The king of War นิยาย บท 1726

แววตาของเจ้าเมืองมู่เต็มไปด้วยความเคร่งเครียด แม้ว่าเขาต้องการใช้โอกาสนี้ เพื่อลดความแข็งแกร่งของจวนเมืองหวยเฉิง แต่ก็เข้าใจด้วยว่าด้วยร่างกายที่พิการของเขาตอนนี้ ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของจวนเมืองหวยเฉิงอย่างแน่นอน

แน่นอนว่า จวนเมืองหวยเฉิงต้องการฆ่าเขา คงเป็นเรื่องยาก

จวนเมืองหวยเฉิงแค่ระเบิดโมเมนตัมวิถีบู๊ของตัวเองออกมา ไม่รีบเร่งที่จะลงมือกับเจ้าเมืองมู่ก่อน แม้ว่าเขาต้องการทำลายล้างจวนมู่แต่ถ้าเทียบกับการฆ่าหยางเฉิน เขาคาดหวังที่อยากจะฆ่าหยางเฉินมากกว่า

หากหยางเฉินไม่ตาย เขาเกรงว่าแม้แต่ความสงบสุขในอนาคต คงไม่มีอีกแล้ว

ในใจเจ้าเมืองมู่เต็มไปด้วยการต่อสู้ดิ้นรน เขาเหลือบมองที่สนามรบ หยางเฉินยังคงไล่ฆ่าผู้แข็งแกร่งของจวนเมืองหวยเฉิงอย่างบ้าคลั่ง แต่ทางฝั่งจวนเมืองหวยเฉิง ไม่มีใครที่สามารถหยุดหยางเฉินได้

นอกจากเจ้าเมืองหวยเฉิง มีเพียงผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าระยะปลายเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ยังมีความหวังจะฆ่าหยางเฉินได้ แต่ถูกผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าระยะปลายของจวนมู่ปิดล้อมไว้ ชั่วขณะหนึ่ง ไม่สามารถปลิดตัวออกมาฆ่าหยางเฉินได้เลย

ดังนั้น เวลาที่เหลือต่อจากนี้ ก็คือเวลา “แสดง” ของหยางเฉิน เว้นแต่จะมีใครสามารถจัดการหยุดเขาได้

การตายของเหล่าจิ่ว ทำให้หยางเฉินระเบิดพลังออกมาจนหมด ร่างกายเต็มไปด้วยเลือด

เนื่องจากร่างกายไม่สามารถแบกรับกำลังที่มีอยู่ จึงมีหลายแห่งบนผิวหนังของเขาที่สัมผัสกับอากาศ มีหลายจุด ผิวหนังเปิดออก และสามารถมองเห็นกระดูกขาว

แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้สึกเจ็บปวดแม้แต่น้อย ร่างกายของเขาสอดแทรกอยู่ท่ามกลางผู้แข็งแกร่ง และทุกครั้งที่โบกกริช ก็จะพรากชีวิตหนึ่งชีวิต

เมื่อจวนเมืองหวยเฉิงมองเห็นผู้แข็งแกร่งของจวนเมืองหวยเฉิงล้มลงไปทีละคน ในหัวใจเหมือนมีเลือดไหล ดูภายนอกเหมือนสีหน้ายังดูสงบนิ่ง และถามอย่างเย็นชาว่า “เจ้าเมืองมู่ ความอดทนของฉันมีขีดจำกัด คุณตัดสินใจแล้วหรือยัง?”

เจ้าเมืองมู่เหลือบมองคนที่กำลังนั่งขัดตะหมาดอีกครั้ง ซึ่งราวกับกำลังคว้าโอกาสทุกอย่างเพื่อฟื้นฟูชีวิตของนักดาบเงาเพชฌฆาต หัวใจของเขา ก็ค่อยๆมั่นคงขึ้น

โมเมนตัมวิถีบู๊อันทรงพลัง ก็ระเบิดออกจากร่างกายของเขา

“มาเลย!”

ในขณะนี้ เจ้าเมืองมู่ละทิ้งความกังวลทั้งหมด

“ในเมื่อนายมาหาที่ตาย งั้นผมจะสนับสนุนนาย!”

เจ้าเมืองหวยเฉิงสูดหายใจเข้าลึกๆ ดวงตาของเขามีแววเจตนาฆ่าสองเส้นพุ่งออกมาอย่างแรงกล้า เท้ากระแทกกับพื้นอย่างแรง ชั่วขณะได้ปะทุออกไปทันที โจมตีเจ้าเมืองมู่โดยตรง

แม้ว่าท่านเจ้าเมืองมู่จะนั่งอยู่บนรถเข็น แต่สีหน้าก็ไม่มีวี่แววของความกลัวใดๆ ทั้งสองมือผลักรถเข็นอย่างแรง และรถเข็นก็พุ่งตรงไปที่เจ้าเมืองหวยเฉิงอย่างรวดเร็ว

“ตูมตูมตูม!”

