The king of War นิยาย บท 180

หลงซานก็รู้ดี เพียงแค่พาคนสิบกว่าคนออกหน้า ก็สามารถหาเงินเงินได้ห้าล้าน ซึ่งดีมากอยู่แล้ว

ในที่สุดจ้าวหัวก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขาได้เงินสองล้านห้ามาจากบนตัวของอีกห้าคน ตอนนี้ใช้ออกไปหนึ่งล้าน ยังหาเงินได้อีกหนึ่งล้านห้า

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ เขาเชื่อว่า ตราบใดที่หลงซานออกหน้า จะทำให้เขากลับไปที่บริษัทวัสดุก่อสร้างหลงเหอใหม่ได้แน่

ตราบใดที่กลับไปที่บริษัท เงินที่ใช้จ่ายออกไป ทั้งหมดก็สามารถหาคืนมาได้

วันรุ่งขึ้น เหมือนปกติ หยางเฉินส่งเสี้ยวเสี้ยวไปโรงเรียนอนุบาลก่อน แล้วส่งฉินซีไปที่บริษัท และเขาก็กลายเป็นคนไม่มีอะไรทำ

ขณะที่เขากำลังคิดว่าจะไปไหน โทรศัพท์ก็ดังขึ้นทันที ปรากฏว่าเป็นของเซี่ยเหอ

“หยางเฉิน คุณว่างมั้ย? ฉันอยากเจอคุณ!”

หยางเฉินเพิ่งจะรับสาย เสียงที่อ่อนโยนของเซี่ยเหอก็ดังขึ้นอย่างกะทันหัน

“คุณมีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”

หยางเฉินรู้สึกกังวลใจอย่างกะทันหัน การตายของจวงปี้ฝาน เนื่องจากยังมีความเกี่ยวกับเซี่ยเหอ เขาก็ไม่สามารถรับรองได้ว่า ตระกูลจวงจะไม่ไปหาเซี่ยเหอ

เมื่อรู้สึกถึงความกังวลของหยางเฉิน เซี่ยเหอก็รีบพูดขึ้นว่า: “คุณไม่ต้องกังวล ฉันไม่เป็นไร เป็นเรื่องส่วนตัว”

หยางเฉินถึงได้สบายใจ: “ได้ ฉันถือโอกาสไปเยี่ยมคุณน้า พวกเราเจอกันที่โรงพยาบาล”

“ได้!”เซี่ยเหอพูด

ยี่สิบนาทีต่อมา หยางเฉินรีบไปที่โรงพยาบาลประชาชน

ในห้องผู้ป่วยของคุณแม่เซี่ย

“หยางเฉิน คุณมาอีกแล้ว!”

เมื่อเห็นหยางเฉินปรากฏตัว คุณแม่เซี่ยดีใจมาก

เพียงแต่ยิ่งชอบหยางเฉินมากเท่าไหร่ ในใจก็ยิ่งหดหู่มากเท่านั้น ตอนครั้งแรกที่เจอหยางเฉิน เธอยังคิดว่าหยางเฉินเป็นแฟนของเซี่ยเหอ แต่ต่อมาถึงได้รู้ว่า หยางเฉินแต่งงานแล้ว

หยางเฉินยิ้มเล็กน้อย: “คุณน้า วันนี้น้ารู้สึกอย่างไรบ้าง?”

อาจเป็นเพราะเพิ่งฟอกไต สีหน้าของคุณแม่เซี่ยค่อนข้างซีดเซียว ริมฝีปากของเธอก็ซีดเล็กน้อย ดูแล้วอ่อนแอมาก

เธอส่ายหน้า: “ตั้งแต่ที่ค่ารักษาพยาบาลมีที่พึ่งแล้ว น้ารู้ว่าอาการดีขึ้นทุกวัน เพียงแค่หวังว่าจะหายป่วยเร็ววันแล้วออกจากโรงพยาบาล ออกไปหางานทำ ไม่ให้เซี่ยเหอต้องทนทุกข์คนเดียว”

ขณะที่คุณแม่เซี่ยพูดอยู่ ดวงตาแดงก่ำ เธอไม่กลัวตาย แต่กลับไม่วางใจปล่อยให้เซี่ยเหออยู่บนโลกนี้เพียงคนเดียว

ดวงตาทั้งสองของเซี่ยเหอก็แดงก่ำ จับมือของคุณแม่เซี่ย ฝืนยิ้มแล้วพูด: “แม่ค่ะ แม่อย่าคิดมาก ตอนนี้รักษาโรคด้วยความสบายใจ รอหายดีแล้ว พวกเราสองแม่ลูกพยายามไปด้วยกัน”

“ได้ แม่จะต้องหายเร็วๆอย่างแน่นอน” คุณแม่เซี่ยกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“หาแหล่งไตที่เหมาะสมหรือยัง?”

หยางเฉินถามอย่างกะทันหัน

อาการป่วยของคุณแม่เซี่ยหนักมาก มีเพียงการปลูกถ่ายไตเท่านั้นที่สามารถช่วยชีวิตได้ ไม่อย่างนั้นทุกอย่างจะไร้ประโยชน์

สีหน้าของเซี่ยเหอหม่นหมองทันที ส่ายหน้าเล็กน้อย: “หมอบอกว่า กำลังตามหา เนื่องจากว่าแหล่งไตน้อยเกินไป เพียงพบได้แต่ไม่อาจแสวงหาได้ ตอนนี้ทำได้เพียงรอ!”

หยางเฉินพยักหน้า พูดอย่างกะทันหัน: “พวกคุณรอไปก่อน ผมออกไปโทรศัพท์ก่อน”

หลังจากออกจากห้องผู้ป่วย หยางเฉินก็กดโทรหมายเลขหนึ่งออกไป

ในไม่ช้าอีกฝ่ายก็รับสาย และเสียงประหลาดใจก็ดังขึ้น: “พี่เฉิน จู่ๆพี่นึกยังไงถึงได้โทรหาฉัน?”

ทางด้านนั้นเป็นเสียงของหญิงสาวอายุน้อยคนหนึ่ง เมื่อได้รับโทรศัพท์จากหยางเฉิน ก็ตื่นเต้นมาก

หยางเฉินพูดอย่างกระอักกระอ่วนว่า: “พี่อ้าย ผมมีเรื่องรบกวนพี่ด้วย”