The king of War นิยาย บท 1711

เจ้าเมืองมู่ไม่ได้พูด แต่มองไปที่หยางเฉินด้วยใบหน้าที่จริงจัง แววตาของเขาไม่มีความก้าวร้าว มีแต่ความเมตตาเท่านั้น

เมื่อเขามองไปที่หยางเฉิน มันเหมือนกับว่าเขากำลังดูรุ่นน้องที่เขาชอบมาก

หยางเฉินเงียบไปครู่หนึ่ง และในที่สุดก็ตัดสินใจได้ และหยิบมีดพกอาถรรพ์ออกมา

ทันทีที่เขาหยิบมีดออกมา ก็มีออร่าที่รุนแรงในอากาศ

หยางเฉินส่งมีดพกอาถรรพ์ให้เจ้าเมืองมู่โดยตรง และพูด “นี่คือมีดพกอาถรรพ์ครับ”

เมื่อเห็นว่าหยางเฉินส่งมีดให้เขาโดยตรง เจ้าเมืองมู่ก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นรอยยิ้มอันอ่อนโยนก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา เขามองไปที่หยางเฉินและพูด "หยางเฉิน ขอบคุณสำหรับความไว้วางใจของนาย!"

หลังจากพูดจบประโยคนี้ เจ้าเมืองมู่ก็หยิบมีดจากหยางเฉิน

ในขณะที่มีดอยู่บนมือของเจ้าเมืองมู่ รัศมีที่น่าอัศจรรย์ก็เล็ดลอดออกมาจากมีด

สีหน้าของเจ้าเมืองมู่ก็เปลี่ยนไปอย่างมาก แรงกระตุ้นต่อสู้บนร่างกายของเขาก็ปะทุขึ้นอย่างกะทันหัน และเขาก็โยนมีดออกไป

“ดิง!”

ด้วยเสียงที่คมชัด มีดก็แทงเข้ากำแพงตรงหน้าของหลังจากอย่างดุเดือด

ส่วนแขนของเจ้าเมืองมู่ มีคราบเลือดปรากฏขึ้น และเลือดสดก็ไหลออกมา

หยางเฉินตกตะลึงและรีบถามทันที “ท่านเป็นไรมากไหมครับ?”

เจ้าเมืองมู่ส่ายหัวเล็กน้อย เมื่อเขามองไปที่หยางเฉิน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอิจฉา และเขาพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่คิดเลยว่ามีดนี้ได้รับการขัดเกลาจากนายไปแล้ว แม้ว่าคนอื่นจะได้รับมีดนี้ ก็ไม่สามารถใช้มันได้”

“ไม่เพียงแต่ใช้ไม่ได้ และยังสามารถถูกฆ่าได้”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หยางเฉินก็ตกตะลึง และพูดด้วยความอึ้ง “ท่านหมายความว่า ถ้าผู้อื่นได้รับมีดนี้ มันจะทำร้ายผู้อื่น?”

เจ้าเมืองมู่พยักหน้าและพูด “ด้วยความแข็งแกร่งของฉัน ฉันไม่สามารถควบคุมมีดนี้ได้ นับประสาอะไรว่าคนอื่นจะใช้มันได้?”

เมื่อได้ยินคำพูดของเจ้าเมืองมู่ หยางเฉินก็มองไปที่มีดพกอาถรรพ์ที่แทงทะลุเข้าไปในผนัง และดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเข้มครึม

เขาเดินไปดึงมีดออกมาจากกำแพง

เจ้าเมืองมู่พูด “เก็บมีดไว้เลย!”

หลังจากที่หยางเฉินเก็บมีดเสร็จ เขาถาม “ท่านหมายความว่ามีดนี้ได้รับการขัดเกลาโดยผม นี่หมายความว่าไงครับ?”

เจ้าเมืองมู่พูดด้วยรอยยิ้ม “และอธิบายอย่างง่ายๆ มีดนี้คิดนายเป็นเจ้าของมันไปแล้ว ถ้าคนอื่นอยากได้มัน มันก็จะไม่เชื่อฟัง ดังนั้นถึงคนอื่นจะมันมา แต่ก็ไม่สามารถใช้มันได้”

หยางเฉินพูดด้วยความอึ้ง: “ตามที่ท่านพูด มีดนี้มีชีวิตเหรอครับ?”

รอยยิ้มของเจ้าเมืองมู่จางลง และเขาพูดอย่างเคร่งขรึม: “เหตุผลที่ของอาถรรพ์เรียกว่าของอาถรรพ์ก็เพราะอาวุธนี้มีชี่ทิพย์ แม้ว่ามันจะไม่มีชีวิต แต่ก็สามารถเข้ากับกับศิลปะการต่อสู้ของนายขอของอาถรรพ์ได้"

“นั้นก็หมายความว่า มีดมีดพกอาถรรพ์ของนายกับศิลปะการต่อสู้หรือแม้แต่สายเลือดของนายได้สอดคล้องกันเป็นหนึ่งเดียวแล้ว หลังจากนี้ไปก็มีแต่นายเท่านั้นที่สามารถใช้มันได้”

“เว้นแต่ว่าวันหนึ่ง นายถูกฆ่า ความเชื่อมโยงระหว่างมีดนี้กับนายจะถูกทำลาย จากนั้นผู้มีอำนาจอื่น ๆ ถึงจะได้รับมัน แน่นอนว่าถึงจะเป็นเช่นนั้นก็ตาม อีกฝ่ายจะสามารถฝึกฝนมีดนี้ได้เป็นของตนได้หรือไม่ก็ยังไม่มีคำตอบที่แน่ชัดเหมือนกัน”

หลังจากได้ยินคำพูดของเจ้าเมืองมู่ หยางเฉินรู้สึกเหมือนได้เข้าสู่โลกใหม่ของศิลปะการต่อสู้

เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าทำไมมีดพกอาถรรพ์ในมือของเขาจึงสามารถระเบิดอันทรงพลังออกมาได้ และไม่รู้ว่าทำไมมีดธรรมดาที่ดูเหมือนธรรมดานี้จึงเป็นของอาถรรพ์

แต่หลังจากฟังที่เจ้าเมืองมู่พูด เขาก็พอที่จะเข้าใจแล้ว