The king of War นิยาย บท 1799

ในเวลานี้เซี่ยเหอเต็มไปด้วยความคาดหวัง เธอรอไม่ไหวที่อยากเจอหยางเฉินแล้ว

หกเดือนที่แล้ว เธอแทงหยางเฉินไปทีหนึ่ง แม้ว่าจะเป็นเพราะเธอถูกวางยาพิษ ทุกอย่างนั้นเธอเองก็บังคับไม่ได้ แต่เธอรู้สึกผิดมาตลอด เพราะเหตุการณ์นี้อยากจะขอโทษหยางเฉิน แต่หยางเฉินกลับหายไปครึ่งปีเต็มๆ

เมื่อคิดถึงตอนนั้นที่เธอแทงหยางเฉิน เซี่ยเหอไม่สามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ น้ำตาขอเธอไหลรินออกมาเต็มบนใบหน้า

อีกด้านหนึ่ง หยางเฉินออกจากยอดเมฆา เขาไม่เคยโทษเซี่ยเหอที่เซี่ยเหอแทงเขา ตรงกันข้าม เขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

ไม่ว่าเซี่ยเหอจะถูกพิษกู่ หรือแม่ของเธอถูกฆ่าตายนั้น ทุกอย่างเป็นเพราะเกี่ยวข้องกับเขา

ครึ่งชั่วโมงต่อมา รถสีดำจอดอยู่ที่หน้าประตูร้านอาหารเป่ยหยวนเซียง

หยางเฉินเดินออกจากรถ มาถึงห้องที่นัดกันไว้ แล้วพบว่าเซี่ยเหอมาถึงแล้ว

“หยางเฉิน!”

เมื่อเห็นหยางเฉิน เซี่ยเหอก็ลุกขึ้นยืนด้วยท่าทางประหม่าเล็กน้อย

หยางเฉินยิ้มเล็กน้อย มองไปที่เซี่ยเหอและพูด “ไม่เจอกันนานเลยนะ!”

ประโยคไม่ได้เจอกันนานนี้ ทำให้ดวงตาของเซี่ยเหอเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที เธอมีน้ำตาคลอเบ้า แต่เธอแข็งแกร่งมากพอไม่ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา

แต่ตาของเธอดูแดงและบวมเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเธอร้องไห้มาก่อนที่หยางเฉินจะมา

หยางเฉินรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยและในไม่ช้าก็เข้าใจ

“หยางเฉิน ฉันขอโทษจริงๆ ตอนนั้นฉันไม่รู้จริงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน ฉันเลยแทง…”

เซี่ยเหอเริ่มขอโทษทันที แต่ก่อนที่เธอจะพูดจบเธอก็ถูกหยางเฉินขัดจังหวะ: "เซี่ยเหอ เป็นฉันเองที่ควรจะขอโทษ ฉันไปมีปัญหากับเขาเอง เขาใช้ยาพิษกู่ควบคุมเธอ ไม่เพียงแค่นั้น แม้แต่น้าที่เสียไปก็เป็นเพราะฉันเองที่ทำให้เรื่องกลายเป็นเช่นนี้”

“ดังนั้น ฉันเองที่ต้องขอโทษเธอ เธอไม่เคยทำผิดต่อฉันเลย เซี่ยเหอ ฉันขอโทษจริงๆ!”

เซี่ยเหออึ้งอยู่เป็นเวลานาน ตอนนั้นที่เธอแทงหยางเฉินเมื่อครึ่งปีที่แล้ว หยางเฉินก็พูดแบบนี้ ในเวลานั้น เธอคิดว่าหยางเฉินแค่พยายามพูดปลอบเธอ เธอจึงจงใจพูดแบบนั้น

วันนี้เขาพูดแบบนี้อีกแล้ว เธอถึงจะรู้สึกว่าเรื่องครึ่งปีแล้วไม่ควรโทษตัวเองนั้นเหรอ?

เซี่ยเหอเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้า ดวงตาสีแดงของเซี่ยเหอมองไปทางเขาและพูด "ดังนั้น ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนั้น มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเลยจริงๆเหรอ มีคนต้องการใช้ฉันเพื่อทำร้ายคุณ?"

หยางเฉินพยักหน้า: “ใช่ นั่นแหละ!”

หลังจากพูดเสร็จ เขาก็เงียบลง รอให้ เซี่ยเหอระบาย

หลังจากที่เขารอเป็นเวลานาน เซี่ยเหอไม่ได้ตำหนิเขา ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา แต่เธอก็แข็งแรงพอที่จะไม่ปล่อยให้ตัวเองร้องไห้

หลังจากนั้นไม่นาน อารมณ์ของเธอก็ค่อยๆ สงบลง เธอปาดน้ำตาออกจากใบหน้า มองไปที่หยางเฉินและพูด "ขอโทษนะที่ฉันควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้!"

หยางเฉินมองไปที่เซี่ยเหอและถามอย่างกังวล "เซี่ยเหอ เธอไม่เป็นไรใช่ไหม?"

เซี่ยเหอส่ายหัวด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า มองไปที่ หยางเฉินและพูด "ฉันคิดมาตลอดว่าฉันแทงคุณเพราะว่าความแค้นที่มีมีอยู่ เรื่องนี้เป็นอุปสรรคต่อหัวใจของฉัน ฉันอยากจะเดินผ่านไป แต่ฉันทำไม่ได้ ฉันต้องการหาคุณเพื่อขอโทษด้วยตัวเอง แต่ฉันหาคุณไม่เจอสักที”

“วันนี้ ในที่สุดฉันก็สรุปได้แล้วว่าฉันทำร้ายคุณในตอนนั้น ไม่ใช่ฉันเองที่ตั้งใจจะทำ และในที่สุดฉันก็ปล่อยเรื่องนี้ไปได้แล้ว”

หยางเฉินรู้สึกได้ว่าแม้ว่าเซี่ยเหอจะบอกเขาว่าปล่อยวางได้แล้ว แต่เรื่องนี้ทำให้แม่ของเธอเสียชีวิต ก็ยังยากสำหรับเธอที่จะปล่อยเรื่องนี้ไปชั่วขณะหนึ่ง