The king of War นิยาย บท 1849

เห็นทิคาโนะ ทาเคชิยืนขึ้นมา ทุกคนที่อยู่นั้น ต่างมีสีหน้าตื่นกลัว หรือทิคาโนะ ทาเคชิจะลงมือด้วยตัวเองหรือนี่？

แต่เมื่อคิดไปถึงการแสดงออกของหยางเฉินเมื่อครู่ที่ผ่านไป เพียงหนึ่งกระบวนท่าก็ถล่มเอาอาโอกิ ยามาโตะแพ้ไปได้ คนที่ดูอยู่ในเหตุการณ์ย่อมเข้าใจได้ว่าทำไมทิคาโนะ ทาเคชิต้องลงมือด้วยตัวเอง

โอกิ ยามาโตะเป็นผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นต้น พลังฝีมือการต่อสู้จริงเทียบได้ถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นกลาง ถึงขนาดนั้น ยังถูกหยางเฉินถล่มแพ้ไปในหนึ่งกระบวนท่า เพียงเท่านี้ก็รู้แล้วว่า พลังฝีมือหยางเฉินนั้นเก่งกาจขนาดไหน

ในขณะที่ทิคาโนะ ทาเคชิกำลังเตรียมจะเดินออกไป โยชิดะ โชที่อยู่ข้างตัวเขาลุกยืนขึ้นในทันใด “ท่านนายก ปล่อยผมเอง！”

ทิคาโนะ ทาเคชิก็ได้หยุดลงอยู่กับที่ หันหน้าจ้องโยชิดะ โชครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “การต่อสู้ครั้งนี้ ต้องให้มันตาย！”

โยชิดะ โชพูดว่า “ผมเข้าใจครับ！”

พูดจบ อย่างไม่มีการลังเลแม้แต่น้อย เดินมุ่งตรงไปยังเวทีประลอง

ผู้ที่ดูกันในบริเวณ ก็เกิดอาการพลุ่งพล่านจากความตื่นเต้นเกิดขึ้น โยชิดะ โชเป็นรองนายกสมาคมนักบูโดประเทศซัน หยางเฉินเป็นคิงแห่งเยี่ยนตู ทั้งสองคนต่างก็เป็นตัวเต็งระดับยอดของทั้งสองค่าย

หยางเฉินยืนเอามือไพล่หลัง มองดูโยชิดะ โชที่กำลังก้าวขึ้นเวทีประลองมาด้วยสีหน้าสงบเรียบ

“คิดไม่ถึงจริง ๆ เลยว่า เจ้ามีอะไรที่ซุกซ่อนอยู่ลึกล้ำถึงขนาดนี้ แม้แต่อาโอกิ ยามาโตะ ยังพ่ายแพ้ด้วยน้ำมือเจ้าได้”

โยชิดะ โชมาถึงเวทีประลอง พูดด้วยสายตาที่มองหยางเฉินอย่างหนาวเยือก

หยางเฉินมองฝ่ายตรงข้ามอย่างชืด ๆ “มีอะไรจะสั่งเสีย แกก็จัดการฝากฝังกันไปไว้ ไม่งั้นแกก็จะไม่มีโอกาสอีกแล้ว”

“ปะจิกะ！ (ไอ้เดรัจฉาน) ”

โยชิดะ โชโกรธขึ้นมาจัดทันที “แกวางใจ ข้าจะไม่ฆ่าแกนะ สำหรับนักบูโด โดยเฉพาะประเภทบูโดอัจฉริยะอย่างแกนี่ ไม่กลัวตายอยู่แล้ว ที่จะทำให้แกต้องสิ้นหวังเสียใจไปตลอดคือ พลังฝึมือบูโดทั้งหมดจะถูกทลายหายจนหมดเกลี้ยง！”

“ข้าจะประกาศศักดาต่อหน้านักบูโดจิ่วโจวทั้งหมด ให้พวกมันรู้ไว้ ศักดิ์ศรีนักบูโดแห่งประเทศซันห้ามลบหลู่ ให้พวกมันรู้ไว้ว่า ผลของการที่ใครบังอาจท้าทายนักบูโดแห่งประเทศซัน จะสาหัสสากรรจ์แค่ไหน！”

