The king of War นิยาย บท 1772

หยางเฉินหัวเราะเยาะ มองมู่ชงด้วยท่าทางเหยียดหยามแล้วพูดว่า “เจ้าเมืองมู่ก็เป็นคนที่องอาจห้าวหาญ ทำไมถึงมีลูกชายที่ไม่ได้เรื่องขนาดนี้อย่างคุณได้นะ?”

“วันนี้ การแข่งชิงตำแหน่งเจ้าเมืองของจวนมู่ ผมตัดสินใจแน่แล้ว! ขอเพียงมีผมอยู่ คุณอย่าคิดจะได้เป็นเจ้าเมืองคนใหม่ของจวนมู่”

พูดแบบนี้ออกมา ทั้งหมดตรงนั้นตื่นตกใจ!

ทุกคนล้วนมองหยางเฉินด้วยท่าทางอึ้งทึ่ง มู่ชงกำหมัดทั้งสองขึ้นมาแน่นแล้ว ในสายตาเต็มไปด้วยความโกรธที่รุนแรง ไม่ปกปิดแม้แต่น้อย

เขาอยากลงมือต่อหยางเฉินในตอนนี้ แต่รู้ว่า ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นปลายหลายคนนั้นของจวนมู่ยังไม่ลงมือ เดิมทีจวนมู่ไม่มีใครทำอะไรหยางเฉินได้เลย

ยิ่งไปกว่านั้น หยางเฉินเจรจาร่วมมือกับผู้แข็งแกร่งของเมืองซ่งเรียบร้อยแล้ว ปัจจุบันนี้ ที่ด้านนอกจวนมู่ ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอดสองคนของเมืองซ่ง กำลังเฝ้าอยู่ด้านนอก

“ดี! ดีมาก!”

มู่ชงโกรธจัดแต่กลับหัวเราะ จ้องหยางเฉินตาไม่กะพริบแล้วบอกว่า “แกจะต้องเสียใจทีหลังแน่!”

พูดจบ เขาหมุนตัวออกไปอย่างโมโหเดือดดาล

คนอื่นๆ ของจวนมู่เห็นแบบนี้ ต่างออกไปเช่นกัน

ในที่สุดก็กลับสู่ความสงบตามเดิมแล้ว หยางเฉินมองทางที่มู่ชงเดินออกไปอย่างเรียบเฉย หัวเราะเยาะทีหนึ่ง จากนั้นนั่งบนเก้าอี้ที่ด้านข้าง รอคอยเฝิงเสียวหว่านรักษานักดาบเงาเพชฌฆาตด้านในห้อง

“ปึงๆๆ!”

อีกด้านหนึ่ง หลังจากมู่ชงกลับมาถึงห้องของตนเอง ชั่วขณะนั้นระเบิดออกมา ทุบทำลายทุกอย่างภายในห้องที่สามารถทุบได้หมดแล้ว

“หยางเฉิน แกนึกว่าตัวเองเป็นใครกัน? มีสิทธิ์อะไรอยากแทรกแซงการแข่งชิงตำแหน่งเจ้าเมืองของจวนมู่?”

มู่ชงตวาดด้วยท่าทางโหดร้าย “ต่อให้ฉันไม่อยู่ที่จวนมู่แล้ว จวนมู่ก็ไม่ใช่ที่ที่แกมีสิทธิ์ตัดสินใจได้!”

คนของจวนมู่ยืนอยู่ด้านข้าง ไม่กล้าหายใจแรง ทำหน้าหวาดผวากันหมด

“คุณชายมู่ครับ จะให้หยางเฉินคนนี้อยู่ต่อไม่ได้ ขอแค่เขาอยู่ที่จวนมู่อีกสักวัน คงจะกดท่านสักวันหนึ่งครับ”

รอจนมู่ชงระบายอารมณ์เสร็จแล้ว มู่เหลียงผิงจึงเดินเข้ามา พูดจาแบบท่าทางเคร่งขรึม

นิ้วชี้มือขวาของเขา โดนหยางเฉินหักทิ้งแล้ว ความแค้นของเขาต่อหยางเฉิน บรรลุถึงขั้นสุดเรียบร้อยแล้ว

มู่ชงพูดแบบโมโห “ที่นายพูดมาไม่ใช่เรื่องไร้สาระเหรอ? หรือฉันไม่รู้ว่าเอามันไว้ไม่ได้? แต่ว่าพวกเรามีวิธีอะไรอีก? ใครจะฆ่ามันทิ้งได้?”

มู่เหลียงผิงเดินเข้ามา กระซิบที่ข้างหูมู่ชงสักหน่อย

รอเขาพูดจบ ชั่วขณะนั้นมู่ชงดีใจ รีบพูดทันทีว่า “เรื่องนี้ อย่างนั้นนายก็ไปทำ ถ้าทำเสร็จแล้ว รอฉันสืบทอดตำแหน่งเจ้าเมืองของจวนมู่ นายก็คือมือขวาของฉัน”

พอได้ยิน มู่เหลียงผิงดีใจยกใหญ่ทันใด รีบตอบว่า “คุณชายมู่ครับ ผมจะไปทำเดี๋ยวนี้เลยครับ!”

เวลาผ่านไปนาทีแล้วนาทีเล่า ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงเต็มๆ ในที่สุดประตูห้องคนไข้ของนักดาบเงาเพชฌฆาตเปิดออก เฝิงเสียวหว่านและหวยหลันเดินออกมาแล้ว

เฝิงเสียวหว่านสีหน้าซีดเซียวเอามากๆ หวยหลันก็เหงื่อออกเต็มหน้า

หยางเฉินรีบเข้ามาสอบถามทันที “เสียวหว่าน ท่านเงาเพชฌฆาตเป็นอย่างไรบ้างแล้ว?”

เฝิงเสียวหว่านส่ายหน้า บนหน้าเผยรอยยิ้มที่ฝืนใจออกมา เอ่ยปากตอบ “ถือว่าช่วยชีวิตกลับมาได้แล้ว เพียงแค่ถ้าอยากหายเป็นปกติ กลัวว่าต้องใช้เวลาสักครึ่งปีหรือหนึ่งปีค่ะ”

หยางเฉินโล่งอกทีหนึ่ง เอ่ยปากบอก “ขอแค่คนยังมีชีวิตอยู่ ก็เป็นโชคดีมากที่สุดแล้ว”

“เธอคงเหนื่อยแล้ว รีบไปพักผ่อนดีๆ เถอะ! ฉันจะเฝ้าที่นี่เอง”

เฝิงเสียวหว่านพยักหน้า จากนั้นออกไปพร้อมกับหวยหลัน

หยางเฉินมองนักดาบเงาเพชฌฆาตที่พันผ้าพันแผลเอาไว้ทั้งตัวอยู่ ในใจยากจะอดทนไหวอยู่บ้าง

เขาพูดจาแบบหน้าตาเคร่งขรึม “สรุปเป็นใครกัน คาดไม่ถึงทำท่านเงาเพชฌฆาตเจ็บหนักขนาดนี้”

เรื่องที่โชคดีคือ นักดาบเงาเพชฌฆาตมีชีวิตรอดกลับมาจวนมู่ได้