The king of War นิยาย บท 1727

เมื่อได้ยินเสียงที่อยู่ข้างหลัง หยางเฉินตัวสั่นไปทั้งตัว หันหน้าของเขากลับมาสุดแรง ก็เห็นชายผู้แข็งแกร่งในชุดดำยืนอยู่ข้างหลัง มองดูตัวเขาอย่างเคร่งขรึม

“ท่านผู้อาวุโส ท่าน...”

หยางเฉินรู้สึกงงเล็กน้อย อีกฝ่ายเป็นนักดาบเงาเพชฌฆาต

อย่างไรก็ตาม ก่อนหน้านี้ที่นักดาบเงาเพชฌฆาตบุกทะลุ เขาถูกขัดจังหวะการทะลุด้วยการระเบิดพลังอันทรงพลังของราชายา และได้รับบาดเจ็บสาหัสไม่ใช่หรือ?

นักดาบเงาเพชฌฆาตเหลือบมองไปที่เจ้าเมืองมู่ ซึ่งถูกเจ้าเมืองหวยปราบปราม และกล่าวอย่างเคร่งขรึม"เรื่องมันยาว รอผมจัดการปัญหาตรงหน้าเรียบร้อยก่อน แล้วผมค่อยมาอธิบายให้คุณฟัง!"

เมื่อพูดจบ ออร่าของบูโดอันทรงพลังก็เล็ดลอดออกมาจากเขา

ดวงตาของหยางเฉินเบิกกว้างขึ้นทันใด และเขามองไปที่นักดาบเงาเพชฌฆาตที่พุ่งเข้าหาเจ้าเมืองหวยด้วยท่าทางที่เหลือเชื่อ

ออร่าของบูโดที่เล็ดลอดออกมาจากนักดาบเงาเพชฌฆาต มันเป็นแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นปลาย เขาได้หลอมดาบอาถรรพ์ออกมาหนึ่งเล่ม และพลังการต่อสู้เปรียบได้กับแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอด

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่หยางเฉินไม่เข้าใจก็คือนักดาบเงาเพชฌฆาตล้มเหลวในการทะลุ และร่างกายของเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสไม่ใช่หรือ? ทำไมยังสามารถรักษาความแข็งแกร่งในแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นปลายได้?

ตอนที่เขาครุ่นคิดยังไงก็ไม่เข้าใจ นักดาบเงาเพชฌฆาตได้รีบวิ่งไปตรงหน้าเจ้าเมืองหวยและดาบยาวในมือของเขาก็เหวี่ยงออกไป

"บูม!"

จิตแห่งการต่อสู้ของเจ้าเมืองหวยนั้นแข็งแกร่งมาก ขณะที่นักดาบเงาเพชฌฆาตเหวี่ยงดาบใส่เขา เขาก็ยอมแพ้ในการโจมตีทันที และทันใดนั้น เท้าของเขาแตะพื้น ร่างกายขยับอย่างรวดเร็ว และเมื่อดาบเล่มนี้ตกลงไป ตึกที่อยู่ด้านหลังเจ้าเมืองหวยก็ถูกดาบผ่าจากตรงกลางออกเป็นสองส่วน

ผู้แข็งแกร่งที่เดิมทีกำลังต่อสู้อยู่รอบๆ หยุดการต่อสู้ในเวลานี้และมองดูอาคารสองชั้นที่ถูกดาบผ่าครึ่งด้วยใบหน้าที่ตกตะลึง

“ท่านเจ้าเมือง ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม?”

นักดาบเงาเพชฌฆาตมองไปที่เจ้าเมืองมู่ที่ได้รับบาดเจ็บและถาม

เจ้าเมืองมู่ส่ายหัวเล็กน้อย ปาดเลือดที่มุมปาก มองดูนักดาบเงาเพชฌฆาตแล้วถามว่า“คุณบุกทะลุแดนล้มเหลว แต่ยังคงความแข็งแกร่งดั้งเดิมไว้ได้งั้นหรือ?”

นักดาบเงาเพชฌฆาตพยักหน้าเล็กน้อย

"ฮ่าๆๆ ดีๆ!"

เจ้าเมืองมู่ก็หัวเราะเสียงดัง

เมื่อกี้ เขาได้สู้กับเจ้าเมืองหวยเกือบหมดแรงแล้ว ถ้ายังสู้ต่อไป เขาอาจตายได้

ในขณะนี้ นักดาบเงาเพชฌฆาตกลับมาพร้อมพลังการต่อสู้เดิมของเขา

"นี่มันเป็นไปได้อย่างไร?"

เจ้าเมืองหวยที่หลบดาบของนักดาบเงาเพชฌฆาตเมื่อครู่นี้ได้ทัน บนใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตกตะลึง ในความตกตะลึง ก็มีความรู้สึกไม่พอใจอย่างแรง เขากัดฟันและพูดว่า “การทะลุของคุณถูกขัดขวาง สามารถมีชีวิตรอดก็ถือว่าดีที่สุดแล้ว ทำไมถึงยังมีความแข็งแกร่งของแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นปลาย?”

