The king of War นิยาย บท 1790

เสียงกรี๊ดของหวยหลัน ดึงดูดความสนใจของทุกคน

หยางเฉินก็มองมาที่หม่าชาว และเห็นนิ้วของหม่าชาวขยับจริงๆ เมื่อเห็นฉากนี้ ทุกคนต่างก็ตื่นเต้นมาก

เฝิงเสี่ยวหว่านรีบพูด “พี่อ้าย คุณรีบเรียกพี่หม่าสิ ให้เขาได้ยินเสียงที่คุ้นเคย”

อ้ายหลินเพิ่งได้สติ รีบเดินไปหาหม่าชาวที่หน้าเตียงผู้ป่วย จับมือทั้งสองข้างของหม่าชาวไว้แน่น แล้วพูดน้ำตาคลอเบ้า “หม่าชาว ฉันคืออ้ายหลิน คุณได้ยินเสียงของฉันใช่ไหม? คุณรีบฟื้นเถอะ เสี่ยวจิ้งอันลูกชายของเราเกิดแล้วนะ อีกไม่กี่วัน ลูกก็จะเก้าเดือนแล้ว ฉันขอร้องคุณรีบฟื้นขึ้นมา ได้ไหม?”

“จริงสิ จิ้งอันเรียกพ่อได้แล้วนะ”

พูดจบ เธอรีบรับเสี่ยวจิ้งอันมาจากมือของเฝิงเสี่ยวหว่าน เดินมาหาหม่าชาวหน้าเตียงผู้ป่วย และพูดกับเสี่ยวจิ้งอัน “จิ้งอัน นี่คือคุณพ่อ เธอรีบเรียกคุณพ่อเร็ว”

เสี่ยวจิ้งอันกะพริบตาโต และมองไปที่คุณพ่อที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย ในช่วงเวลานี้ อ้ายหลินได้พาเสี่ยวจิ้งอันเฝ้าอยู่ข้างกายของหม่าชาวโดย และสอนให้เสี่ยวจิ้งอันเรียกคุณพ่อทุกวัน

แม้ว่าเสี่ยวจิ้งอันจะมีอายุเพียง9เดือน แต่ก็สามารถเรียกคุณพ่อได้แล้วหลังจากมองหม่าชาวอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเสียงอู้อี้ของเด็กน้อย “ปะป๊า ! ปะป๊า! ปะป๊า!”

ในเวลานี้ หม่าชาวซึ่งยังนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย ขยับนิ้วอีกครั้ง และมีน้ำตาไหลออกจากหางตา

เฝิงเสี่ยวหว่านผู้ซึ่งเฝ้าสังเกตอาการสัญญาณชีพของหม่าชาวโดยตลอด ทันใดนั้นด้วยความยินดี และรีบพูดว่า “อาการสัญญาณชีพทุกอย่างในร่างกายพี่หม่า ดีขึ้นเรื่อยๆ พี่อ้าย พวกคุณรีบพูดคุยกับเขาต่อไป พี่หม่ากำลังจะฟี้นแล้ว”

อ้ายหลินก็ร้องไห้ด้วยความดีใจ วางเสี่ยวจิ้งอันไว้ข้างๆหม่าชาว เอามือของเสี่ยวจิ้งอันวางบนฝ่ามือของหม่าชาว และมือของเธอก็ทับมือของเสี่ยวจิ้งอันไว้ มือของครอบครัวทั้งสามคน วางอยู่ด้วยกัน

อ้ายหลินพูดด้วยเสียงสะอื้น “หม่าชาว คุณรู้สึกได้หรือยัง? มือของเสี่ยวจิ้งอันวางอยู่บนฝ่ามือของคุณ เขาเป็นลูกชายของคุณ คุณอยู่ในอาการโคม่ามาครึ่งปีแล้ว เสี่ยวจิ้งอันกำลังจะครบหนึ่งขวบแล้ว คุณคงไม่อยากพลาดวันเกิดปีแรกของเสี่ยวจิ้งอันใช่ไหม? คุณรีบฟื้นได้แล้ว ดีไหม?”

“ปะป๊า! ปะป๊า!”

……

เสี่ยวจิ้งอันดูเหมือนจะรู้สึกถึงลมหายใจของพ่อ และยังคงเรียกไม่หยุด “ปะป๊า”。

ผู้หญิงหลายคนที่อยู่ในห้อง ต่างน้ำตาไหลอย่างเงียบๆ

เมื่อตอนเสี่ยวจิ้งอันอายุได้เพียงสามเดือน หม่าชาวก็ตกอยู่ในอาการโคม่า และตอนนี้เวลาผ่านไปหกเดือนเต็มๆ หม่าชาวก็ยังอยู่ในอาการโคม่า

หยางเฉินมีสีหน้าตื่นเต้นเช่นกัน มองหม่าชาวที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย เขาก็รู้สึกไม่สบายใจมาก

เฝิงเสี่ยวหว่านก็ช่วยหยางเฉินรักษาไปเรื่อยๆ พยายามใช้โอกาสนี้เพื่อปลุกหม่าชาวให้ฟื้นขึ้นมา

เพียงแต่ ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงเต็มๆ จนเสี่ยวจิ้งอันก็หลับไปแล้ว หม่าชาวก็ไม่สามารถลืมตาได้ เดิมทีเขายังขยับนิ้วได้ แต่ตอนนี้ไม่ขยับเลย เหมือนกลับมาเป็นเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว

เฝิงเสี่ยวหว่านอธิบายว่า “พวกคุณวางใจเถอะ พี่หม่ามีปฏิกิริยาตอบสนองแล้ว เพียงแต่เป็นเพราะเขาอยู่ในอาการโคม่านานเกินไป และสภาพร่างกายของเขาอ่อนแอเกินไป ดังนั้นต้องใช้เวลาสักระยะหนึ่ง เขาถึงจะฟื้นได้เต็มที่”

“ตอนนี้ สัญญาณชีพจรทั้งหมดของเขา กลับมาสู่ระดับปกติแล้ว น่าจะใช้เวลาไม่นาน ก็คงจะฟื้นตัวได้แล้ว”

ตัวอ้ายหลินเองก็เป็นผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์เช่นกัน เครื่องตรวจวัดสัญญาณชีพจรของหม่าชาว เธอก็เป็นคนจัดการด้วยตัวเอง แน่นอนเธอก็รู้ว่าเฝิงสี่ยวหว่านไม่ได้หลอกทุกคน แต่เป็นแบบนี้จริงๆ

ในช่วงครึ่งปีก่อนหน้านี้ สัญญาณชีพจรทุกอย่างของหม่าเฉานั้น ต่ำกว่าระดับปกติ แต่วันนี้ สัญญาณชีพจรกลับคืนสู่ระดับปกติแล้ว

อีกทั้ง เมื่อกี้หยางเฉินก็เพิ่งวางลูกแก้วจรัสราตรีไว้บนร่างของหม่าชาว ก็สามารถทำให้หม่าชาวมีปฏิกิริยาขนาดนี้ ถ้าเป็นเช่นนี้ต่อไป หม่าชาวต้องฟื้นขึ้นมาอย่างแน่นอน