที ถามอย่างตื่นเต้นว่า “พูดจริงงั้นหรอ?”

สายตาของเขาจับจ้องไปที่เฝิงเสียวหว่าน

เฝิงเสียวหว่านพยักหน้าเล็กน้อย “จริงค่ะ！”

“ฮ่าๆ โอเค！”

เจ้าเมืองมู่หัวเราะพูดว่า “ฉันไม่ได้ลุกขึ้นยืนมานานหลายปีแล้ว แม้จะแค่สิบนาที ฉันก็พอใจมากแล้ว จะเริ่มกันเมื่อไหร่?”

เจ้าเมืองมู่อดทนรอไม่ไหวแล้ว

หยางเฉินหันไปถามเฝิงเสียวหว่าน “เสียวหว่าน เธอฝังเข็มต้องใช้เวลานานแค่ไหน?”

เฝิงเสียวหว่านพูดว่า “สิบนาทีค่ะ！”

แล้วหยางเฉินก็หันไปมองเจ้าเมืองมู่ พูดว่า “รอเจ้าเมืองหวยเฉิงเข้าเมืองซ่านเฉิงมาแล้ว ให้เสียวหว่านมาฝังเข็มให้กับคุณ ว่ายังไงครับ?”

เจ้าเมืองมู่พยักหน้า พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ดีมาก！”

กำลังคุยกันอยู่ มู่ฮว๋าก็เดินเข้ามาอย่างรีบร้อน พูดว่า “ท่านเจ้าเมืองครับ เมื่อกี้นี้ เจ้าเมืองหวยเฉิงเข้ามาในซ่านเฉิงแล้วครับ ตอนนี้กำลังตรงมาทางจวนมู่ น่าจะอีกประมาณห้านาทีก็ถึงแล้วครับ”

หยางเฉินตกตะลึง “เร็วขนาดนี้เชียวหรือ?”

เจ้าเมืองมู่หรี่ตาพูดว่า “ไอ้แก่ตัวนี้ มาเร็วจริงๆ！”

พูดจบ เขาสั่งว่า “ถ้าหากเจ้าเมืองหวยเฉิงมาแล้ว นายคิดหาวิธีรั้งเขาไว้ แต่ถ้าเกิดการปะทะกันกับเขาเด็ดขาด”

มู่ฮว๋ารีบตอบรับ “ครับ ท่านเจ้าเมือง！”

มู่ฮว๋าจากไป เจ้าเมืองมู่ ก็หันไปมองเฝิงเสียวหว่าน พูดว่า “เสียวหว่าน รบกวนเธอด้วยละ！”

เฝิงเสียวหว่านพยักหน้า หยิบเอากระเป๋าเข็มออกมา บนใบหน้า เต็มไปด้วยสีหน้าจริงจัง

หยางเฉินเหลือบมองเฝิงเสียวหว่าน จากนั้นก็ค่อยๆถอยออก แล้วไปหาเหล่ากับและหวยหลัน

เพิ่งเข้าไปในห้อง หวยหลันก็พูดด้วยสีหน้าร้อนรนว่า “พี่หยาง เมื่อกี้นี้ เจ้าเมืองหวยเฉิงได้เข้ามาในเมืองซ่านเฉิงแล้ว อย่างมากอีกแค่ห้านาที เขาก็จะมาถึงจวนมูนแล้วค่ะ”

หยางเฉินพยักหน้า สีหน้าเป็นกังวล “เสียวหว่านกำลังฝังเข็มให้เจ้าเมืองมู่ ใช้เวลาเพียงแค่สิบนาที ถึงจะสามารถทำให้ขาของเจ้าเมืองมู่หายเป็นปกติได้ชั่วคราว”

เหล่าจิ่วขมวดคิ้ว เอ่ยปากพูดว่า “อย่างนี้แล้ว เจ้าเมืองหวยเฉิงก็ต้องเสียเวลก่อนมาจวนมู่ห้านาที ไม่อย่างนั้นสภาพตอนนี้เจ้าเมืองมู่ ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเจ้าเมืองหวยเฉิง”

เขาเป็นคนข้างกายของหยางเฉินที่แข็งแกร่งมากที่สุด รู้ถึงพลังอำนาจได้ดีมากกว่า

ถึงแม้ว่าพลังอำนาจในตัวของเจ้าเมืองมู่จะแข็งแกร่งมาก แต่เขาสามารถสัมผัสได้ ว่าพลังอำนาจบูโดของเจ้าเมืองหวยเฉิงนั้นแข็งแกร่งกว่า

เจ้าเมืองหวยเฉิงมาจวนมู่ในครั้งนี้ มีความเป็นไปได้อย่างมากว่ามาเพื่อทดสอบพลังของเจ้าเมืองมู่ ถ้าหากพลังของเจ้าเมืองมู่สู้เจ้าเมืองหวยเฉิงไม่ได้ เจ้าเมืองหวยเฉิงจะต้องทำการกดดันเจ้าเมืองมู่ให้ส่งตัวหยางเฉินออกไปแน่นอน