The king of War นิยาย บท 1755

หยางเฉินกัดฟันแน่น พยายามแบกรับแรงกดดันวิถีบู๊ที่มาจากท่านเหอเอาไว้

เขามั่นใจแล้วว่า ท่านเหอคือผู้แข็งแกร่งแดนนภา มิฉะนั้น คงไม่อาจปลดปล่อยแรงกดดันวิถีบู๊ที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ออกมาได้

“คุกเข่าลง!”

ท่านเหอเห็นหยางเฉินยังคงดิ้นรนอย่างลำบาก ไม่ได้คุกเข่าลงไป พอยักคิ้ว แรงกดดันวิถีบู๊อันน่าสะพรึงกลัวกว่าเดิม ก็ระเบิดออกจากบนตัวเขา

“อยากจะให้ฉันคุกเข่าลง นี่เป็นไปไม่ได้ นอกจากว่า ฉันตาย!”

หยางเฉินกัดฟันอย่างแน่น ในดวงตาทั้งคู่เป็นสีแดงเลือดแถบหนึ่ง

วินาทีนี้ เขาระเบิดกำลังทั้งตัวออกมาแล้ว สายเลือดคลั่งเหมือนกำลังเดือดดาล ตำราเทพสงครามกำลังโคจรแบบบ้าคลั่งในร่างกายเขา มือขวาเขากำมีดอาถรรพ์ไว้แน่น

กลิ่นอายยิ่งใหญ่เกรียงไกรระลอกแล้วระลอกเล่า ระเบิดจากบนตัวเขา มาต้านทานแรงกดดันวิถีบู๊ที่มาจากผู้แข็งแกร่งแดนนภา

นี่เป็นครั้งแรกที่ทำให้หยางเฉินรู้สึกถึงความเล็กมากของตนเอง ตอนแรกเขาคิดว่าครั้งนี้สามารถทะลวงได้อย่างต่อเนื่อง จากแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นต้น มาถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นยอดโดยตรง เขาในตอนนี้ เล่ห์เหลี่ยมที่แสดงออกมา ความสามารถโดดเด่นอย่างมากแล้ว

แต่จนกระทั่งวินาทีนี้ เขาถึงสำนึกได้ว่าตนเองมีความอ่อนแอมากแค่ไหน

อยู่ต่อหน้าผู้แข็งแกร่งแดนนภา คาดไม่ถึงแม้แต่แบกรับแรงกดดันวิถีบู๊ที่ฝ่ายตรงข้ามปลดปล่อยออกมา ยังยากลำบากมาก

ถ้าไม่ใช่ว่าปณิธานเขาแน่วแน่ กลัวว่าคงคุกเข่าแทบเท้าของท่านเหอไปตั้งแต่แรกแล้ว

มุมปากของหยางเฉินล้วนเป็นเลือดสด แต่เขายังคงกัดฟันไว้แน่น ไม่ให้ตนเองคุกเข่าลงไป

ทว่าหัวเข่าสองข้าง ก็โค้งงอช้าๆ ขอเพียงเขาผ่อนคลายสักนิด คงคุกเข่าลงทันที

ในแววตาลึกของท่านเหอ มีจิตอาฆาตอันแรงกล้าแวบผ่าน จ้องหยางเฉินตาไม่กะพริบ

นี่เป็นแรงกดดันวิถีบู๊แกร่งสุดที่เขาปลดปล่อยออกมาแล้ว แต่ว่ายังคงไม่สามารถทำให้หยางเฉินคุกเข่าลงได้ เรื่องนี้ พอจะอธิบายได้ว่า พรสวรรค์ด้านบูโดและนิสัยของหยางเฉิน แข็งแกร่งมากแค่ไหน

ต้องรู้ว่า แม้จะเป็นผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นปลาย ก็ยังไม่อาจแบกรับแรงกดดันวิถีบู๊ของเขาไหว

ส่วนหยางเฉิน เพิ่งทะลวงถึงแค่แดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นยอดเมื่อสักครู่ ต่อให้พลังสู้รบแกร่งมาก แต่ว่าภายใต้กำลังทั้งหมด ก็แค่ฝืนทนระเบิดความสามารถที่เทียบเท่าแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นกลางออกมาเท่านั้นหรอกเหรอ

แต่ว่าตอนนี้ หยางเฉินกลับแบกรับแรงกดดันวิถีบู๊ที่มาจากเขาไหว

อัจฉริยะที่ร้ายกาจแบบนี้ คงห้ามผิดใจตั้งแต่เริ่มต้น ไม่อย่างนั้น ก็ต้องฆ่าทิ้ง!