การต่อสู้ระหว่างผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอดสองคน เริ่มต้นขึ้นทันที!

เมื่อผู้แข็งแกร่งที่อยู่รอบๆเห็น ต่างตกตะลึง

เมื่อถึงผู้แข็งแกร่งระดับของเจ้าเมืองหวยเฉิงกับเจ้าเมืองมู่ ต่างก็เป็นผู้มีอิทธิพลใหญ่ที่คอยปกป้องถิ่นฐาน และไม่ค่อยได้ลงมือ

เมื่อได้ลงมือเคลื่อนไหว ผลที่ตามมาจะร้ายแรงมาก และเป็นไปได้มากที่ทั้งสองฝ่ายจะต้องพ่ายแพ้และบาดเจ็บสาหัส แต่วันนี้ พวกเขาได้เห็นกับตาตัวเองกับฉากการต่อสู้กันระหว่างเจ้าเมืองหวยเฉิงกับเจ้าเมืองมู่

“ฆ่า!”

ผู้แข็งแกร่งของเจ้าเมืองหวยเฉิงกับเจ้าเมืองมู่ล้วนลงมือฆ่าอย่างเมามัน และความแข็งแกร่งของหยางเฉินที่ระเบิดออกมานั้นเหนือกว่าความสามารถที่ควรมี มันทำให้ผู้แข็งแกร่งของจวนมู่ ราวกับได้ทานยาให้ใจนิ่งสงบ ชั่วขณะ ทางฝั่งจวนมู่ ขวัญกำลังใจพุ่งสูงขึ้น

เนื่องจากจวนเมืองหวยเฉิงเห็นเจ้าเมืองหวยเฉิงเปิดศึกต่อสู้กับเจ้าเมืองมู่ขวัญกำลังใจก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน แต่ภายใต้ความแข็งแกร่งของหยางเฉิน ไม่มีใครสามารถต้านทานการโจมตีของหยางเฉินได้

ในเวลานี้ ร่างกายของหยางเฉิน กำลังทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวดอันน่ากลัว เขารู้สึกว่าร่างกายของเขากำลังจะแตกออกจากกัน มีดพกอาถรรพ์ในมือของเขา เปรียบเสมือนแหล่งพลังงานที่มีพลังงานไม่รู้จบ มอบความแข็งแกร่งอันทรงพลังให้กับเขาอย่างต่อเนื่อง

เพียงแต่ว่า แดนวิถีบู๊ที่แท้จริงของเขานั้น มีเพียงแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดระยะต้นเท่านั้น ไม่สามารถแบกรับพลังอันทรงพลังเช่นนั้นได้เลย

มีดพกอาถรรพ์ได้เริ่มสะท้อนกลับในร่างกายของเขาแล้ว ความเจ็บปวดที่เจ็บปวดสุดๆนั้น แต่ก็เจ็บปวดน้อยกว่าการตายของเหล่าจิ่ว

สายเลือดคลั่งก็กำลังเดือดพล่านเช่นกัน ครั้งแล้วครั้งเล่าที่กำลังจะกลืนกินสติสัมปชัญญะของเขา แต่เขาก็กัดฟันสู้ เพื่อไม่ให้ตัวเองสูญเสียสติสัมปชัญญะ

ในสถานการณ์เช่นนี้ เมื่อเขาสูญเสียสติสัมปชัญญะไปแล้ว จะเกิดผลเสียอย่างร้ายแรงมาก ในเวลานั้น ไม่เพียงแต่ผู้แข็งแกร่งของจวนเมืองหวยเฉิงจะถูกเขาฆ่าแล้ว แม้แต่ผู้แข็งแกร่งของจวนมู่ก็จะถูกเขาฆ่าด้วย

แม้ว่าเจ้าเมืองมู่จะทำเพื่อจวนมู่ และพยายามอย่างสุดชีวิตเพื่อจะขวางเจ้าเมืองหวยเฉิงแต่ไม่ว่าอย่างไร ก็ถือว่าจวนมู่ได้ช่วยเขา บุญคุณครั้งนี้ เขาจะไม่มีวันลืม

“ฆ่า ฆ่า ฆ่า!”

หยางเฉินคำรามด้วยความโกรธมีดพกอาถรรพ์ในมือของเขา โบกไปมาตลอดเวลา

ก่อนหน้านี้เพราะเขาฝืนบังคับใช้มีดพกอาถรรพ์ทำให้แขนข้างที่ถือมีดพกอาถรรพ์ก็ต้องเผชิญกับผิวหนังที่เป็นเนื้อตาย เฝิงเสียวหว่านพยายามเต็มที่ที่จะรักษามัน หากรักษาไม่หายอาจต้องเผชิญกับวิกฤตของการต้องตัดแขน

แต่ตอนนี้ เนื่องจากเขาได้ฝืนบังคับใช้มีดพกอาถรรพ์อีกครั้ง ผิวหนังบนแขนขวาของเขา จึงแตกเป็นบริเวณกว้าง และแขนทั้งหมด ก็มีเนื้อฉีกขาดและเลือดไหลปะปนกันอย่างน่าเวทนา

