The king of War นิยาย บท 1769

มู่ชงมีเพียงความสามารถของแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นต้น จะเป็นคู่ต่อสู้ของผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอดได้อย่างไร?

ตอนที่เขาพุ่งไปทางซ่งอี้ ก็รู้สึกเสียใจแล้ว เพียงแต่จะถอยหลังคงสายเกินไป ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอดของเมืองซ่ง พุ่งเข้ามาด้านหน้าของเขาเรียบร้อย ยกมือกำหมัดขึ้นข้างหนึ่ง ต่อยลงตำแหน่งหัวใจของเขาอย่างแรง

“คุณชายมู่!”

ผู้แข็งแกร่งของจวนมู่ สีหน้าเปลี่ยนไปกันหมด เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอด เดิมทีพวกเขาไม่มีความสามารถมากพอ ได้เพียงมองดูมู่ชงโดนฆ่าต่อหน้าต่อตา

“ท่านผู้อาวุโส ออมมือด้วยครับ!”

ในช่วงอันตรายล่อแหลมนี้เอง ภาพของชายหนุ่มผู้หนึ่ง วาร์ปตัวอย่างฉับไว แทบจะในชั่วพริบตา ขวางที่ด้านหน้าของมู่ชงไว้แล้ว ขณะเดียวกันตะโกนเสียงดังออกไปด้วย

เพียงแต่ ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอดของเมืองซ่งคนนั้น โจมตีลงมาเรียบร้อย อยากจะดึงกลับคืน เดิมทีเป็นไปไม่ได้

“ตึง!”

เสียงกระแทกทุ้มๆ ดังขึ้น ภายใต้ความตกใจของทุกคน ภาพชายหนุ่มคนนั้น พ่นเลือดออกจากปาก ร่างกายลอยออกไปไกลสิบกว่าเมตร

สีหน้ามู่ชงดูอึ้งทึ่งเต็มที่ มองภาพคนที่โดนผู้แข็งแกร่งเมืองซ่งต่อยจนกระเด็นคนนั้น แม้แต่ฝันเขายังคิดไม่ถึงว่า คนที่ช่วยชีวิตตนเองเอาไว้ จะเป็นหยางเฉิน

คนที่ขวางการโจมตีของผู้แข็งแกร่งเมืองซ่งแทนเขาไม่ใช่ใครอื่น ก็คือหยางเฉินนั่นเอง

“คุณบ้าไปแล้วเหรอ?”

ซ่งอี้มองทางหยางเฉินที่ดิ้นรนลุกขึ้นมาจากพื้น ขมวดคิ้วแล้วถามไป

หยางเฉินเช็ดคราบเลือดที่มุมปาก มองทางซ่งอี้ พูดด้วยท่าทางซื่อตรง “พี่ซ่ง ปล่อยเขาไปสักครั้งหนึ่ง ถือว่าผมติดหนี้บุญคุณคุณครั้งหนึ่ง!”

เขาขวางการโจมตีเพื่อช่วยชีวิตมู่ชง นี่ทำให้ทุกคนรู้สึกตกใจอย่างมากแล้ว กลับนึกไม่ถึงว่า เขายังใช้วิธีการติดหนี้บุญคุณซ่งอี้ มาขอร้องแทนมู่ชงอีก

ซ่งอี้ไม่ได้ตอบรับ แต่ว่ามองทางมู่ชงที่ยังอยู่ในสภาพอึ้งทึ่ง พูดจาเสียงเย็นชา “ครั้งนี้ ถือว่าแกโชคดี เห็นแก่หน้าคุณหยาง ฉันจะไว้ชีวิตแกสักครั้ง ถ้ากล้ารนหาที่ตายอีก ฉันจะส่งแกไปตายด้วยตัวเองเลย! ยังไม่รีบไสหัวไปอีก!”

มู่ชงรู้สึกเพียงว่าในใจกลัดกลุ้มไร้ที่เปรียบ ถึงแม้หยางเฉินจะช่วยเขาไว้ แต่เขาก็ไม่ซาบซึ้งในความหวังดี กัดฟันแน่นจ้องหยางไว้แล้วพูดว่า “แกอย่าคิดว่าทำแบบนี้ จะทำให้ฉันสละตำแหน่งของเจ้าเมืองมู่ไปได้ แกเป็นแค่คนนอก เดิมทีไม่มีสิทธิ์แข่งชิงตำแหน่งของเจ้าเมืองมู่กับฉัน”

พูดจบ เขาหมุนตัวกลับไปด้วยความเดือดดาล

ผู้แข็งแกร่งจวนมู่ที่ติดตามเขาพวกนั้น หลังจากมองหยางเฉินแวบหนึ่ง ต่างหมุนตัวกลับไปเช่นกัน

ซ่งอี้หยิบขวดพอร์ซเลนอันหนึ่งออกมา ถือโอกาสโยนให้หยางเฉิน บอกว่า “นี่คือยารักษาบาดแผลของพวกเราจวนซ่ง มีประโยชน์มากๆ กับบาดแผลเมื่อกี้ของคุณ”

หลังหยางเฉินรับไว้ พูดว่า “ขอบคุณมากครับ!”

จากนั้น ไม่ได้ลังเลสักนิด เปิดขวดออก นำยารักษาแผลเม็ดหนึ่งในขวดพอร์ซเลนกลืนลงไปทันที

ซ่งอี้ตกใจพอสมควร เหมือนคิดไม่ถึงว่าหยางเฉินไม่ได้ลังเลสักนิด กลืนยาที่เขาให้ลงไปแล้ว

รอหยางเฉินกลืนยาลงไป ซ่งอี้หัวเราะชอบใจมองหยางเฉินแล้วพูดว่า “คุณไม่กลัวว่า ยาที่ผมให้คุณจะเป็นยาพิษ?”

หยางเฉินหัวเราะแล้ว “ผมเชื่อใจคุณครับ!”

คำพูดเรียบง่ายประโยคหนึ่ง กลับทำให้ความหนาวเหน็บในส่วนลึกหัวใจของซ่งอี้ เหมือนจะละลายอยู่บ้าง

ซ่งอี้บอกว่า “ถือว่าคุณโชคดีมากเหมือนกัน เมื่อกี้ถ้าไม่ใช่ท่านหวังผ่อนแรง ด้วยหมัดนั้นของท่านหวังคุณตายแน่”