The king of War นิยาย บท 174

“ปัง！”

ร่างของจวงปี้ฝานล้มลงไปกับพื้นเลย ใบหน้ายังคงเป็นความผ่อนคลายจากภัยพิบัติที่รอดมาได้เมื่อตะกี้นี้

รูม่านตาของเมิ่งชวนและหงฝูหดตัวลง นัยน์ตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

ระหว่างที่ยกมือขึ้น ใช้ปากกาด้ามหนึ่ง สังหารจวงปี้ฝานที่อยู่ไกลออกไปกว่าสิบเมตร เป็นพลังแห่งผีสางเทวดาเลย

ไม่เพียงแค่เมิ่งชวนและหงฝูที่ตกใจจนอึงไปเลยเท่านั้น แม้แต่ผู้แข็งแกร่งที่สวมใส่ชุดดำทั้ง 12 คน ล้วนแต่มีใบหน้าที่เหลือเชื่อทั้งนั้น

หลังจากที่หยางเฉินสะบัดปากกาเซ็นชื่อลอยออกมา ก็เดินก้าวออกไปด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

จนกระทั่งหายวับไปจากเส้นสายตาของเมิ่งชวนและพวก พวกเขาถึงจะโล่งใจ ได้พักหายใจกันเฮือกใหญ่ แผ่นหลังของแต่ละคนล้วนแต่มีเหงื่อไหลชุ่มฉ่ำ

“คุณชายชวน ไอ้หมอนี่มีบัตรทองดำ และก็ยังมีพละกำลังที่แข็งแกร่งเช่นนี้ ต่อไปอย่าได้ริอาจที่จะไปยั่วแหย่นะครับ”

หงฝูพูดด้วยใบหน้าที่จริงจัง

เมิ่งชวนมองไปยังจวงปี้ฝานที่นอนตายตาไม่หลับ ที่นอนอยู่ข้างๆ นัยน์ตาก็เต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ พูดกัดฟันด้วยความเกลียดชังว่า : “แม้ว่าเขาจะแข็งแกร่งมากแค่ไหน จะหลบการโจมตีด้วยอาวุธปืนได้งั้นเหรอ？ ”

เห็นเมิ่งชวนมีท่าทางที่โหดเหี้ยม หงฝูเข้าใจ เกรงว่าไม่นานเท่าไหร่ เมิ่งชวนจะต้องตายโดยไร้ที่ฝังกลบแน่

หงฝูสามารถกลายมาเป็นผู้รับผิดชอบของสมาคมประมูลเมิ่งจี้ เดิมทีก็ได้รับความสำคัญจากตระกูลเมิ่งอยู่แล้ว และก็เคยเจอผู้แข็งแกร่งที่แท้จริงมามากมาย และหยางเฉิน เป็นผู้ชายเพียงคนเดียวที่ทำให้เขารู้สึกหวาดกลัว

อีกทางฝั่งหนึ่ง หยางเฉินไปออกมาจากคลับหลงเถิงแล้ว

เขาเพิ่งจะออกมา กวนเจิ้งซานและซูซาน แล้วก็เซี่ยเหอก็รีบเดินเข้ามาต้อนรับ

“หยางเฉิน คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม？”

“หยางเฉิน คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม？”

เซี่ยเหอและซูซานผู้หญิงสองคน แทบจะเอ่ยถามคำถามเดียวกัน ในเวลาเดียวกันออกมา

ผู้หญิงทั้งสองคนมองหน้าซึ่งกันและกัน ทันใดนั้นใบหน้าก็เกิดสีแดงระเรื่อขึ้นมา

หยางเฉินยิ้มเล็กน้อย : “ฉันก็เดินออกมาได้ดีๆแล้วไม่ใช่เหรอ？จะเป็นอะไรได้เหรอ？”

พูดจบ หยางเฉินก็มองไปยังเซี่ยเหออีกครั้ง : “คุณวางใจได้ นับตั้งแต่วันนี้ไป จวงปี้ฝานจะไม่มารบกวนคุณอีกแล้ว”

เซี่ยเหอกลับว่าไม่เข้าใจความหมายแฝงของคำพูดนี้ของหยางเฉิน แต่กวนเจิ้งซานและซูซานกลับรู้สึกถึงอะไรได้บางอย่าง

ในใจของทั้งสองคนแอบที่จะตกใจ ดูเหมือนว่า จวงปี้ฝานจะตายแล้ว และยังอยู่ภายใต้การล้อมโจมตีของผู้แข็งแกร่งจำนวนมากมายของตระกูลเมิ่งด้วย

“พี่เฉิน！”

ในเวลานี้ หวงอู่ที่ขับรถมาส่งหยางเฉิน ก็ปรากฏตัวขึ้นแล้ว

“พี่เฉิน เดิมทีผมก็อยากจะเดินเข้าไปข้างในกับพี่ด้วย ใครจะไปรู้ว่าจะโดนคนกั้นไว้ที่หน้าประตู ไม่ให้ผมเข้าไป”

หวงอู่พูดอธิบายด้วยใบหน้าที่ขมขื่น สำหรับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นข้างใน เขาไม่รู้อะไรเลย

หยางเฉินพยักหน้า พูดสั่ง : “นายไปส่งเซี่ยเหอที่โรงพยาบาลก่อนนะ”

หลังจากที่หวงอู่ขับรถพาเซี่ยเหออกไปแล้ว หยางเฉินก็มองมาที่ซูซานอีกครั้ง พูดถาม : “คุณล่ะ？กลับบ้านยังไง？”

ถึงแม้ว่าซูซานอยากจะให้หยางเฉินไปส่งเขา แต่ว่าก็รู้ดีว่า หยางเฉินมีเรื่องที่จะต้องคุยกับกวนเจิ้งซาน เพราะงั้นจึงพูดว่า : “พ่อของฉันได้จัดบอดี้การ์ดมาให้ฉันแล้ว เขาไปส่งฉันก็ได้แล้ว งั้นฉันไปก่อนนะ แล้วเจอกัน！”

“คุณหยาง ตอนนี้คุณจะไปที่ไหน？ผมไปส่งคุณ！”กวนเจิ้งซานเอ่ยปากถาม

“ไปที่ตระกูลกวนก่อน” หยางเฉินเอ่ยปากพูด

หลังจากสามนาทีผ่านไป ตระกูลกวน

หยางเฉินนั่งที่ตำแหน่งสูงสุด กวนเจิ้งซานนั่งข้างๆอย่างระมัดระวัง ทั้งคฤหาสน์ มีเพียงแค่เขาสองคน

“เรื่องของคืนนี้ คุณคิดว่ายังไง？”

เฉินหยางเอ่ยถามทันที

กวนเจิ้งซานอึ้งไปครู่หนึ่ง และเขาก็เข้าใจความหมายของหยางเฉินอย่างรวดเร็ว พูดถาม : “ความหมายของคุณหยางก็คือ เรื่องของสมาคมประมูลเมิ่งจี้？”