The king of War นิยาย บท 1740

บริเวณโดยรอบของจวนมู่ มีผู้แข็งแกร่งมากมายซ่อนตัวอยู่ ในเวลานี้ ผู้แข็งแกร่งของตระกูลเจียงได้เริ่มลงมือ สมาชิกในแต่ละตระกูล ต่างก็อยากจะลงมือ

อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้ยังไม่มีใครลงมือ

ก่อนหน้านี้ที่จวนเมืองหวยเฉินและจวนมู่เปิดศึกกัน การต่อสู้กันอย่างดุเดือด พวกเขาได้ฟังจากการร่ำลือเท่านั้น ส่วนความแข็งแกร่งของเจ้าเมืองมู่และนักดาบเงาเพชฌฆาตนั้นแข็งแกร่งแค่ไหน พวกเขาไม่รู้

ด้วยเหตุนี้เอง พวกเขาจึงซ่อนตัวอยู่รอบๆจวนมู่เป็นเวลานาน และไม่ยอมลงมือสักที ต่างก็รอมีคนลงมือก่อน แล้วสังเกตดูความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเจ้าเมืองมู่กับนักดาบเงาเพชฌฆาตก่อน ค่อยตัดสินใจว่าจะลงมือหรือไม่

ในขณะนี้ นักดาบเงาเพชฌฆาตใช้ดาบเดียวก็สามารถขวางผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นปลาย ทั้งสามไว้ได้ ทำให้ผู้แข็งแกร่งเหล่านั้นที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดต้องตกตะลึงกับสิ่งนี้

“ใช้ดาบเพียงเล่มเดียว ก็คิดจะขวางทางพวกเรางั้นหรือ?”

ผู้แข็งแกร่งคนหนึ่งของตระกูลเจียงก็เยาะเย้ย แล้วโบกมือใหญ่"ฆ่า!"

ทันทีที่เสียงของเขาลดลง เขาก็พุ่งตรงไปที่นักดาบเงาเพชฌฆาตเป็นคนแรก

ผู้แข็งแกร่งอีกสองคนของตระกูลเจียงก็รีบพุ่งเข้าไปหานักดาบเงาเพชฌฆาตด้วยกัน

นักดาบเงาเพชฌฆาตดึงดาบยาวที่จมอยู่ใต้ดินครึ่งหนึ่งออกมา และวินาทีที่เขาถือดาบยาว รัศมีความรุนแรงก็ปะทุออกมาจากเขาในทันใด

ในขณะนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคนในทันใด เดิมที เขามีเพียงลมหายใจของแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นปลายเท่านั้น และเขาก็เข้าสู่แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอดโดยตรง

"ฆ่า!"

นักดาบเงาเพชฌฆาตตะโกนในทันใด และดาบยาวในมือของเขาก็เหวี่ยงออกไปในทันที

"บูม!"

เสียงดังปั้ง

ดาบยาวข้ามผ่าน และลำธารก็ปรากฏบนพื้นโดยตรง

วินาทีถัดมา ร่างกายของเขาก็ขยับ

เกือบจะในทันที เขาปรากฏตัวต่อหน้าชายฉกรรจ์ทั้งสามคน ยกดาบยาวในมือขึ้นมา และเหวี่ยงไปทางชายผู้แข็งแกร่งคนหนึ่ง

"พู่!"

แสงดาบวูบวาบ แขนหนึ่งตกลงไปบนพื้นโดยตรง

“อ๊าก...มือของผม มือผม...”

เป็นผู้แข็งที่พูดว่าจะลงมือคนนั้น แขนทั้งแขนของเขาถูกตัดออกด้วยดาบยาวโดยตรง ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยว เต็มไปด้วยความเจ็บปวด ร่ำร้องอย่างทรมาน

เมื่อเห็นสิ่งนี้ ผู้แข็งแกร่งอีกสองคนต่างก็หวาดกลัว เท้าที่พุ่งเข้าหานักดาบเงาเพชฌฆาตก็หยุดลงกลางทาง

ผู้แข็งแกร่งที่ถูกดาบยาวของนักดาบเงาเพชฌฆาตเฉือนแขนนั้น เป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในบรรดาพวกเขาทั้งสามคน

แม้แต่คนที่แข็งแกร่งที่สุดยังโดนตัดแขนไปข้างนึง พวกเขาไป ก็เท่ากับไปตายฟรีไม่ใช่หรอกเหรอ?

"ปัง!"

