The king of War นิยาย บท 1774

ชั่วขณะที่หยางเฉินเพิ่งเขวี้ยงมีดอาถรรพ์ออกไป นักฆ่าที่เดิมทีทำท่าอยากฆ่านักดาบเงาเพชฌฆาต กระโดดจากพื้นฉับพลัน ร่างกายเอียงออกจากตำแหน่งเดิมทันใด

“ปัง!”

ส่วนมีดอาถรรพ์ที่หยางเฉินเขวี้ยงออกไป ปักบนผังด้านข้างอย่างแรง

แทบจะในเวลาเดียวกันนั้นเอง นักฆ่ายกมีดพกอาถรรพ์เล่มหนึ่ง เข้าไปฆ่าทางหยางเฉินแล้ว

เดิมที เป้าหมายแท้จริงของนักฆ่า ยังเป็นหยางเฉิน อยากฆ่านักดาบเงาเพชฌฆาต ก็แค่แกล้งทำตบตา เพื่อบีบให้หยางเฉินทิ้งมีดอาถรรพ์ออกมา

จิตสำนึกการต่อสู้ของอีกฝ่ายแกร่งเหลือเกิน ใช้คำว่าอัจฉริยะมาบรรยาย ก็ไม่เกินจริงเลยสักนิด

นักฆ่ากล้าทำแบบนี้ เห็นได้ชัดวางแผนมาดี ตอนที่เขาอยากไปฆ่านักดาบเงาเพชฌฆาต เดิมทีหยางเฉินไม่มีทางขัดขวางได้ มีเพียงเขวี้ยงมีดอาถรรพ์โจมตีนักฆ่า

ไม่เพียงแค่นี้ แม้กระทั่งอีกฝ่ายยังคำนวณถึงเวลาที่หยางเฉินเขวี้ยงมีดอาถรรพ์ไว้แล้ว ตอนที่มีดอาถรรพ์ใกล้จะแทงเข้าร่างกายเขา ถึงสามารถหลบออกได้พอดี

พอต่อมาเข้าไปฆ่าหยางเฉิน ซึ่งทุกอย่างเกิดในช่วงเวลาพริบตาเดียว

ลูกตาของหยางเฉินหดตัว หลังจากเขวี้ยงมีดอาถรรพ์ออกไป ก็ไม่มีความสามารถของมีดอาถรรพ์เพิ่มเข้ามา ชั่วขณะนั้นความสามารถของเขาลดลงมาก

“สายเลือดคลั่ง!”

หยางเฉินตะโกนอย่างโมโห ลักษณะพลังอันบ้าคลั่งส่วนหนึ่ง ระเบิดออกจากบนตัวเขาโดยตรง

เดิมทีความสามารถอ่อนแอลงหลังจากสูญเสียมีดอาถรรพ์ไป และเพราะสายเลือดคลั่งถูกกระตุ้นขึ้น จึงระเบิดพลังออกมาได้อีกครั้ง

นักฆ่าถือมีดพกอาถรรพ์ไว้ในมือ แทงลงไปยังตำแหน่งหัวใจของหยางเฉินทันที

หยางเฉินกระโดดขึ้นฉับพลัน ฝืนร่างกายให้บิดหมุน ย้ายไปด้านข้างสิบเซนติเมตรพอดี ส่วนมือข้างหนึ่งของเขา กลับกลายเป็นหมัดฉับไว ใช้แรงควงออกมา

“ครื้น!”

“ตึง!”

มีดพกอาถรรพ์ในมือ แทงบนไหล่ของหยางเฉินแล้ว ส่วนหมัดสุดกำลังของหยางเฉิน ต่อยหน้าอกของอีกฝ่ายอย่างแรง

เห็นเพียงร่างกายของนักฆ่า ลอยออกไปกลางอากาศไกลเป็นสิบกว่าเมตร กระอักเลือดออกจากปาก

กลับมามองที่หยางเฉิน โดนมีดพกอาถรรพ์แทงตรงไหล่จนบาดเจ็บ ชั่วพริบตาเลือดไหลไม่หยุด

แต่ว่าเขาไม่ได้ตอบสนองกลับแต่อย่างใด ขยับเท้า พุ่งไปหานักฆ่าอีกครั้ง

นักฆ่าฝืนลุกขึ้นยืน เตรียมตัววิ่งหนี

“จะไปไหน?”

หยางเฉินตามเข้าไปทันที นักฆ่าเพิ่งเตรียมหนีลงไปจากทางหน้าต่าง กลับถูกหยางเฉินจับแขนของเขาเอาไว้แล้ว

“ตึง!”

หยางเฉินใช้แรงดึงไว้ ร่างกายของนักฆ่าล้มลงพื้นอย่างแรง

และในเวลานี้ หน้ากากบนหน้าของนักฆ่าหายไปเช่นกัน

หยางเฉินปล่อยหมัดลงไปอย่างหนัก ทันใดนั้นหยุดอยู่ตรงตำแหน่งที่ห่างจากหน้าของนักฆ่าแค่ไม่กี่เซนติเมตร

“เสี่ยวยี!”

หยางเฉินร้องตกใจเสียงหลง หน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ

อย่างไรเสียเขาก็นึกไม่ได้ว่า นักฆ่าที่มาสังหารเขาในคืนนี้ คาดไม่ถึงเป็นฉินยีน้องสาวภรรยาของเขา

เขามีความรู้สึกว่ากำลังฝันไป

“ตึง!”

ตอนที่หยางเฉินตื่นตกใจ ฉินยีถีบบนหน้าอกของหยางเฉินทีหนึ่ง หยางเฉินโดนถีบจนกระเด็นโดยตรง

รอตอนที่เขาลุกขึ้นมาเตรียมไล่ตามไป กลับพบว่าฉินยีหายลับไปในค่ำคืนมืดมิดแล้ว

ตอนที่เขาพยายามใช้พลังจิตรับรู้ว่าฉินยีอยู่ที่ไหน คาดไม่ถึงพบว่า ไม่มีทางรับรู้ได้ ฉินยีเหมือนหายลับไปกลางอากาศเลย

เขามองนักดาบเงาเพชฌฆาตที่อยู่บนเตียงคนไข้ และยังไม่ได้สติ หน้าเต็มไปด้วยความกังวล ตอนนี้เขาอยากไปตามหาฉินยี แต่สภาพเช่นนี้ของนักดาบเงาเพชฌฆาต ต่อให้เป็นเด็กน้อยที่อ่อนแอไร้เรี่ยวแรงคนหนึ่ง เกรงว่ายังฆ่านักดาบเงาเพชฌฆาตได้เลย