นึกถึงตรงนี้ ในสายตาท่านเหอมีความอาฆาตแค้นรุนแรงแวบผ่าน

หยางเฉินเหมือนสัมผัสถึงความอาฆาตแค้นของอีกฝ่ายได้ สีหน้าซีดเซียวเพิ่มขึ้น แม้แต่แรงกดดันวิถีบู๊ของอีกฝ่ายเขายังแบกรับไม่ไหว ถ้าอีกฝ่ายอยากฆ่าเขา จะมีใครขวางไว้ได้กัน?

เจียงเหยียนพูดด้วยเสียงทุ้ม “ท่านเหอ พรสวรรค์ด้านบูโดของไอ้หมอนี่แกร่งมาก จะให้เขามีชีวิตรอดออกไปไม่ได้ ไม่อย่างนั้นวันหลัง จะต้องกลายเป็นหายนะของตระกูลเจียงแน่นอน”

ท่านเหอพูดจาเสียงเย็นชา “ฉันรู้แค่ว่า ที่ตระกูลเจียงต้องการคือเขาคนนี้!”

พูดจบ เขาก้าวเท้าทันใด เดินไปทางหยางเฉินทีละก้าว

ขอเพียงหยางเฉินไปถึงตระกูลเจียง ต่อให้ร้ายกาจแค่ไหน แล้วจะเป็นอย่างไร? ก็ยังคงต้องโดนตระกูลเจียงควบคุมอยู่ดี

ชั่วขณะนั้นสีหน้าเจียงเหยียนดูแย่ไร้ที่เปรียบ ถึงแม้เขาจะเป็นสายตรงของตระกูลเจียง มาจวนมู่ในครั้งนี้ ก็แค่ฟังคำสั่งมาทำธุระ เขารู้แค่ว่าตระกูลต้องการให้เขาพาตัวหยางเฉินกลับไปแบบมีชีวิต

สำหรับเพราะสาเหตุอะไร เขาก็ไม่รู้ชัด

ปัจจุบันนี้ เขารู้แล้วว่าพรสวรรค์ด้านบูโดของหยางเฉินแกร่งมากแค่ไหน ถ้าไปถึงตระกูลเจียง ตระกูลเจียงย่อมต้องฝึกฝนเต็มที่ วันข้างหน้าเขาก็อันตรายแล้ว

ด้วยพรสวรรค์ด้านบูโดของหยางเฉิน ถ้าเกิดได้รับการฝึกฝนเต็มกำลังของผู้นำตระกูลเจียง กลัวว่าคงใช้เวลาไม่กี่ปี ความสามารถของหยางเฉิน ก็เหนือกว่าเจียงเหยียนได้แล้ว

และที่ตระกูลบู๊โบราณ ล้วนเป็นสถานที่ที่ให้ความเคารพต่อความสามารถ ถ้าหากความสามารถของหยางเฉินเหนือกว่าเจียงเหยียน ถึงแม้เจียงเหยียนจะเป็นญาติสายตรง หยางเฉินอยู่ที่ตระกูลเจียง ก็ยังคงจะมีอิทธิพลมากกว่า

ถ้าหยางเฉินฆ่าเจียงเหยียนแล้ว ต่อให้ตระกูลเจียงลงโทษหยางเฉิน ก็คงจะไม่ฆ่าหยางเฉินทิ้ง เพราะว่า ตระกูลเจียงไม่จำเป็นต้องไปฆ่าอัจฉริยะรุ่นหลังที่มีพรสวรรค์ด้านบูโดโดดเด่นคนหนึ่ง เพียงเพื่อคนที่ตายไปแล้วคนหนึ่ง

นึกถึงตรงนี้ ความกังวลในใจของเจียงเหยียนนับวันยิ่งเข้มข้นขึ้น เขาไม่อยากให้ท่านเหอพาหยางเฉินที่มีชีวิตอยู่กลับตระกูลเจียง

ท่านเหอเดินไปข้างหน้าก้าวหนึ่ง หยางเฉินรู้สึกว่าแรงกดดันวิถีบู๊ที่แบกรับไว้บนตัวก็เพิ่มขึ้นอีกระดับหนึ่ง