The king of War นิยาย บท 184

และลูกน้องยี่สิบกว่าคนที่เขาพาไป ในเวลานี้ก็คุกเข่าลงเรียงเป็นแถว

ความแข็งแกร่งที่หยางเฉินแสดงออกมาให้เห็น ทำให้พวกเขาไม่มีกำลังต้านทานได้แม้แต่น้อย ทำได้เพียงเพียงคุกเข่าอย่างเชื่อฟัง รอการจัดการลงโทษสุดท้ายของหยางเฉิน

และหยางเฉิน ขณะรอให้เว่ยเชินมาถึง ก็จับตามองเหล็กออกจากคลังสินค้าด้วยตัวเอง

เครื่องจักรขนาดใหญ่หลายชนิดกำลังทำงานอยู่ และพนักงานจำนวนมากก็ให้ความร่วมมือในการลำเลียงสินค้า และคลังสินค้าทั้งหมดก็เต็มไปด้วยผู้คนที่ยุ่ง

มีเพียงชายร่างใหญ่ยี่สิบกว่าคนที่คุกเข่าอยู่บนพื้น เห็นได้ชัดว่าทั้งหมดนี้ดูไม่เข้ากัน

เว่ยเชินเพิ่งมาถึง ก็เห็นฉากนี้เข้า โกรธจนจะด่าแม่แล้ว

เดิมทีเขาเป็นที่ใจเย็นมาก แต่หลังจากที่ขัดใจกับหยางเฉินแล้ว คนทั้งคนดูเหมือนนิสัยจะเปลี่ยนไปแล้ว เปลี่ยนกลายเป็นบันดาลโทสะเป็นอย่างมาก

“ประธานเว่ย คุณ คุณมาได้อย่างไร?”

ตอนที่หลงซานเห็นเว่ยเชิน เกือบจะฉี่ราดด้วยความกลัว

เขาเป็นเพียงแค่ผู้รับผิดชอบไดนาสตี้ คลับ แต่กลับรับงานส่วนตัวลับหลังของตระกูลเว่ย และที่สำคัญยังโดนสายเลือดสายตรงของตระกูลเว่ยค้นพบ

เว่ยเชินมองไปที่หลงซานที่นอนอยู่บนพื้นเหมือนสุนัขตายก็โกรธ และพุ่งเข้าไปเตะบนตัวของหลงซานหลายครั้งอย่างรุนแรง

เจ็บมากจนหลงซานกรีดร้องออกมา: “ประธานเว่ย อย่าตีแล้ว! ผมรู้ตัวว่าผิดไปแล้ว!”

“เย็ดแมร่ง กล้ารับงานส่วนตัวลับหลังกู แกไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้วจริงๆ”

เว่ยเชินพูดอย่างโกรธจัด: “แกหาเรื่องเทพพิฆาตคนนั้นอย่างไรกันแน่?”

จนถึงตอนนี้ตอนนี้ หลงซานถึงได้รู้ว่า หยางเฉินเป็นคนเรียกเว่ยเชินมา

เขาไม่กล้าปิดบัง รีบพูดเรื่องราวที่จ้าวหัวเรียกเขามาปิดกั้นประตูคลังสินค้าของบริษัทวัสดุก่อสร้างหลงเหอ

“เพื่อเงินแค่ห้าล้าน แกก็กล้าแส่หาเรื่องเทพพิฆาตคนนั้น ไม่ต้องพูดจาไร้สาระแล้ว ต่อให้โดนฆ่าตาย ก็สมควรแล้ว!”

เว่ยเชินโกรธจนยั้งอารมณ์ไม่ได้ไว้ ตีก็ตีแล้ว ด่าก็ด่าแล้ว แต่เนื่องจากว่าหลงซานเป็นคนของเขา ในเมื่อทำให้หยางเฉินขุ่นเคืองใจ ทำได้เพียงคิดหาทางให้หยางเฉินพอใจ

“คุณหยาง ผมมาแล้ว!”

เว่ยเชินมาถึงที่ข้างกายของหยางเฉิน และพูดอย่างระมัดระวัง

อันที่จริงตอนที่เขาเพิ่งมาถึง หยางเฉินก็รู้แล้ว ก็ยังรู้เรื่องที่เขาลงมือกับหลงซาน เพียงแต่ว่าไม่ได้สนใจเท่านั้นเอง

หยางเฉินมองไปที่เขาอย่างเจ้าเล่ห์แวบหนึ่ง: “สุนัขของแก ทำเรื่องอะไร แกน่าจะรู้แล้วใช่มั้ย?”

เว่ยเชินปาดเหงื่อเย็นบนหน้าผาก พยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า: “คุณหยาง ครั้งนี้เป็นความผิดของผมเอง ที่ไม่ได้ดูแลสุนัขของตัวเองให้ดี ล่วงเกินคุณแล้ว ผมยอมรับว่าตัวเองซวย คุณว่า จะเอายังไง ถึงจะยอมปล่อยพวกเขาออกไป?”

หยางเฉินพูดอย่างราบเรียบ: “เดี๋ยวค่อยคิดบัญชี แกไปรออยู่ที่ข้างๆก่อน!”

ในใจของเว่ยเชินโกรธ แต่เคยประสบกับความโหดร้ายของหยางเฉิน เขาทำได้เพียงอดทน และเดินไปที่ด้านข้าง

อู๋อวี่ผู้ช่วยของฉินต้าหย่ง ตอนที่เห็นท่าทีที่หยางเฉินปฏิบัติต่อเว่ยเชิน มีความรู้สึกกลัวจนใจเต้นรัว และในใจก็ยิ่งประหลาดใจมากขึ้นไปอีก

เว่ยเชินเป็นสายเลือดสายตรงของตระกูลเว่ย ว่ากันว่าโอกาสมากที่จะสืบทอดตำแหน่งผู้นำของตระกูลเว่ย ในเวลานี้อยู่ตรงหน้าหยางเฉิน กลับเหมือนคนธรรมดาที่โดนตวาด

อู๋อวี่มองไปที่หยางเฉินอย่างลึกซึ้ง ในใจก็ยกย่อง ประธานคนนี้มากขึ้น

ในขณะนี้ ที่ประตูคลังสินค้า มีหลายคนปรากฏตัวขึ้น ก็คือผู้บริหารระดับสูงห้าคนนั้นที่ถูกไล่ออกเมื่อวานนี้

หลายคนก็ท่าทางจิตใจฮึกเหิม เดินวางมาดเข้ามาที่คลังสินค้า

“พวกคุณมาทำไม?”

อู๋อวี่รีบก้าวไปข้างหน้า และถามหลายคน

“ประธานจ้าวแจ้งให้พวกเรามาน่ะ! ประธานจ้าวบอกว่า ท่านประธานเปลี่ยนใจแล้ว จะแต่งตั้งเขาเป็นผู้จัดการใหญ่ของบริษัทไม่ใช่เหรอ?”

“ใช่แล้ว ยังบอกว่าจะให้พวกเรากลับมาที่บริษัท”