The king of War นิยาย บท 1828

หม่าชาวและคนอื่นๆ ไปจากเยี่ยนตูภายในคืนนั้นแบบไม่เต็มใจ

ทันใดนั้น บนยอดเมฆาก็เหลือหยางเฉินเพียงแค่คนเดียว

เขายืนอยู่ตรงหน้าหน้าต่างที่ยาวถึงพื้นบานใหญ่ เหม่อมองทิวทัศน์ด้านนอก

ดวงจันทร์ในคืนนี้กลมมาก แต่เขากลับไม่สามารถอยู่อย่างกลมเกลียวกับคนในครอบครัวได้ถ้าฉินซีกับเสี้ยวเสี้ยว รวมถึงฉินยีและฉินต้าหย่งที่เป็นพ่อตา ก็ถูกเขาส่งออกจากเยี่ยนตูไปเกือบหนึ่งปีแล้ว

และไม่รู้ว่าตอนนี้พวกเขาจะเป็นยังไงบ้าง

เขารู้แค่ว่า ตอนนี้ฉินยีได้กลายเป็นธิดาศักดิ์สิทธิ์แห่งเซิ่งกงไปแล้ว มีฝีมือระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นต้น และเหมือนจะลืมเขาไปแล้วด้วย มันจึงทำให้เขารู้สึกกังวลกับเรื่องนี้มาก

หยางเฉินกำหมัดขึ้นมาอย่างกะทันหัน แล้วพูดด้วยสีหน้าที่จริงจังว่า “การต่อสู้ที่จะเกิดขึ้นพรุ่งนี้ ฉันต้องจัดการกับปัญหาที่อาจเกิดขึ้นทั้งหมด! ถึงเวลาที่ต้องไปหาเสี่ยวซีกับเสี้ยวเสี้ยวแล้ว” 

ตอนนี้เขาคิดถึงคนรักและลูกสาวมาก และไม่อยากแยกกับพวกเธออีกแล้ว

อีกด้านหนึ่ง หม่าชาวพาอ้ายหลินกับเสี้ยวจิ้งอาน และยังมีมีเฝิงเสียวหว่างกับหวยหลัน รวมถึงพี่น้องตระกูลซ่งสุดท้ายก็เฝิงเจีย

ทุกคนกำลังเดินทางออกห่างจากเยี่ยนตู

อ้ายหลินอุ้มเสี่ยวจิ้งอาน เสี่ยวจิ้งอานได้หลับไปแล้ว ตอนกลางวันหนูน้อยค่อนข้างเสียงดัง ตกกลางคืนก็หลับค่อนข้างเร็ว

หม่าชาวจ้องมองไปยังเสี่ยงจิ้งอานที่อยู่ในอ้อมกอดของอ้ายหลิน บนใบหน้ามีแต่ความกังวล

อ้ายหลินหันมองหม่าชา เธอรู้ว่าหม่าชาวกำลังกังวลอะไร และรู้ว่าหม่าชาวกำลังคิดอะไรอยู่

หม่าชาวเป็นพี่น้องร่วมเป็นร่วมตายที่ออกมาจากสนามรบพร้อมกับหยางเฉิน ตอนนี้พี่น้องของตัวเองอยู่ที่เยี่ยนตู กำลังจะเผชิญหน้ากับศัตรูเพียงลำพัง แต่เขากลับจะพาลูกเมียหนี เขาไม่เต็มใจ ไม่เต็มใจเลยสักนิด

เฝิงเสียวหว่างก็ทำหน้ากังวลเหมือนกัน ตั้งแต่ที่ปู่เสียไป เขาก็นับถือหยางเฉินเป็นคนในครอบครัวแล้ว ถ้าหยางเฉินเกิดเป็นอะไรขึ้นมา เธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะทำใจยอมรับได้มั้ย

“ที่รัก!” 

ทันใดนั้น อ้ายหลินก็ได้พูดขึ้น จนทำลายความเงียบลง

หม่าชาวถึงดึงสติกลับมาได้ แล้วพยายามเค้นรอยยิ้มออกมา มองมาที่อ้ายหลินแล้วพูดว่า “ที่รัก มีอะไร?” 

ทุกคนต่างมองไปที่อ้ายหลิน

อ้ายหลินดวงตาแดงก่ำ แล้วพูดกับหม่าชาวว่า “ฉันรู้ว่าการที่คุณทิ้งพี่เฉินไว้แบบนี้มันทำให้คุณรู้สึกแย่แต่คุณก็ไม่อยากทิ้งฉันกับลูก” 

“ฉันรู้ว่าความสัมพันธ์ของคุณพี่เฉินนั้นลึกซึ้งมาก สำหรับคุณแล้ว ต่อให้ต้องตายก็ไม่อยากทิ้งพี่เฉินไว้ แต่ว่าตอนนี้ เพื่อฉันกับลูก คุณต้องทนต่อความรู้สึกที่ทรมานซะยิ่งกว่าตาย” 

ร่างกายของหม่าชาวสะดุ้ง พอเห็นน้ำตาของอ้ายหลินที่ไหลออกมา เขาก็แตกตื่นขึ้นมาทันที จึงพูดด้วยดวงตาที่แดงก่ำว่า“ที่รัก คุณไม่ต้องพูดแล้ว ผมเข้าใจที่คุณจะสื่อ ตอนนี้ผมแค่เกลียดตัวเองที่อ่อนแอเกินไป อ่อนแอจนไม่สามารถช่วยอะไรพี่เฉินได้” 

“ต่อให้ผมจะกลับไปตอนนี้ ก็ช่วยอะไรไม่ได้อยู่ดี แต่กลับจะกลายเป็นตัวถ่วงของพี่เฉินด้วยซ้ำ” 

“และผมก็เชื่อ พี่เฉินต้องไม่เป็นอะไร เขาต้องจัดการกับศัตรูพวกนั้นได้แน่ ต้องทำได้แน่!” 

พูดจบเขาก็ดึงอ้ายหลินมากอด

พอเห็นแบบนั้น พี่น้องตระกูลซ่งก็รู้สึกซึ้งใจ ถึงพวกเขาเองก็อยากอยู่ข้างกายหยางเฉิน แต่ศัตรูในครั้งนี้แข็งแกร่งเกินไป พวกเขาไม่สามารถช่วยอะไรได้ และจะกลายเป็นตัวถ่วงด้วย

ในเมื่อเป็นอย่างนั้น ก็มีแต่ต้องจากไปเท่านั้น