The king of War นิยาย บท 1725

เลือดในดวงตาของหยางเฉินหนาแน่นขึ้น และโมเมนตัมที่รุนแรงขึ้น ก็แผ่กระจายออกมาจากร่างกายของเขา

เหล่าจิ่วเสียชีวิตในสนามต่อสู้ และความโกรธของเขา ได้มาถึงจุดสูงสุดแล้ว

สายเลือดคลั่งในร่างกายของเขา ดูเหมือนจะเดือดดาล ไหลเวียนอยู่ในร่างกายของเขาอย่างบ้าคลั่ง โมเมนตัมที่บ้าคลั่ง ปะทุออกมาจากร่างกายของเขาเรื่อยๆ

“รีบฆ่ามัน!”

มีคนตะคอกเสียงดัง พาผู้แข็งแกร่งหลายคน รีบวิ่งเข้าหาหยางเฉินพร้อมกัน

“ไสหัวออกไป!”

หยางเฉินตะคอก และมีดพกอาถรรพ์ในมือ ทันใดนั้นก็ถูกโยนออกไปทันที

“พุดพุดพุด!”

กริชอยู่ในกลางอากาศกรีดเป็นเส้นโค้ง สังหารผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดสามคนติดต่อกัน มีดพกอาถรรพ์ดูเหมือนจะมีชีวิต หลังจากสังหารผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดสามคนแล้ว ก็กลับคืนสู่มือของหยางเฉิน

หยางเฉินในเวลานี้ ช่างน่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่ง ราวกับเทพเจ้าแห่งการสังหาร

“ความแข็งแกร่งของเขา คิดว่าน่าจะถึงระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าระยะกลางแล้ว”

มีผู้แข็งแกร่งของจวนเมืองหวยเฉิง พูดด้วยสีหน้าท่าทางที่ดูแย่มากๆ

ทุกวันนี้ ผู้แข็งแกร่งที่สามารถฆ่าหยางเฉินได้ น่าจะมีแค่แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าระยะปลายกับผู้แข็งแกร่งระดับสูงสุด

เพียงแต่ว่า ทางฝั่งจวนเมืองหวยเฉิง ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอด มีเพียงเจ้าเมืองหวยเฉิงคนเดียว และแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าระยะปลาย ก็มีเพียงคนเดียวเท่านั้น ในเวลานี้กำลังถูกผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ระยะกลางหลายของจวนมู่ปิดล้อมไว้ ชั่วขณะไม่สามารถหาทางออกมาได้

และเจ้าเมืองหวยเฉิงก็ถูกเจ้าเมืองมู่ขวางไว้ ผู้แข็งแกร่งของเจ้าเมืองหวยเฉิงที่อยู่ในเหตุการณ์ เกรงว่าจะไม่มีใครสามารถหยุดหยางเฉินได้

หยางเฉินสังหารไปตลอดทางจนถึงด้านหน้าของเหล่าจิ่ว ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเลือดสีแดง มีทั้งของตัวเขาเอง และของศัตรู

“ท่านเก้า!”

เขาอุ้มเหล่าจิ่วไว้ ดวงตาสีแดง มีน้ำตาสีแดงไหลออกมา

เหล่าจิ่วยังคงมีลมหายใจสุดท้าย มองไปที่ใบหน้าของหยางเฉินที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความรู้สึกผิด รอยยิ้มที่สดใสปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเหล่าจิ่ว พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรงมาก “ผมขอโทษ ผมพยายามที่สุดแล้ว! ถ้าคุณสามารถรอดชีวิตไปจากที่นี่ได้ หวังว่าวันหนึ่ง คุณจะช่วยผมหาภรรยาและลูกๆของผม และบอกพวกเขาว่า ผมได้ตามหาพวกเขามาตลอด”

หลังจากพูดจบ มือที่สั่น ก็หยิบจี้ที่เหลือครึ่งชิ้นออกมา แล้วยัดเข้าไปในมือของหยางเฉิน “จี้อีกครึ่งหนึ่ง อยู่กับภรรยาผม”

เมื่อพูดตรงนี้ เลือดก้อนใหญ่ก็พุ่งออกมาจากปากของเหล่าจิ่ว และลมหายใจบนร่างกายของเขาก็อ่อนแรงลงเรื่อยๆ

เมื่อรับรู้ถึงชีวิตของเหล่าจิ่วกำลังจะหมดลมหายใจไปอย่างรวดเร็ว หยางเฉินตื่นตระหนก และตะโกนว่า “ท่านจิ่ว อย่าตาย ผมขอร้องคุณอย่าตาย คุณยังไม่พบภรรยาและลูกๆของคุณ จะตายได้อย่างไร? ผมขอร้องคุณอย่าตาย!”

เหล่าจิ่วพยายามยื่นมือออกมาข้างหนึ่ง และต้องการสัมผัสหัวของหยางเฉิน แต่ว่า เขากำลังจะตาย ร่างกายไม่มีกำลัง ดังนั้นจึงไม่สามารถสัมผัสหัวของหยางเฉินได้เลย

หยางเฉินรีบคว้ามือของเหล่าจิ่ว และวางมือของเหล่าจิ่วไว้บนหัวของตัวเอง จากสายตาของเหล่าจิ่วหยางเฉินมองเห็น เห็นว่าเหล่าจิ่วเสียใจที่ต้องจากเขาไป เวลามองตัวเอง ก็เหมือนกำลังมองดูหลานชายตัวเอง

“คุณปู่ ผมขอร้องท่านอย่าตาย ต่อไปท่านก็เป็นปู่ของผม ผมขอร้องท่านอย่าตายเลย! คุณปู่!”

หยางเฉินร้องเสียงดัง และความเศร้าโศกจนเกือบทำให้หัวใจของเขาสลาย

เมื่อเหล่าจิ่วได้ยินหยางเฉินตะโกนคำว่าคุณปู่ น้ำตาก็ไหลจากหางตา มือที่วางบนหัวของหยางเฉิน ร่วงหล่นอย่างอ่อนแรง และดวงตาของเขาค่อยๆปิดลง

“คุณปู่!”

ใบหน้าของหยางเฉินเต็มไปด้วยเลือดและน้ำตาเลือด และร้องเสียงเบา

แต่ไม่ได้รับคำตอบใดๆ เหล่าจิ่ว ตายแล้ว!

เจ้าเมืองมู่มองไปทางหยางเฉิน และถอนหายใจ แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างหยางเฉินกับเหล่าจิ่วนั้นใกล้ชิดกันแค่ไหน แต่เขาสามารถรับรู้ได้จากปฏิกิริยาของหยางเฉินในขณะนี้ สำหรับหยางเฉินนั้น เหล่าจิ่วนั้นสำคัญเพียงใด

“คุณปู่!!!”

หยางเฉินกอดร่างของเหล่าจิ่ว และคำรามขึ้นไปบนท้องฟ้า

หลังจากเสียงคำรามของเขา ออร่าอันน่าสะพรึงกลัวเพิ่มมากขึ้น ก็แผ่กระจายออกมาจากร่างกายเขา