The king of War นิยาย บท 1783

หลังจากที่หยางเฉินเหลือบมองหวยหลันและเสียวหว่าน เขามองไปที่นักดาบเงาเพชฌฆาต และกล่าว"ผมต้องการรบกวนรุ่นพี่สั่งคนส่งเสียวหว่านและเสี่ยวหลันออกจากที่นี่ไปก่อนครับ"

นักดาบเงาเพชฌฆาต ถาม "นายไม่ไปจากที่นี่กับพวกเธอเหรอ?"

หยางเฉินส่ายหัว: “ทุกวันนี้ มีคนมากมายจ้องผม พวกเธออยู่ผมกับจะอันตรายมาก ผมต้องเบี่ยงเบนความสนใจของผู้อื่นเพื่อให้เสียวหว่านและเสี่ยวหลันสามารถจากไปจากที่นี่อย่างปลอดภัย”

หลังจากฟังคำกล่าวของหยางเฉินแล้ว เสียวหว่านและหวยหลันต่างก็ตาแดงและทั้งคู่ก็เข้าใจว่าสถานการณ์ปัจจุบันของหยางเฉินไม่ดีนัก ถ้าอยู่กับหยางเฉิน ไม่เพียงแต่พวกเขาจะไม่สามารถช่วยหยางเฉินได้ พวกเขาจะกลายเป็นภาระของหยางเฉิน

นักดาบเงาเพชฌฆาตพึ่งเข้าใจว่าสถานการณ์ตอนนี้เกิดอะไรขึ้น เขาไม่ลังเลเลย และกล่าว “โอเค ฉันจะสั่งการให้ผู้แข็งแกร่งชั้นยอดของจวนมู่ คุ้มกันพวกเธออย่างลับๆ นายวางใจได้”

ในไม่ช้า นักดาบเงาเพชฌฆาต ก็หาผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นปลายของจวนมู่ นำพาเสียวหว่านและหวยหลัน ออกจากไป

ส่วนหยางเฉินเขาเดินออกจากจวนมู่ และไปเดินเล่นที่ซ่านเฉิงคนเดียว

ทันทีที่เขาออกจากจวนมู่ เขาก็ตกเป็นเป้าหมายของผู้แข็งแกร่งหลายคน

แม้ว่าหลายคนจะกลัวหยางเฉิน แต่ข่าวที่ว่าหยางเฉินมีมีดพกอาถรรพ์ได้แพร่กระจายไปทั่วซ่านเฉิง และหลายคนอยากจะได้ของอาถรรพ์นี้

หยางเฉินเพิกเฉยราวกับว่าเขาไม่รู้ว่ามีผู้แข็งแกร่งมากมายตามเขาอย่างลับๆ เดินเล่นที่ซ่านเฉิงอย่างชิวๆ

จนกระทั่งเขาได้รับข้อความว่าเที่ยวบินที่เสียวหว่านและหวยหลันได้ออกจากซ่านเฉิง หัวใจของเขาที่แขวนอยู่บนนั้นในที่สุดก็ล่วงลงมาได้สักที

เขาจงใจนำทางผู้แข็งแกร่งที่ติดตามเขาไปยังที่เปลี่ยวและหยุดกะทันหัน

"ออกมาให้หมด!"

หยางเฉินกล่าวด้วยสีหน้าที่เย็นชา

เมื่อได้ยินคำกล่าวของเขา เหล่าผู้แข็งแกร่งที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดต่างก็ตกใจ พวกเขาถูกค้นพบแล้ว?

แต่ไม่มีใครออกมา

ดวงตาของหยางเฉินแข็งค้าง เขาเด็ดใบไม้สีเขียว แล้วโยนออกไปตามทางที่ผู้แข็งแกร่งอยู่

ชั่วขณะหนึ่ง ใบไม้สีเขียวหลายสิบใบพุ่งเข้าไปในทางทางนั้น

“หยางเฉิน!”

เสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธออกมาจากทิศทางที่หยางเฉินโยนใบไม้สีเขียวออกไป และยังมีผู้แข็งแกร่งสี่คนตามหลังเขา

อย่างไรก็ตาม ทุกคนได้รับบาดเจ็บอย่างเห็นได้ชัดจากใบไม้สีเขียนที่หยางเฉินโยนออกไป

หยางเฉินเยาะเย้ย มองไปที่ห้าคนที่เดินออกมาและกล่าวอย่างเย็นชา “ติดตามมานานขนาดนี้แล้ว ต้องการอะไรกันแน่?”

ผู้แข็งแกร่งทั้งห้าคนเป็นแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดทั้งหมด และผู้แข็งแกร่งที่นำโดยพวกเขามีความแข็งแกร่งถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นยอด

เพียงห้าคนเนี่ยนะ ไม่ได้อยู่ในสายตาของหยางเฉินเลยสักนิด และเขาไม่จำเป็นต้องเปิดใช้งานสายเลือดคลั่งด้วยซ้ำ เขาก็มั่นใจได้ว่าสามารถฆ่าคนเหล่านี้ได้

ผู้แข็งแกร่งนำกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “หยางเฉินพวกฉันไม่ได้มีเรื่องราวความแค้นกับนายมาก่อน ต้องการแค่เงิน ถ้านายมอบมีดพกอาถรรพ์มาโดยดี พวกฉันสัญญาว่าจะไม่ทำร้ายนาย”

ทันใดนั้นหยางเฉินหัวเราะ หยิบมีดพกอาถรรพ์ออกมาโดยตรง มองอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มแล้วถาม “นายต้องการมัน?มาเอาสิ!”

ผู้แข็งแกร่งทั้งห้าที่เต็มไปด้วยความมั่นใจแต่เดิม เห็นหยางเฉินหยิบมีดพกอาถรรพ์ออกมาอย่างง่ายดาย มีแววตาที่หวาดกลัวและพวกเขาไม่กล้าที่จะก้าวไปข้างหน้า

ผู้แข็งแกร่งนำกัดฟันและกล่าว "หยางเฉิน นายกำลังเล่นกลอะไร?"

หยางเฉินอยากจะหัวเราะออกเสียงดัง: “พวกนายต้องการให้ฉันมอบมีดพกอาถรรพ์ออกมาให้พวกนาย พวกนายจะไม่มาเอาเอง จะให้ฉันเอาไปให้พวกนายหรือไง?”

หลังจากฟังคำกล่าวของหยางเฉิน สีหน้าของผู้แข็งแกร่งห้าคนนั้นเต็มไปด้วยความมึนงง

ชั่วขณะหนึ่ง สายตาของทั้งหลายจ้องไปที่ผู้แข็งแกร่งนำ

ผู้แข็งแกร่งนำมีสีหน้าที่มืดมน ชั่วขณะหนึ่ง เขารู้สึกว่าจัดการเสือได้ยากจริงๆ เดิมทีพวกเขามาเพื่อมีดพกอาถรรพ์และตอนนี้มีดพกอาถรรพ์ก็อยู่ในมือของหยางเฉินเรียบร้อย แต่พวกเขาไม่กล้าไปเอามันมา

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ผู้แข็งแกร่งนำก็กล่าว “ไอ้หนู นายวางมีดลงบนพื้นแล้วออกไปที่นี่”

หยางเฉินหัวเราะและส่ายหัว: “พวกนายไม่กล้าแม้แต่จะเข้ามาหยิบมีด หากเป็นเช่นนี้ ฉันจะไปแล้วล่ะ”

กล่าวจบเขาก็เก็บมีดแล้วหันหลังเดินจากไป