นักดาบเงาเพชฌฆาตหัวเราะอย่างเย็นชา"คุณคิดว่าผมจะบอกคุณไหม?"

ทันทีที่คำพูดนั้นหายไป เขาก็ก้าวเท้าขึ้นไป ถือดาบอาถรรพ์ และพุ่งเข้าหาเจ้าเมืองหวย

เจ้าเมืองหวยเหลือบมองดาบอาถรรพ์ในมือของนักดาบเงาเพชฌฆาตด้วยความกังวลใจ เขาไม่กล้าที่จะประมาท ขณะที่นักดาบเงาเพชฌฆาตเหวี่ยงดาบของเขามา ก็หลบไปอย่างรวดเร็ว

“บูมบูมบูม!”

นักดาบเงาเพชฌฆาตเหวี่ยงดาบของเขาอย่างบ้าคลั่ง ทุกครั้งที่เขาเหวี่ยงดาบหออกไป มันจะสร้างความเสียหายอย่างใหญ่หลวง และรอยดาบปรากฏขึ้นบนพื้น

เจ้าเมืองหวยไม่มีโอกาสเข้าใกล้นักดาบเงาเพชฌฆาตด้วยซ้ำ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงหลบเลี่ยง

เขารู้สึกถึงภัยคุกคามอันมหาศาลจากดาบยาวที่อยู่ในมือของนักดาบเงาเพชฌฆาตด้วยแดนบูโดของเขา มีเพียงมีดพกอาถรรพ์เท่านั้นที่สามารถคุกคามเขาได้

"ดีมาก!"

เจ้าเมืองหวยกัดฟันจ้องไปที่เจ้าเมืองมู่และกล่าวว่า “รอไว้เลย ผมจะกลับมาอีกแน่นอน!”

พูดจบเขาก็หันหลังเดินออกไปโดยตรง

นักดาบเงาเพชฌฆาตกำลังจะไล่ตามไป แต่เจ้าเมืองมู่หยุดเขาไว้ "ไม่จำเป็นต้องไล่ตามแล้วเจ้าเมืองหวยต้องการไป ไม่มีใครหยุดเขาได้หรอก"

“พี่หยาง นี่พี่เป็นอะไรไป?อย่าทำให้ฉันตกใจสิ!”

เฝิงเสียวหว่านร้องไห้ไปด้วย มือสั่นและหยิบจินชวงเย่าออกมาจำนวนมาก และโรยลงบนร่างของหยางเฉิน

ในเวลานี้ หยางเฉินตกอยู่ในอาการโคม่าขั้นรุนแรงแล้ว

โชคดีที่เขาอยู่ในอาการโคม่า มิฉะนั้น การใช้มีดพกอาถรรพ์อย่างเข้มข้นก่อนหน้านี้ในการโจมตีศัตรู มันจะถูกของอาถรรพ์ทำร้ายกลับ

หวยหลันเห็นหยางเฉินที่อาการดูสาหัส เธอก็เสียใจมาก แต่เธอก็สามารถสงบสติอารมณ์ได้อย่างรวดเร็ว มองไปที่ผู้แข็งแกร่งของจวนมู่ที่ส่งหยางเฉินมาที่อยู่ด้านข้าง และถามอย่างสะอึกสะอื้นว่า "ท่านเก้าล่ะ? "

เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ ผู้แข็งแกร่งหลายคนในจวนมู่ต่างก็ก้มหน้าลง

ก่อนหน้านี้ท่านเก้าได้กินยาร่างอสูร ภาพที่ท่านเก้าได้สังหารผู้แข็งแกร่งชั้นยอดของจวนเมืองหวยเฉิงมากมาย ด้วยความแข็งแกร่งของเขาเอง ถูกจารึกไว้อย่างลึกซึ้งในจิตใจของพวกเขา

พวกเขาชื่นชมในตัวท่านเก้าจริงๆ

“คุณหวย ขอแสดงความเสียใจด้วย!”

ในที่สุดผู้แข็งแกร่งจากจวนมู่ก็พูดอย่างหนักใจ

เมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย หวยหลันก็โซเซและเดินถอยหลังไปหลายก้าว น้ำตาก็ไหลลงมาตามใบหน้าของเธออย่างช่วยไม่ได้

เฝิงเสียวหว่านได้ยินข่าวร้ายนี้ก็ร้องไห้ออกมาในทันใด

ในใจพวกเธอยังคงมีภาพเรียกคุณปู่เล่าจิ่วด้วยกัน

ในหัวของทั้งสองคน ยังมีภาพจำที่พวกเธอได้เรียกคุณปู่ท่านเก้าด้วยกัน

พวกเธอเพิ่งได้รู้จักคุณปู่ไม่ถึงวัน คุณปู่ก็เสียชีวิตแล้ว

และหยางเฉินพี่ชายแสนดีของพวกเธอ ก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นกัน ตอนนี้ตกอยู่ในอาการโคม่าขั้นรุนแรง โดยมีอาการบาดเจ็บที่มองเห็นกระดูกทั่วร่างกาย เขาจะรอดหรือไม่ยังไม่รู้เลย