The king of War นิยาย บท 185

จ้าวหัวที่เมื่อกี้นี้ยังดูเก่งกาจ หลังจากที่ได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

ผู้บริหารระดับสูงอีกห้าคนของที่มาพร้อมกับจ้าวหัว ก็มองไปที่คนพูดอย่างตึงเครียด

นั่นคือหยางเฉิน ที่อยู่ข้างหลังของเขา ยังมีชายวัยกลางคนตามด้วยคนหนึ่ง เพียงแต่จ้าวหัวพวกเขา ไม่รู้จัก

“ท่านประธาน คุณมาได้อย่างไร?”

หลังจากเฉื่อยชาอยู่ชั่วครู่ ฉินต้าหย่งถามด้วยความประหลาดใจ

หยางเฉินยิ้มอย่างราบเรียบ: “ถ้าหากผมไม่มา คุณคงจะถูกยึดครองอำนาจไปอย่างสมบูรณ์ใช่มั้ย?”

ฉินต้าหย่งยิ้มอย่างข่มขืนแล้วพูดว่า: “การขนส่งสินค้าครั้งนี้สำคัญเป็นอย่างมาก ถ้าหากผมไม่ทำแบบนี้ บริษัทก็ต้องแบกรับค่าชดเชยจำนวนมหาศาล”

หยางเฉินไม่ได้เซ้าซี้เรื่องนี้ ดวงตาแหลมคมทั้งสองก็จับจ้องมองไปที่บนตัวของจ้าวหัวและคนอื่นๆ

แม้ว่าหลายคนจะเย่อหยิ่งมาก แต่ก็รู้ดีว่าชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ เป็นประธานของบริษัทวัสดุก่อสร้างหลงเหอ ในเวลานี้ทุกคนต่างก็ตึงเครียด

“ท่านประธาน คุณมาได้พอดี มีเรื่องบางอย่าง ผมจำเป็นต้องบอกกับคุณอย่างชัดเจน!”

จ้าวหัวแกล้งทำเป็นพูดอย่างใจเย็น

“แกว่ามา!”

หยางเฉินแสยะยิ้มแล้วพูด

“ท่านประธาน คงจะยังไม่รู้ว่า ผู้รับผิดชอบของไดนาสตี้ คลับคือหลงซาน เมื่อกี้นี้ พาคนมาปิดกั้นคลังสินค้า ซึ่งส่งผลกระทบอย่างร้ายแรงต่อการขนส่งของบริษัท”

จ้าวหัวกระแอมในลำคอ และพูดอย่างเย่อหยิ่ง: “ในเมื่อเมื่อกี้นี้คุณก็ได้ยินแล้ว งั้นผมก็ไม่ปิดบังคุณ หลงซานเป็นเพื่อนที่ดีของผม เขามาทวงความยุติธรรมแทนผม ถ้าหากไม่แต่งตั้งผมเป็นผู้จัดการใหญ่ จากนี้ไป เขายังจะพาคนมา”

“ใช่แล้ว ท่านประธานน่าจะยังไม่รู้ ภูมิหลังของหลงซานใช่มั้ยครับ? ไดนาสตี้ คลับเป็นกิจการของตระกูลเว่ย หลงซานสามารถถูกส่งไปเป็นผู้รับผิดชอบ ซึ่งแสดงให้เห็นว่าตระกูลเว่ยให้ความสำคัญกับเขามาก”

“เพราะผมโดนไล่ออก เขาไม่พอใจเป็นอย่างมาก ต้องการจะทวงความยุติธรรมแทนผม ดังนั้นถึงได้พาคนมาที่นี่ แม้แต่ผม ก็ห้ามไม่ได้ ตกลงว่าจะเอายังไง ตัวของคุณเองก็ดูและจัดการตามสมควรเถอะครับ!”

จ้าวหัวเป็นเย่อหยิ่งมาก ไม่รู้ตัวว่าตัวเองมีเรื่องกับคนแบบไหนแม้แต่น้อย

เว่ยเชินที่อยู่ด้านหลังของหยางเฉิน ใบหน้าก็กลายเป็นโกรธคับแค้น ถ้าหากไม่ใช่หยางเฉินห้ามไว้ เขาก็จะลงมือกับจ้าวหัวแล้ว

“จ้าวหัว แกต่ำช้าไร้ยางอาย! ใช้วิธีการสกปรกแบบนี้บีบคั้นท่านประธาน”ใบหน้าของฉินต้าหย่งเต็มไปด้วยความโกรธเคือง

“ดูเหมือน แกมีคนให้ท้ายเลยไม่กลัวสินะ”

ทันใดนั้นหยางเฉินก็รู้สึกตลกเล็กน้อย แล้วพูดอีกว่า: “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นฉันจะให้โอกาสแกเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าหากตอนนี้แกไม่ขอโทษประธานฉิน ต่อจากนั้นออกไปซะ ฉันสามารถถือได้ว่าไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น”

“ให้ผมขอโทษเหรอ? คุณกำลังฝันไปหรือเปล่า?”

จ้าวหัวเยาะเย้ย: “ท่านประธาน ในเมื่อคุณพูดแบบนี้ งั้นผมก็อาจจะต้องบอกให้คุณทราบอย่างหนึ่ง ตราบใดที่ผมไม่สามารถเป็นผู้จัดการใหญ่ได้หนึ่งวัน หลงซานก็จะพาคนมาปิดกั้นคลังสินค้าหนึ่งวัน ตราบใดที่คุณสามารถเสียเวลาได้ งั้นผมก็จะอยู่กับคุณไปจนสุดทาง!”

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นก็ไม่มีอะไรต้องพูดแล้ว!”

หยางเฉินยิ้มอย่างราบเรียบ พูดกับเว่ยเชินที่อยู่ข้างหลัง: “ประธานเว่ย ตอนนี้พาสุนัขของแก ออกมาได้แล้ว”

“ได้!”

เว่ยเชินรู้ว่าหยางเฉินจะทำอะไร ทำได้เพียงทำตามคำสั่งของเขา

“พวกแกล่ะ? ยังตั้งใจที่จะยืนอยู่ข้างเดียวกันกับจ้าวหัวมั้ย?”

ทันใดนั้นหยางเฉินก็ไปทางอีกห้าคนที่มาพร้อมกับจ้าวหัว

หลายคนสบตากัน จากนั้นในดวงตาของทุกคนก็ยืนกราน

“คุณคิดว่าพวกเราเป็นคนแบบไหนกัน?”

“ในเมื่อพวกเรามาพร้อมกันกับจ้าวหัว งั้นก็คงจะร่วมทุกข์ร่วมสุขไปด้วยกันกับเขา!”

“ถูกต้อง วันนี้คุณต้องให้ประธานจ้าวกลับไปที่บริษัท ไม่อย่างนั้นบริษัทวัสดุก่อสร้างหลงเหอก็รอล้มละลายได้เลย!”

ท่าทีของหลายคนยืนกรานเป็นอย่างมาก ท่าทางคือถ้าคุณไม่ให้พวกเรากลับไปที่บริษัท พวกเราก็จะตามจ้าวหัวมาก่อเรื่องทุกวัน

หยางเฉินมองดูคนเหล่านี้อย่างตลก ส่ายหน้า: “ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาจริงๆ!”

ในขณะนี้ เว่ยเชินก็กลับมาอีกครั้ง และด้านหลังของเขา ยังตามด้วยชายยี่สิบคน