The king of War นิยาย บท 1800

เซี่ยเหอจ้องตรงไปที่หยางเฉิน หยางเฉินตกตะลึงอยู่พักหนึ่ง เขาไม่ได้เป็นคนโง่ เขารู้สึกถึงเซี่ยเหอที่แสดงความรู้สึกที่แปลกประหลาดนี้ออกมาแล้วหลายครั้ง

ถ้าไม่ใช่เพราะเขาแต่งงานและมีลูก เขาจีบ เซี่ยเหอไปนานแล้ว

จากที่เขารู้จักเซี่ยเหอ เซี่ยเหอเป็นผู้หญิงที่ดีมาก สวย และมีน้ำใจ

แต่ว่าเขามีฉินซีอยู่แล้ว และในชีวิตนี้ เขาไม่สามารถโอบกอดผู้หญิงคนอื่นได้

ทันใดนั้นบรรยากาศก็ค่อย ๆ จางลง และทั้งคู่ก็เงียบ

หยางเฉินเข้าใจความหมายของคำพูดของเซี่ยเหอ

เซี่ยเหอก็ตระหนักว่าเธอพูดอะไรที่จากใจหลังจากดื่มแอลกอฮอล์ เธอลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและพูด "ฉันไปขอไปเข้าห้องน้ำนะ"

เมื่อเห็นร่างของเซี่ยเหอจากไป ใบหน้าของหยางเฉินเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด เขาอยากจะตบตัวเองสักสองสามครั้ง

ซ่านกวนโหรวในชีวิตนี้ไม่คิดจะแต่งงานมีลูก

เซี่ยเหอดาราดังที่ไม่คิดจะมีแฟนหนุ่มในชีวิตนี้

พวกเขาเป็นผู้หญิงที่ดีทั้งสอง แต่หยางเฉินมีเพียงฉินซีในใจของเขา และสำหรับพวกเธอนั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

หลังจากที่ เซี่ยเหอออกจากห้อง เธอไปที่ห้องน้ำ มองตัวเองในกระจก แก้มของเขาแดงก่ำ เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาพูดกับหยางเฉิน ในตอนนี้ใบหน้าของเซี่ยเหอก็เต็มไปด้วยความเขินอาย

ใบหน้าของเซี่ยเหอเต็มไปด้วยการตำหนิตัวเอง: "ฉันบ้าไปแล้วเหรอ? ฉันพูดคำนั้นกับหยางเฉินได้อย่างไร?แล้วนี่เขาจะมองฉันเป็นคนอย่างไรเนี่ย?"

เธอเข้าใจเรื่องระหว่างหยางเฉินและฉินซีเป็นเพราะเธอเข้าใจความภักดีของหยางเฉินความรู้สึกที่เธอเลยค่อยๆ ตกหลุมรักผู้ชายคนนี้

วันนี้เธอดื่มไวน์แดงไปสองสามแก้ว ด้วยความแรงของไวน์โดยไม่คาดคิด เธอพูดคำที่ฝังอยู่ในใจของเธอออกมา แม้ว่ามันจะงงๆ แต่เธอก็รู้ว่าหยางเฉินจะเข้าใจที่เธอพูดแน่นอน

เธออยู่ข้างนอกอยู่ครู่หนึ่ง สงบสติอารมณ์ก่อนถึงจะเตรียมเข้าไปอีกครั้ง

"โทษนะคะ!"

เธอเดินผ่านห้องห้องหนึ่ง มีคนเดินออกจากห้องนั้นพอดี เธอชนกับอีกคนโดยตรง ถอยหลังสองสามก้าว และขอโทษอย่างรวดเร็ว

"ไอ้เวร!"

อีกฝ่ายตะโกนด้วยความโกรธ กำลังจะด่าออกไป แต่เมื่อเขาเห็นใบหน้าของเซี่ยเหอ ดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นทันที เขารีบกลับคำด่า มองเซี่ยเหอด้วยรอยยิ้มและพูด "โทษนะครับ คุณโอเคไหมครับ?”