แต่ดูเหมือนเขาจะไม่รู้สึกเจ็บปวดใดๆ ยังคงโบกกรีชที่อยู่ในมือ

เมื่อใดก็ตามที่รู้สึกว่าตัวเองกำลังจะสูญเสียการควบคุมตนเอง เขาจะกัดปลายลิ้นของตัวเองอย่างแรง และพยายามตั้งสติอารมณ์ของตัวเอง

เพียงแต่ว่า ยังไงเขาก็เป็นคนๆหนึ่ง ในการต่อสู้ที่ดุเดือดนี้เช่นนี้ ร่างกายของเขาต้องทนต่อการสะท้อนกลับ ยังไงยังคงมีจุดจบ

ความเจ็บปวดที่ร่างกายกำลังจะถูกทำลาย ทำให้เขาต้องใช้ความเร็วเต็มที่

“อ๊ะ!”

ทันใดนั้นหยางเฉินก็เงยหน้าขึ้นบนฟ้าและตะโกนด้วยความโกรธ ราวกับว่าความเจ็บปวดในร่างกายของเขา ด้วยเสียงร้องตะโกนเช่นนี้เพื่อต้องการระบายความโกรธ

เพียงแต่ว่า ความเจ็บปวดไม่ใช่อารมณ์ การตะโกนด้วยความโกรธเช่นนี้ มันจะหายไปได้อย่างไร?

“เตี้ยง!”

ทันใดนั้น มือขวาของเขาก็สูญเสียกำลัง และมีดพกอาถรรพ์ก็หล่นลงพื้น

แขนขวาของหยางเฉิน สั่นไปหมด

“เขาหมดเรี่ยวแรงแล้ว ทุกคนมาลงมือพร้อมกัน ฆ่าเขาซะ!”

ทันใดนั้นมีคนเห็นสถานการณ์ของหยางเฉิน และตะโกนเสียงดังด้วยความตื่นเต้น

ในช่วงเวลานี้ ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์หลายสิบคนของจวนเมืองหวยเฉิง ได้พุ่งไปสังหารหยางเฉิน

ผู้แข็งแกร่งของจวนมู่ยอมแพ้กับความแข็งแกร่งของหยางเฉินมานานแล้ว และเมื่อเห็นสิ่งนี้ พวกเขาก็เคลื่อนตัวไปล้อมหยางเฉิน และบางคนก็พูดเสียงดัง “ปกป้องคุณหยาง!”

ในไม่ช้า ผู้แข็งแกร่งของจวนเมืองหวยเฉิงกับจวนมู่รวมพลังเพื่อสังหารพร้อมกัน

ทางฝั่งผู้แข็งแกร่งของจวนมู่เดิมทีก็ได้เปรียบเรื่องจำนวนคนมากกว่า ตอนนี้ไม่มีหยางเฉินสวมบทในการสังหารที่โหดเหี้ยม ผู้แข็งแกร่งของจวนมู่ ก็พ่ายแพ้ไปเรื่อยๆ

หยางเฉินมองดูสนามต่อสู้ที่ไร้ความปรานี พยายามเต็มที่เพื่ออดทนกับความเจ็บปวด เขาพยายามยื่นมือขวาออกไป เพื่อต้องการหยิบกริชขึ้นมา แต่แขนข้างขวาได้รับบาดเจ็บสาหัส ไม่มีเรี่ยวแรง ไม่สามารถหยิบมีดพกอาถรรพ์ขึ้นมาได้

พยายามหยิบหลายครั้ง ในที่สุดเขาก็มั่นใจได้ว่า มือขวาของตัวเอง พิการไปแล้วจริงๆ

เพียงแต่ว่า การต่อสู้ยังไม่จบ เขายังล้มไม่ได้

เจ้าเมืองมู่กับเจ้าเมืองหวยเฉิงก็กำลังต่อสู้กันอย่างบ้าคลั่ง แต่เขาก็ยังอยู่ในสถานะที่ถูกกดขี่

ตอนนี้ คนเดียวที่สามารถตัดสินสถานการณ์การต่อสู้ได้ คงมีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้น

ทันใดนั้นเขาก็ยื่นมือซ้ายออกมา และหยิบมีดพกอาถรรพ์ขึ้นมา

ทันทีที่เขาหยิบมีดพกอาถรรพ์ขึ้นมานั้น พลังอันน่าสะพรึงกลัวนั้น ก็เติมเต็มร่างกายของเขาอีกครั้ง

เพียงแค่แวบเดียว ผิวหนังบริเวณแขนข้างซ้ายของเขา ก็แตกออกทันที

ในขณะที่เขากำลังจะวิ่งออกไป มือหนึ่ง จู่ๆก็มีมือมาตบไหล่เขา และพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “คุณทำได้ดีมากแล้ว ที่เหลือ เป็นหน้าที่ของผมเอง!”