The king of War นิยาย บท 1710

เมื่อได้ยินคำพูดของ หวยหลัน ใบหน้าของ หยางเฉินก็นิ่งเงียบลงไปและเขาก็ขมวดคิ้วและพูด "เจ้าเมืองหวยเฉิง สามารถควบคุม ราชายาได้แล้วงั้นเหรอ?"

หวยหลัน พยักหน้า: “น่าจะเป็นอย่างว่าครับ ไม่เช่นนั้น ด้วยความเย่อหยิ่งของ ราชายา เขาจะยอมเจ้าเมืองหวยเฉิง ได้อย่างไร? ราชายาคือผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอดของเมืองหวยเฉิง ความพ่ายแพ้ของเจ้าเมืองหวยเฉิง เจ้าเมืองหวยเฉิงกล้าจัดราชายาให้มาที่ จวนมู่ เพื่อจัดการกับนาย ผมเกรงว่าจะมีแน่นอนครับ"

เหล่าจิ่วมีสีหน้าโกรธจัดเขากัดฟันและพูด “คนของจวนเมืองหวยเฉิงตายยากจริงๆ”

หยางเฉินพูดด้วยท่าทางนิ่ง: “การต่อสู้ครั้งก่อนระหว่างเจ้าเมืองมู่และเจ้าเมืองมู่นั้นไม่ใหญ่มาก แม้ว่าเจ้าเมืองมู่จะชนะ แต่ก็ได้เปรียบแค่นิดเดียว”

“เกรงว่าเป้าหมายครั้งนี้ที่ราชายามาคือเจ้าเมืองมู่ ในขณะที่เมืองหวยเฉิงจะซ่อนตัวเป็นความลับ พร้อมที่จะริเริ่มต่อต้านเจ้าเมืองมู่ได้ทุกเมื่อ”

“ราชายาและเจ้าเมืองมู่ต่างก็เป็นผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอด หากพวกเขารวมพลังกัน เจ้าเมืองมู่จะไม่สามารถต้านทานได้เลย ถ้าเจ้าเมืองมู่เกิดเรื่องขึ้นจริงๆ พวกเราก็จะสิ้นหวังกันทั้งหมด”

หวยหลัน พยักหน้า: “ในปีนั้นที่เจ้าเมืองมู่ถูกลักโจมตีสีหลังจากขาทั้งสองข้างของตน คนที่ทำเช่นนี้คือ เจ้าเมืองหวยเฉิงเป็นไปได้มากที่สุด ครั้งนี้ราชายามาที่ จวนมู่ สิ่งที่กลัวที่สุดก็คือเจ้าเมืองหวยเฉิงจะลักโจมตีอีกครั้ง”

อยู่ๆหยางเฉินก็มองไปทางเฝิงเสียวหว่านและถาม “เสียวหว่าน ตอนนี้เธอมีวิธีที่จะฟื้นฟูเจ้าเมืองมู่ให้อยู่ในสถานะชั้นยอดหรือไม่?”

เฝิงเสียวหว่านส่ายหัวและพร้อมทั้งสีหน้าที่โทษตัวเอง: “พี่หยาง ขอโทษนะคะ! ให้เจ้าเมืองมู่ฟื้นขาของเขาภายในสิบนาที ซึ่งเป็นขีดจำกัดที่ร่างกายของเจ้าเมืองมู่สามารถรองรับได้แล้วค่ะ”

“แต่ตอนนี้ ยังไม่พูดถึงเพียงเวลาหนึ่งชั่วโมงสั้นๆ นี้จะสามารถรักษาทั้งสองของเจ้าเมืองมู่หรือไม่ แม้แต่จะฟื้นขาของเจ้าเมืองมู่กลับมารู้สึกอีกครั้ง ก็ไม่สามารถทำได้”

“ถ้าให้เวลาฉันอีกสามวัน ฉันอาจจะสามารถฟื้นฟูขาของเจ้าเมืองมู่ได้”

หลังจากฟังคำพูดของ เฝิงเสียวหว่านแล้ว หยางเฉินและคนอื่นๆมีสีหน้าที่เคร่งเครียด

ราชายากำลังมาจวนมู่ เจ้าเมืองมู่เพิ่งใช้การฝังเข็มจาก เฝิงเสียวหว่าน เพื่อฟื้นฟูขาของเขาชั่วคราว แต่ตอนนี้ ไม่มีทางที่จะฟื้นฟูขาของเขาได้เลย

เจ้าเมืองมู่ที่ไม่สามารถยืนขึ้นได้ มีกำลังลดลงอย่างมากและแทบไม่มีความหวังที่จะเอาชนะราชายา

คนตกอยู่ในความเงียบ หลังจากนั้นไม่นาน จู๋ๆหวยหลันก็ถามขึ้น “เสียวหว่าน เธอมีวิธีบังคับคนให้เพิ่มความแข็งแกร่งในช่วงเวลาสั้น ๆ ไหม?”

