The king of War นิยาย บท 1816

หยางเฉินที่เดิมคิดว่าจะจากไป เวลานี้ประตูเข้าออกของโถงงานเลี้ยงถูกอาโอกิ ยามาโตะพาคนมาปิดขวางอยู่ ก็ไม่สามารถจะออกไปได้

“ไสหัวไปให้พ้น！”

หยางเฉินจู่ ๆ ก็ตวาดขึ้นมา

จบเสียงลง เขาเดินก้าวตรงไปข้างหน้า

เสียงตวาดของเขานั้น ดึงเอาสายตาของทุกคนเข้ามาในทันที

อาโอกิ ยามาโตะที่กำลังจะลงมือกับไป๋หลี่ฉางคง หันไปมองหยางเฉินอย่างฉับพลัน

ขณะนั้น ขวางหน้าหยางเฉินยังมีผู้แข็งแกร่งอยู่สิบกว่านาย หยางเฉินดูเดินสบาย ๆ ในโถงโล่ง สีหน้าไม่มีอาการหวั่นไหว มุ่งเดินไปข้างหน้า

“ภายในสามเฮือกหายใจ ไปให้พ้นจากสายตาข้า ไม่งั้น ตาย！”

หยางเฉินเดินมาถึงผู้แข็งแกร่งจากประเทศซัน หยุดก้าวเดินต่อ พูดด้วยสีหน้าเรียบ ๆ

แต่ทว่า ชั่วสามเฮือกลมหายใจนั้น ยังไม่ทันจะกระพริบตาก็หมดแล้ว

ผู้แข็งแกร่งประเทศซันนายนั้น ทำหน้ายียวนใส่หยางเฉิน พูดเสียงเย็นชาว่า “เด็กวานซืนมาจากไหนนี่？ ขนขึ้นเต็มหรือยังนี่？กล้าดียังไงมาบังคับผู้แข็งแกร่งประเทศซันอย่างพวกข้า？”

“ปึง！”

เสียงพูดเพิ่งจบ ทั้งตัวก็ลอยปลิวออกไปกลางอากาศ

ติดตามมาอย่างกระชั้น เสียง “ปึง” อีกครั้ง ผู้แข็งแกร่งจากประเทศซันคนนั้น กระแทกเข้ากับผนังห้องโถงจัดงานอย่างแรง แล้วตัวร่างก็ร่วงลงกับพื้นอย่างหนักหน่วง ขาดใจตายไปทันที

ภาพที่ปรากฏให้เห็นนี้ สะท้านสะเทือนอัดเข้าไปในหัวใจทุกคน

แล้วหนึ่งนายผู้แข็งแกร่งจากประเทศซัน ก็ตายไปอย่างไม่รู้อีโหน่อีเหน่？

บรรดาผู้แข็งแกร่งที่ขวางหน้าหยางเฉินอยู่ตั้งแต่ก่อนหน้านี้ ต่างตกใจกันงงเซ่อ เห็นหยางเฉินเริ่มก้าวเดินต่อ พวกเขาก็รีบถอยเปิดทางให้ทันที

พวกผู้แข็งแกร่งบูโดแห่งจิ่วโจว ตอนนี้แต่ละคนมองเงาหลังหยางเฉินที่ค่อย ๆ เดินห่างออกไปด้วยสีหน้างุนงงสับสน แต่ในทันใดนั้นก็มีความรู้สึกฮึกเหิมเลือดพล่านขึ้นมา

ต่อหน้าผู้แข็งแกร่งมากมายขนาดนั้น หยางเฉินไม่มีวี่แววให้เห็นว่าหวาดกลัว ทั้งยังสังหารผู้แข็งแกร่งไปหนึ่งนาย

ยังไม่ต้องพูดถึงว่าพลังฝีมือหยางเฉินจะแค่ไหน แต่เพียงแค่พลานุภาพจากบุคลิก ก็ไม่มีใครทาบได้แล้ว

“ปา ก้า！”

เห็นหยางเฉินกำลังจะเดินออกไปจากโถงจัดงานแล้ว อาโอกิ ยามาโตะคำรามขึ้นมาลั่น “ให้มันหยุดตรงนั้น！”

ตามติดจากเสียงคำราม ก็มีผู้แข็งแกร่งประเทศซันอีกสองนาย ถลันออกมาขวางทางไปของหยางเฉิน

หยางเฉินขมวดคิ้วจนหน้าย่น ไม่หันกลับไปมอง แต่กลับจ้องไปที่ผู้แข็งแกร่งหลายนายที่ขวางทางออกของเขาอยู่ พูดเสียงเยือก “ภายในสามเฮือกลมหายใจ ไปให้พ้นจากสายตาข้าทั้งหมด ไม่งั้น ฆ่าไม่เว้น！”

หลังจากพูดประโยคนี้ออกไป พวกเหล่าบรรดาผู้แข็งแกร่งปรัเทศซัน ต่างมีสีหน้าตื่นตระหนก

แต่ว่า อาโอกิ ยามาโตะสั่งมาแล้ว พวกเขาถึงจะกลัวยังไง ก็ไม่กล้าเปิดทางให้

พวกเขามากันวันนี้ เดิมตั้งใจเพียงมาก่อกวน ถ้าหากปล่อยให้หยางเฉินออกไปได้ พวกเขาคงขายหน้าจนไม่มีจะขาย

อาโอกิ ยามาโตะสองตาจ้องเขม็งไปที่หยางเฉิน แววตาส่อประกายฆ่าที่เข้มข้น

เขายังไม่คิดลงมือ เอาแต่จ้องที่หยางเฉิน ใจคิดอยู่ว่าจะดู ดูว่าเจ้าเด็กหนุ่มคนนี้ กล้าจริงไหมที่จะเปิดเกมฆ่าหรือเพียงแค่ทำหมาหยอกไก่

ไป๋หลี่ฉางคงขมวดคิ้วย่น วันนี้เป็นโอกาสของเขาในการโชว์ฟอร์ม ตอนนี้หยางเฉินกลับแย่งซีนไปหมด

เพียงที่หยางเฉินจัดการฆ่าไปหนึ่งผู้แข็งแกร่งประเทศซัน ก็พาให้ผู้แข็งแกร่งจิ่วโจวมากมาย มองเขาด้วยสายตาศรัทธานับถือกันแล้ว

ทันทีนั้นไป๋หลี่ฉางคงก็เอ่ยปากพูดขึ้นว่า “หยางเฉิน เจ้าคิดจะทำอะไรนั่น？ถ้าคิดยังไม่อยากตาย แกรีบไสหัวกลับเข้ามา เดี๋ยวตายไป จะทำให้พวกเราต้องขายหน้าไปด้วย！”

ทว่า หยางเฉินไม่ได้สนใจเขาเลย แต่กลับพูดแบบเรียบ ๆ ง่าย ๆ ไปว่า “สามชั่วลมหายใจผ่านไปแล้วนะ！ในเมื่อพวกเจ้าจะหาที่ตาย งั้นข้าก็จะช่วย！”

พอเสียงจบลง ตาของเขาพลันเห็นเป็นปื้นสีแดงเลือด

ผู้แข็งแกร่งที่ยืนขวางตรงหน้าของเขา มองเห็นดวงตาหยางเฉิน พลันรู้สึกเหมือนกับถูกจ้องจากมัจุราช ร่างกายสั่นไปทั้งตัว

“ปึง ปึง ปึง！”