The king of War นิยาย บท 1754

วินาทีนี้ ทุกคนล้วนเบิกตาโตแล้ว มองเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นฉากนี้แบบไม่กะพริบตา

เจียงเหยียนสีหน้าเปลี่ยนไปมากเหมือนกัน มือทั้งสองกำดาบอาถรรพ์ในมือไว้แน่น ชั่วขณะที่ดาบน้ำจะล่วงลงมานั้น เขาก็ขยับแล้ว

ดาบอาถรรพ์ฟันดาบน้ำ!

ตามมาด้วยทุกครั้งที่เขาควงดาบออกมา จะมีดาบน้ำส่วนใหญ่หายไป

เพียงแต่ ดาบน้ำเหนือกว่าเหลือเกิน ถึงแม้เขาจะใช้ดาบอาถรรพ์ฟันดาบน้ำนับไม่ถ้วนไแล้ว ก็ยังคงมีดาบน้ำนับไม่ถ้วนตกอยู่บนตัวของเขา

ภายใต้ความตื่นตกใจของผู้แข็งแกร่งจวนมู่ ทั้งตัวของเจียงเหยียนล้วนเป็นรอยดาบ

“อ๊าก......”

ทันใดนั้นเจียงเหยียนเงยหน้าขึ้นร้องคำราม เหมือนอยากระบายความโกรธแค้นในใจ

เวลานี้ฝนดาบหายไปในที่สุดแล้ว

เท้าของหยางเฉินซวนเซ ถอยหลังไปหลายก้าวแบบโงนเงน สีหน้าซีดเผือดไร้ที่เปรียบ

สำแดงฝนดาบสองครั้งอย่างต่อเนื่อง เป็นการสิ้นเปลืองพลังงานสำหรับเขามากที่สุด

“พี่หยาง!”

ในเวลานี้ เฝิงเสียวหว่านร้องตะโกนเสียงดังกะทันหัน ขณะเดียวกันโยนขวดพอร์ซเลนอันหนึ่งออกไป

หยางเฉินรีบรับเอาไว้ ไม่ได้ลังเลสักนิดเดียว เปิดจุกขวดออก กลืนยาเม็ดหนึ่งในขวดนั้นลงไป

พอยาเข้าปากจนละลายแล้ว ก็กลายเป็นกระแสอบอุ่น ไหลตามหลอดอาหารเข้าสู่ในร่างกาย

เดิมทีสิ้นเปลืองพลังไปมากมาย หลังจากกินยาเม็ดนั้นที่เฝิงเสียวหว่านให้มา หยางเฉินรู้สึกดีขึ้นมากเลยทีเดียว เมื่อสักครู่สิ้นเปลืองพลังไปมาก และตอนนี้ได้รับการชดเชยแล้ว

เพียงแค่ แดนวิถีบู๊ของเขาในตอนนี้เพิ่มขึ้นมากเกินไป ประสิทธิผลการฟื้นตัวของยาเม็ดนี้ต่อตัวเขา จึงลดลงไปมากเหลือเกิน

ดีที่ยังทำให้การสิ้นเปลืองพลังมหาศาลของเขาเมื่อครู่นี้เบาลงแล้ว

“หยางเฉิน!”

หน้าเจียงเหยียนเต็มไปด้วยความดุร้าย จ้องหยางเฉินตาไม่กะพริบแล้วพูดว่า “แกสมควรตาย!”

หยางเฉินสูดหายใจลึกทีหนึ่ง มือขวาจับมีดอาถรรพ์ไว้ จ้องเจียงเหยียนพูดขึ้นว่า “ถามแกเป็นครั้งสุดท้ายว่า ทำไมพวกแกถึงต้องพาฉันไปตระกูลเจียง?”

เจียงเหยียนพูดแบบกัดฟันแน่น “รอแกตายแล้ว แกก็รู้เองว่าเหตุผลคืออะไร”

พูดจบ เขาเป็นฝ่ายพุ่งเจ้าไปยังหยางเฉินก่อนอย่างคาดไม่ถึง

เขาผู้เป็นสายตรงของตระกูลเจียงที่น่าเกรงขาม ผู้โดดเด่นในบรรดาคนหนุ่มสาว มาโลกทั่วไปครั้งนี้ คาดไม่ถึงถูกขัดขวางครั้งแล้วครั้งเล่า นี่คือมลทินใหญ่สุดในชีวิตนี้ของเขาเลยทีเดียว มีเพียงฆ่าหยางเฉินทิ้ง ถึงจะสามารถสงบความโกรธแค้นในใจเขาลงได้

“คุณหยาง ระวัง!”

ในจวนมู่มีผู้แข็งแกร่งส่งเสียงร้องตกใจออกมา

ดวงตาของหยางเฉินเป็นสีแดงเลือดอีกครั้ง สายเลือดคลั่งถูกกระตุ้นขึ้นอีกครั้ง ตำราเทพสงครามกำลังโคจรขึ้นมาภายในร่างกาย แขนข้างที่เขาจับมีดอาถรรพ์เอาไว้นั้น สั่นเทาขึ้นมาเบาๆ เช่นกัน

“ไปตายซะ!”

เวลานี้ เจียงเหยียนพุ่งไปด้านหน้าของหยางเฉินแล้ว ดาบอาถรรพ์ในมือร่วงลงมาโดยตรง

“ฉิ้ง!”

หยางเฉินยกมีดอาถรรพ์ขึ้นทันใด ดาบอาถรรพ์ร่วงลงบนมีดอาถรรพ์ ทำเอาร่างกายของหยางเฉินสั่นสะเทือนถอยหลังสิบกว่าก้าวไปในทันที

แดนวิถีบู๊ระหว่างทั้งสองคนแตกต่างกันมากเกินไป ถ้าไม่ใช่เพราะก่อนหน้านี้เจียงเหยียนได้รับบาดเจ็บหนัก คงฆ่าหยางเฉินได้ในเสี้ยววินาที

“ฉิ้งๆๆ!”

เจียงเหยียนกวัดแกว่งดาบอาถรรพ์อย่างบ้าคลั่ง ฟันลงไปครั้งแล้วครั้งเล่า

ตั้งแต่ต้นจนจบหยางเฉินรักษาท่วงท่าที่สกัดต้าน ปล่อยให้การโจมตีของเจียงเหยียนเข้ามา

ในแววตาลึกของเขา มีแสงแวววาวอันชาญฉลาดเปล่งประกาย จ้องเจียงเหยียนตาไม่กะพริบ

เจียงเหยียนไม่รู้ว่ากวัดแกว่งดาบอาถรรพ์ไปตั้งกี่ครั้งแล้ว นับวันการเคลื่อนไหวยิ่งยุ่งเหยิง