ในขณะนั้น เสียงชนกันทื่อๆดังขึ้น และร่างวัยกลางคนก็บินออกไปไกลหลายสิบเมตร และกระแทกเข้ากับหินเทียมที่ทางเข้าจวนมู่

ชายวัยกลางคนที่ถูกโจมตีจนบินออกไปนั้น คือเจียงเหยียน

ในทางกลับกัน เจ้าเมืองมู่กำลังนั่งอยู่บนรถเข็น ไม่เปลี่ยนสีหน้า ราวกับว่าคนที่เพิ่งผ่านการต่อสู้อันดุเดือดไม่ใช่เขา

เจียงเหยียนลุกขึ้นจากพื้นดิน ใบหน้าของเขาซีด และมีเลือดไหลออกมาจากมุมปากของเขาด้วย

เจียงเหยียนกัดฟันและพูดว่า “ไอ้เฒ่า! แกกล้าดียังไงมาทำร้ายผม!”

เจ้าเมืองมู่กล่าวอย่างเย็นชา“แพ้ไม่เป็น?”

เจียงเหยียนหายใจเข้าลึกๆสองสามครั้ง และพยายามสงบสติอารมณ์ของตนเอง สำหรับเขา นี่เป็นความอัปยศอดสูอย่างยิ่ง

เขาเป็นถึงสมาชิกของตระกูลบู๊โบราณแห่งตระกูลเจียง เคยได้รับความอับอายเช่นนี้ที่ไหนกัน?

เขาพาผู้แข็งแกร่งสามคนมาที่จวนมู่เพื่อมาขอตัวหยางเฉิน แต่พ่ายพ้ให้กับคู่ต่อสู้อย่างง่ายดาย และผู้ใต้บังคับบัญชาคนหนึ่งของเขาก็ถูกตัดแขนอีกด้วย

นักดาบเงาเพชฌฆาตพยักหน้าแล้วถามว่า"ท่านวางแผนที่จะบุกทะลุแดนนภาหรือ?"

เจ้าเมืองมู่ส่ายหัวด้วยรอยยิ้มขมขื่น“ยังไม่ถึงเวลา เป็นเพราะการต่อสู้กันอย่างเข้มข้นในช่วงนี้ ทำให้ผมเข้าใจอะไรบางอย่าง ผมจึงอยากจะจำศีลฝึกฝนสักระยะ ดูว่าแดนบูโดยังสามารถพัฒนาไปข้างหน้าได้ไหม”

นักดาบเงาเพชฌฆาตกล่าว"ท่านไม่ต้องกังวล มีผมอยู่ ไม่ว่าใครหน้าไหนก็อย่าได้คิดที่จะมาหาเรื่องที่จวนมู่"

"โอเค!"

เจ้าเมืองมู่จากไปโดยตรง

ในเวลานี้ จวนมู่ บ้านหลังที่หยางเฉินพวกเขาพักอยู่

หวยหลันมองไปที่เฝิงเสียวหว่าน และพูดด้วยความไม่พอใจ"เสียวหว่าน เมื่อไหร่พี่หยางถึงจะตื่น? ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าเขาแกล้งทำเป็นหลับ?"

เฝิงเสียวหว่านดูงงงวย"เป็นไปได้อย่างไร? ทำไมพี่หยางต้องแกล้งหลับด้วย?"

ใบหน้าของหวยหลันแดงก่ำ พูดด้วยน้ำเสียงที่อายและโกรธว่า"เริ่มจากวันนี้ คุณช่วยพี่หยางเช็ดทำความสะอาดร่างกายของเขา"

"ได้สิ!"

เฝิงเสียวหว่านตอบตกลง

ทันใดนั้น หวยหลันทำท่าเหมือนแผนร้ายของตนสำเร็จ หัวเราะและพูดว่า”งั้นตกลงตามนี้นะ ห้ามกลับคำล่ะ!”

เฝิงเสียวหว่านไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า"ก็แค่ช่วยพี่เช็ดทำความสะอาดร่างกายไม่ใช่หรือ? ฉันก็เคยทำ มีอะไรน่าอาย?"

หลังจากที่เธอพูดจบ เธอก็เริ่มช่วยหยางเฉินเช็ดทำความสะอาดร่างกาย

หวยหลันรีบออกจากห้องไป และไม่นานก็มีเสียงกริ๊ดร้องดังออกมาจากห้อง หวยหลันดูได้ใจ หัวเราะและพูดว่า “สาวน้อย ตอนนี้รู้แล้วใช่ไหมว่าทำไมฉันถึงไม่อยากเช็ดทำความสะอาดให้พี่หยาง?”

หลังจากที่เฝิงเสียวหว่านเช็ดทำความสะอาดร่างกายให้หยางจิ่วเทียนเสร็จออกมา ใบหน้าของเธอก็แดง แดงจนถึงคอของเธอ

ในเวลานี้ หยางจิ่วเทียนที่ฟื้นคืนสติแต่ไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้ ในใจเต็มไปด้วยความขมขื่น “น้องชายนะน้องชาย ช่วงนี้แกเป็นอะไรของแกเนี่ย ฤดูใบไม้ผลิยังไม่มา!แกหยุดพักสักหน่อยได้ไหม? "