เซี่ยเหอส่ายหัวและเตรียมที่จะไป

แต่ทันทีที่เธอก้าวไปข้างหน้า อีกฝ่ายก็ขวางทางเธอ

เซี่ยเหอขมวดคิ้วและพูดด้วยใบหน้าไม่พอใจ "คุณจะทำอะไร"

เธอไม่ชอบผู้คนประเทศซันในตอนแรกอยู่แล้ว ตอนคนประเทศซันคนนี้มองมาที่เธอ และยิ้มแย้มแบบนั้น ซึ่งทำให้เธอรังเกียจมากขึ้นไปอีก

อีกฝ่ายดูมีอายุประมาณสามสิบปี ตั้งแต่หัวจรดเท้าเต็มไปด้วยสินค้าราคาแพง

ในห้องนั้นยังมีคนอีกมากมาย ทั้งหมดเป็นหนุ่มสาวของคนประเทศซัน

อีกฝ่ายมองเซี่ยเหอด้วยรอยยิ้มและพูด "สวัสดีคนสวย ให้ฉันแนะนำตัวเองก่อน ฉันมาจากตระกูลโยชิดะ หนึ่งในสามแชโบลต้นๆที่ประเทศซัน ฉันชื่อโยชิดะ ทาโร ฉันอยากคบคุณเป็นเพื่อน”

ด้วยคำพูดเช่นนี้โยชิดะ ทาโรได้เกลี้ยกล่อมหญิงสาวสวยหลายคนให้นอนบนเตียงของเขาแล้ว คำพูดเหล่านี้ได้รับการทดลองและทดสอบอีกด้วย

เซี่ยเหอขมวดคิ้วและพูดอย่างไม่พอใจ “ฉันไม่ต้องการเป็นเพื่อนกับคนประเทศซัน ได้โปรดออกไปให้พ้นทาง!”

โยชิดะ ทาโรไม่ได้โกรธและพูดด้วยรอยยิ้ม: "ดูเหมือนว่าคนสวยนี้ไม่เคยได้ยินชื่อโยชิดะแชโบลมาก่อน"

"โยชิดะแชโบลเป็นหนึ่งในสามแชโบลต้นๆที่ประเทศซัน และฉันเป็นผู้นำของรุ่นหลังของโยชิดะแชโบลครั้งนี้ฉันมาที่จิ่วโจวเพื่อช่วยแชโบลเข้าครอบครองธุรกิจของจิ่วโจว"

ประตูของห้องถูกปิดอย่างแน่นหนา เซี่ยเหอไม่รู้ว่าเสียงร้องขอความช่วยเหลือของเธอได้ยินจาก หยางเฉินหรือไม่

"ดีมาก!ทาโร นายไปหาผู้หญิงที่สวยอย่างนี้จากที่ไหน?"

ทันทีที่ เซี่ยเหอถูกดึงเข้าไปในห้อง คน ประเทศซันหลายคนก็อุทาน และบางคนก็มองที่โยชิดะ ทาโรด้วยความอิจฉา

โยชิดะ ทาโรหัวเราะและพูดด้วยท่าทางพอใจ: "ผู้หญิงจิ่วโจวเข้าหาฉันตลอด เธอเป็นของฉัน พวกนายอย่ามายุ่งน่ะ!"

“แต่ว่า ถ้าฉันสนุกพอแล้ว ฉันสามารถพิจารณาให้พวกนายเล่นด้วยได้”

"ฮ่าฮ่า ผู้หญิงจิ่วโจวงามทุกคน ฉันทนไม่ไหวแล้ว ฉันอยากได้เธอแล้ว ทาโรเรามาสนุกด้วยกันไหม?ฉันยอมรับทุกคำขอของนายได้"

โยชิดะ ทาโรหัวเราะและพูด "ไม่ได้ ฉันเสียดายคนสวยๆ แบบนี้ วันนี้เธอเป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น"

หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็เอื้อมมือออกไปคว้าเสื้อผ้าของเซี่ยเหอ และดึงมันออกมาอย่างแรง

ด้วยเสียง "แคว่ก" เสื้อแขนซ้ายของเซี่ยเหอฉีก เผยให้เห็นแขนซ้ายที่นุ่มเนียนของเธอ

"อร้าย……"

ใบหน้าของเซี่ยเหอเต็มไปด้วยความตกใจและเธอก็กรีดร้อง

"ฮ่า ๆ ๆ ๆ……"

คนในห้องเต็มไปด้วยคนประเทศซัน ทุกคนหัวเราะเสียงเสียงดัง

โยชิดะ ทาโรเองก็มีอารมณ์ตลกเช่นกัน หัวเเราะและพูด "ผ้านี้ค่อนข้างแข็งแรงดี"

หลังจากนั้น เขาก็คว้าปลอกคอของ เซี่ยเหออีกครั้งและกำลังจะฉีกมันออก