เฝิงเสียวหว่านพยักหน้าและพูด “คุณปู่เคยสอนชุดเทคนิคการฝังเข็มเพื่อกระตุ้นศักยภาพ ซึ่งสามารถบังคับเสริมความแข็งแกร่งของนักรบได้ แม้ว่าจะเป็นผู้แข็งแกร่งอย่างแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าก็ตาม เมื่อใช้เทคนิคการฝังเข็มชุดนี้ อย่างน้อยก็สามารถเพิ่มความแข็งแกร่งของแดนได้”

หวยหลัน รู้สึดีใจอย่างยิ่ง: "เธอมีวิธีเพิ่มความแข็งแกร่งของแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าจริง ๆ เหรอ"

เฝิงเสียวหว่านพยักหน้า

หยางเฉินและเหล่าจิ่วมองไปที่หวยหลัน หยางเฉินพูด เสี่ยวหลัน ในหมู่พวกเราผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดคือท่านเก้า แต่เขามีเพียงความแข็งแกร่งของแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นยอด แม้ว่าเขาจะเพิ่มความแข็งแกร่งของเขาก็ตาม สามารถเพิ่มความแข็งแกร่งของเขาไปถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นต้นแค่นี้เอง”

“ส่วนราชายาเป็นผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอด ไม่มีทางที่จะเอาชนะเขาได้อย่างแน่นอน!”

หวยหลันหัวเราะ “พี่หยาง พี่ลืมนักดาบเงาเพชฌฆาตที่อยู่กับเจ้าเมืองมู่ที่มีความแข็งแกร่งถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นกลาง แล้วเหรอครับ?”

หยางเฉินพยักหน้า

หวยหลันพูดต่อ: "นักดาบเงาเพชฌฆาตคนนี้มีภูมิหลังที่ยอดเยี่ยม เมื่อหลายปีก่อนเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะการต่อสู้ที่มีชื่อเสียง ดาบยาวในมือของเขามีข่าวลือว่าเป็นอาวุธของอาถรรพ์"

“หากนักดาบเงาเพชฌฆาตผู้นี้เต็มใจที่จะยอมรับเข็มของเสียวหว่านและเพิ่มความแข็งแกร่งของเขาจนถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอด ดาบยาวในมือของเขานั้น ก็จะเป็นดับที่มีพลังถึง แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอดแน่นอนครับ"

“ตราบใดที่เจ้าเมืองมู่ไม่ออกสู้ แม้ว่าเจ้าเมืองหวยเฉิงจะหลบซ่อนในที่มืดก็ตาม เขาก็ไม่กล้าลงมือทำใดๆแน่นอน”

“หากเจ้าเมืองหวยเฉิงไม่ออกสู้ ราชายาก็ไม่สามารถกระทำเจ้าเมืองมู่และนักดาบเงาเพชฌฆาตได้แน่นอน แน่นอนก็ไม่สามารถกระทำพวกเราด้วยช่นกัน”

เฝิงเสียวหว่านมองไปที่หยางเฉิน ทันที และเมื่อเธอเห็นหยางเฉินพยักหน้า เธอก็หันหลังกลับและจากไป

ชั่วขณะหนึ่ง เหลือเพียงหยางเฉินและเจ้าเมืองมู่ที่อยู่ในห้อง

หยางเฉินถาม “เจ้าเมืองมู่ต้องการจะพูดอะไรกับผมเหรอครับ?”

เจ้าเมืองมู่จ้องไปที่หยางเฉินและพูด "หยางเฉิน มีบางสิ่งที่ฉันไม่ได้ตั้งใจจะชี้ให้เห็น แต่ตอนนี้ แม้ว่าเราจะไม่ใช่เพื่อนกัน แต่เราก็เป็นพันธมิตรกันใช่ไหม?"

หยางเฉินพยักหน้า ไม่ได้ตอบอะไรกลับ และรอประโยคต่อไปจากเจ้าเมืองมู่

เจ้าเมืองมู่พูด “อันที่จริง ฉันรู้แล้วว่านายมีมีดพกอาถรรพ์อยู่ในมือ”

หยางเฉินมีสีหน้าขมขื่นหวยหลันเคยไว้พูดก่อนหน้านี้ว่าเจ้าเมืองมู่ต้องรู้แล้วแน่ๆ แต่เขาไม่ได้เปิดเผย

เจ้าเมืองมู่พูดต่อ: “แน่นอน ฉันพูดอย่างนี้ ไม่ใช่เพื่อข่มขู่นาย หรือเพื่อชิมีดพกอาถรรพ์จากนาย แต่เพื่อขอยืมมีดพกอาถรรพ์นั้น”

ทันทีที่คำเหล่านี้ออกมา สีหน้าของหยางเฉินก็หยุดนิ่งทันที

เจ้าเมืองมู่ดูเหมือนจะช่วยพวกเขาได้มาก แต่มันก็เพื่อที่จะรักษาขาของเขาให้หาย และก็เห็นศักยภาพในตัวเขา นอกจากนี้ ยังมีความขัดแย้งอย่างลึกซึ้งระหว่างจวนมู่กัจวนเมืองหวยเฉิงและขาคู่ของเจ้าเมืองมู่ได้รับบาดเจ็บจากการลอบโจมตีโดยเจ้าเมืองหวยเฉิง

นั่นเป็นเหตุผลที่เจ้าเมืองมู่ช่วยหยางเฉินพวกเขาไว้

แต่ตอนนี้ เจ้าเมืองมู่บอกว่าเขาต้องการยืมมีดพกอาถรรพ์ของหยางเฉิน

หยางเฉินต้องระวังไว้ ยืมจากปากของเจ้าเมืองมู่เป็นเพียงการ "ยืม" ไม่ใช่ "การปล้น" จริงหรือ?