The king of War นิยาย บท 1791

หลังจากที่ซ่งจั่วกับซ่งโย่วใช้ยาทุละแดนแล้ว ไม่นาน โมเมนตัมอันทรงพลังทั้งสอง ก็ระเบิดออกมาจากร่างกายของพวกเขาทีละคน

สายตาของหยางเฉินปรากฏแววความประหลาดใจขึ้น เขารู้ดีถึงผลอันทรงพลังของยาเม็ดบางชนิด แต่คาดไม่ถึงว่า ประสิทธิผลของยาทุละแดนจะรุนแรงถึงเพียงนี้

ทันทีที่ทั้งสองทานยายาทุละแดนแดนวิถีบู๊ของพวกเขาสองคน ก็ฝ่าทะลวงไปถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นห้าทีละคน

เดิมที ซ่งจั่วอยู่ในแดนเหนือมนุษย์ขั้นสี่ ในขณะที่ซ่งโย่วอยู่ในแดนเหนือมนุษย์ขั้นสามสูงสุด หลังจากได้ทานยาทุละแดน ทั้งสองก็ได้ฝ่าทะลวงไปถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นห้า

แม้ว่าพวกเขาจะมีเพียงแดนเหนือมนุษย์ขั้นห้าเท่านั้น แต่หยางเฉินก็รู้ว่า พวกเขาใจตรงกัน และทั้งสองร่วมมือกัน เพื่อระเบิดพลังที่เหนือกว่าแดนของตัวเอง

ด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของสองพี่น้องจั่วและโย่ว แม้ว่าจะมีผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นหก ก็อาจไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเขา

หยางเฉินถาม “เสี่ยวหว่าน พวกเขาไม่เป็นไรใช่ไหม?”

เฝิงเสี่ยวหว่านส่ายหัว และพูดว่า “รากฐานวิถีบู๊ของพวกเขาดีมาก เดิมทีก็กำลังใกล้จะถึงขั้นฝ่าทะลวง ก่อนหน้านี้วิถีบู๊ถูกทำลาย แต่ฉันได้ฟื้นฟูจุดตันเถียนของพวกเขาแล้ว หลังจากฝ่าทะลวงครั้งนี้ อาการบาดเจ็บของพวกเขา ก็หายดีทุกอย่าง”

หยางเฉินพยักหน้า และเข้าใจอะไรบางอย่าง

เฝิงเจียหยีมองไปที่หยางเฉินด้วยท่าทางที่ซับซ้อน และพูดว่า “คุณเป็นคนใจกว้างจริงๆ ยาทุละแดนสองเม็ดก็สามารถทำให้ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ฝ่าทะลวงเข้าสู่แดนเล็กๆ บอกว่าจะให้ก็ให้จริงๆ

หยางเฉินยิ้มเล็กน้อย หยิบกริชที่ละเอียดอ่อนออกมา แล้วยื่นให้เฝิงเจียหยี

เมื่อเฝิงเจียหยีเห็นกริชที่หยางเฉินมอบให้ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความดีใจ แต่เพียงครู่เดียวเท่านั้น สีหน้าของเธอก็กลับมาเป็นปกติ มองไปที่หยางเฉินและพูดว่า “นี่หมายความว่าอย่างไร?”

หยางเฉินพูดว่า “กริชนี้ ผมแย่งมาจากผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้า เป็นกริชที่แม้แต่ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าพกติดตัว ต้องมีบางสิ่งที่ไม่ธรรมดา ดังนั้นจึงมอบให้กับคุณ”

เมื่อได้ยินคำพูดของหยางเฉิน เฝิงเจียอี้ก็หน้าแดง ค้อนใส่หยางเฉินแล้วพูดว่า “ทำไมคุณไม่พูดว่า หลังจากที่คุณฆ่าผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าคนนั้นแล้ว จากนั้นก็แย่งมาล่ะ?”

หยางเฉินตกตะลึงครู่หนึ่ง และพูดด้วยใบหน้าจริงจัง “ฉันฆ่าเขาแล้ว และได้มันมาจากอีกฝ่ายหนึ่ง”

“ขี้โม้!”

เฝิงเจียหยีกลอกตาให้หยางเฉิน จากนั้นจึงหยิบกริชมาจากมือของหยางเฉินอย่างไม่เกรงใจ จากนั้นหันหลังเดินจากไป

ปล่อยให้หยางเฉินอยู่ตามลำพัง

ผ่านไปสักพัก หยางเฉินพึ่งตั้งสติได้ และเฝิงเจียหยีไม่เชื่อว่า ตอนนี้เขามีความแข็งแกร่งที่สามารถสังหารผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าระยะต้นได้แล้ว

นอกจากนี้ ตอนที่หยางเฉินไปจากเยี่ยนตู มีเพียงความแข็งแกร่งในระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นหกเท่านั้น นี่เพียงเวลาสั้นๆไม่กี่เดือนเท่านั้น จู่ๆความแข็งแกร่งของเขามาถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นยอด เฝิงเจียหยีไม่เชื่อจริงๆ

ไม่ต้องพูดถึงเฝิงเจียหยี แม้แต่กษัตริย์เฝิง ก็คงคิดไม่ถึงใช่ไหม?

ตอนนี้ สัญญาณชีพจรของหม่าชาวกลับมาเป็นปกติแล้ว และอาการบาดเจ็บของสองพี่น้องตระกูลซ่งไม่เพียงแต่ฟื้นตัวแล้ว แดนวิถีบู๊ก็ฝ่าทะลวงไปถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นห้า

เรื่องตรงนี้ถือว่าจบลงแล้ว หลังจากที่หม่าเฉาฟื้นขึ้นมา หยางเฉินก็สามารถไปจากที่นี่อย่างหมดห่วง

เพียงแต่ว่า เขายังมีบางสิ่งที่ต้องทำ

ครึ่งชั่วโมงต่อมา หยางเฉินมาถึงสำนักงานใหญ่ของเยี่ยนเฉินกรุ๊ป

ยืนอยู่ใต้อาคาร หยางเฉินรู้สึกหดหู่ใจ

เยี่ยนเฉินกรุ๊ปเป็นสิ่งเดียวที่แม่ของเขาทิ้งไว้ในโลกนี้ เป็นของที่ระลึกเพียงสิ่งเดียว เขาต้องทำให้เยี่ยนเฉินกรุ๊ป เป็นบริษัทชั้นนำ

“ไอ้หนุ่ม รีบหลบเร็ว!”

ขณะที่หยางเฉินกำลังจะเข้าไปในอาคาร เสียงดุดันก็ดังมาจากข้างหลังเขา