The king of War นิยาย บท 1782

หยางเฉินแอบประหลาดใจ เขาไม่รู้ว่าพลังแห่งกาลเวลาคืออะไร รู้เพียงว่าเมื่อกี้ตอนที่เผชิญหน้ากับหวยเจิ่น เขารู้สึกเป็นภัยคุกคามต่อชีวิต

ในกรณีฉุกเฉินแบบนั้น เขาระเบิดพลังทั้งหมดที่มี และแกว่งกริชอาถรรพ์ที่อยู่ในมือ ไม่คิดว่าจะทำร้ายหวยเจิ่นจริงๆ

“พลังแห่งกาลเวลา?”

หยางเฉินพึมพำกับตัวเอง

ซ่งอี้ที่อยู่ข้างๆ ก็มองหยางเฉินด้วยความอิจฉา และพูดว่า “ภายในอายุสามสิบปี คุณสามารถก้าวเข้าสู่แดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นยอด ซึ่งมันก็น่าตกใจมากพอแล้ว คาดไม่ถึงว่าจะสามารถตระหนักและเข้าใจสองประเภทพร้อมกัน มีเพียงผู้แข็งแกร่งแดนมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอดเท่านั้น ถึงสามารถเข้าใจพลังของธาตุได้”

ท่านเย่ก็กล่าวชมเชย “ด้วยพรสวรรค์ด้านวิถีบู๊ของคุณ ฉันเกรงว่าแม้แต่ในตระกูลบู๊โบราณและสำนักล้วนเป็นอัจฉริยะวิถีบู๊ที่ไม่เหมือนใคร”

“ตูม!”

ในขณะนี้ เสียงที่อุดอู้ชนกันดังสนั่น คือหวยเจิ่น ซึ่งถูกเฉาเจิ้งกระแทกด้วยหมัดอย่างแรง และปลิวออกไปทันที และล้มลงกับพื้นอย่างหนัก

เมื่อเฉาเจิ้งกำลังพุ่งไปฆ่าเขา หวยเจิ่นก็ได้หายตัวไปจากจุดเดิม และในขณะเดียวกัน ก็มีเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ ดังก้องอยู่ในจวนเมืองหวยเฉิง “กล้ามาขัดขวางเรื่องดีๆของเหลยลี่ จวนซ่ง จะต้องชดใช้!”

ทันทีที่เสียงหายไป ออร่าของอีกฝ่าย ก็หายไปอย่างสมบูรณ์

ใบหน้าของซ่งอี้ก็เคร่งขรึมอย่างยิ่ง และพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า “เป็นคนของสำนักมายาจริงๆ!”

หยางเฉินมองไปที่ซ่งอี้และถามว่า “คุณรู้จักคนๆนี้หรือไม่?”

ซ่งอี้พูดว่า “ชื่อเหลยลี่ ฉันเคยได้ยิน เคยไปที่จวนซ่งของพวกเรา ต้องการทำให้จวนซ่งกลายเป็นเป็นข้าราชบริพารของสำนักมายา แต่ถูกพ่อของฉันปฏิเสธ”

ในเวลานี้ เฉาเจิ้งกลับมา และหลังจากมาถึงข้างหลังซ่งอี้ พูดด้วยใบหน้ารู้สึกผิด “เจ้าเมืองน้อย ขอโทษ ที่ตามเขาไม่ทัน”

ซ่งอี้ส่ายหัว และพูดว่า “เหลยลี่เป็นคนของสำนักมายาเชี่ยวชาญในเรื่องการซ่อนตัว เขาต้องการหลบหนี มันไม่ยากเลย”

หลังจากที่พูดจบ ดวงตาของเขาก็หดหู่ และสั่งว่า “ใช้ความเร็วที่สุด ปราบปรามหวยเจิ่น!”

“ครับ!”

เฉาเจิ้งได้รับคำสั่ง และหันหลังกลับและจากไป

หากไม่มีเหลยลี่เรื่องราวต่อจากนี้ไปก็จะง่าย เฉาเจิ้งพาผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้ายี่สิบคน และเป็นการปราบปรามและบดขยี้อย่างรุนแรง เพียงไม่กี่นาที ภายในจวนเมืองหวยเฉิง ไม่มีใครกล้าคัดค้าน ผู้แข็งแกร่งทั้งหมดต่างยอมจำนน

เพียงแต่ว่า นี่เป็นเพียงจวนเมืองหวยเฉิงเท่านั้น และสิ่งที่ ซ่งอี้ต้องการคือ เมืองหวยเฉิงทั้งหมด

เป็นผลให้เฉาเจิ้งยังคงเป็นผู้นำของผู้แข็งแกร่งต่อ เพื่อปราบปรามตามเมืองหวยเฉิงต่างๆ

“เจ้าเมืองน้อย มีคนโทรศัพท์ถึงคุณ!”

ทันใดนั้น ชายผู้แข็งแกร่งจากจวนซ่งถือโทรศัพท์มือถือวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว ใช้สองมือจับและยื่นให้ซ่งอี้

เมื่อซ่งอี้เห็นคนที่โทรมา ก็ขมวดคิ้ว และรีบรับสายทันที “ท่านพ่อ!”

ไม่รู้ว่าพ่อของเขาพูดอะไร แต่หยางเฉินเห็นว่า เนื่องจากสายโทรศัพท์นี้ ทำให้สีหน้าของซ่งอี้แย่มาก

การโทรครั้งนี้ใช้เวลาห้านาทีก่อนที่จะวางสาย

หยางเฉินมองไปที่ซ่งอี้และพูดว่า “พี่ซ่งขอโทษด้วย!”

แม้ว่าจะไม่ทราบข้อมูลข่าวสารของการโทรครั้งนี้ แต่หยางเฉินรู้ว่า เพราะเขาช่วยเขาจัดการเหลยลี่ซึ่งเป็นคนของสำนักมายา ทำให้พ่อของซ่งอี้ไม่พอใจมาก

ซ่งอี้ส่ายหัว มองไปที่หยางเฉินและพูดว่า “ไม่มีอะไรต้องขอโทษ เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ก่อนหน้านี้ที่จวนซ่งปฏิเสธสำนักมายา ก็ทำให้สำนักมายาขุ่นเคืองใจแล้ว”

“นอกจากนี้ เดิมทีเป็นเพราะฉันนี่แหละเป็นคนขอร้องให้พี่หยางช่วยเหลือ ช่วยฉันยึดครองจวนเมืองหวยเฉิง ในทางกลับกันฉันเองที่มีส่วนทำให้พี่หยางเดือดร้อน”