“หลังจากนี้ต่อไป เมื่อนักบูโดจิ่วโจวพบคนของประเทศซัน ให้แม้แต่เป็นชาวบ้านธรรมดาของประเทศซัน ก็จะต้องอกสั่นขวัญหาย！”

พอได้ยินคำพูดที่โยชิดะ โชพูดออกมาแบบนี้ กระแสฮึกเหิมทางค่ายด้านฝ่ายประเทศซันระเบิดขึ้น

“โยชิดะ โช ยอดเยี่ยมเลย ฆ่าไอ้นักบูโดจิ่วโจวคนนี้ทิ้งเลย ให้พวกมันรู้ว่า นักบูโดจากประเทศซันของพวกเราเก่งกาจขนาดไหน！”

“โยชิดะ โชจงเจริญ！ นักบูโดประเทศซันจงเจริญ！”

……

นักบูโดจากประเทศซันที่อยู่ในบริเวณตะเบ็งเสียงโห่ร้องกันขึ้นมา เสียงดังสะท้านฟ้าสะเทือนดิน

กลับไปมองบรรดานักบู๊ฝั่งค่ายจิ่วโจว แต่ละคนสีหน้าแสดงความรู้สึกอึ้งหนัก

ถึงแม้ที่หยางเฉินขึ้นเวทีมาเมื่อครู่ก่อนนี้ ได้ทำความตื่นตาทั่วไปทั้งบริเวณ ที่ได้ถล่มอาโอกิ ยามาโตะแพ้ไป แต่พลังฝีมือจริงของอาโอกิ ยามาโตะนั้น ก็แค่เพียงแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นต้น แต่โยชิดะ โชที่อยู่ข้างหน้านี้ เป็นรองนายกสมาคมนักบูโดตัวจริงของประเทศซัน และเป็นผู้แข็งแกร่งของประเทศซันที่เข้าร่วมประลองยุทธในครั้งนี้ ซึ่งมีพลังฝีมือแค่รองจากทิคาโนะ ทาเคชิเท่านั้น

โยชิดะ โชถึงจะอยู่ในแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นกลาง แต่พลังฝีมือจริงที่มีอยู่อย่างไม่ต้องสงสัยเลยนั้นไปถึงระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นปลายไปแล้ว

แน่นอน นี้เป็นเพียงความเชื่อของนักบูโดประเทศซัน

ทางฝ่ายค่ายจิ่วโจว ตู้จ้งจ้องเขม็งติดอยู่ที่ร่างชายหนุ่มบนเวทีประลอง สีหน้าเห็นได้ถึงความหนักใจ

เขามีความมั่นใจมาตลอด หยางเฉินคือคนเดียวที่จะเป็นผู้ช่วยชาวบูโดจิ่วโจวทุกคน ถึงขนาดเขายอมทุ่มลงทุนด้วยตัวเองไปใช้เคล็ดวิชาลับที่มีผลอันตรายกับตัวเอง เพื่อดึงถ่วงเวลา รอจนหยางเฉินมาถึง

และตอนนี้หยางเฉินก็มาถึงแล้ว แต่เขาก็เริ่มรู้สึกห่วงใยกับหยางเฉิน

ถึงยังไงหยางเฉินก็ยังวัยอ่อนอยู่ ตอนนี้อายุยังไม่ถึงสามสิบปีดี ก็สามารถมีพลังฝีมือขนาดซัดจนอาโอกิ ยามาโตะแพ้ไปในพริบตาได้ ก็เป็นที่รู้ได้เลยว่า หยางเฉินมีพรสวรรค์ด้านบูโดขนาดไหน ถ้าให้เวลาเขาอีกสิบปี พวกเหล่านักบูโดประเทศซันที่มากันในวันนี้ จะยังมีใครเป็นคู่ต่อสู้กับเขาได้อีก？

อาจจะไม่แน่ เผลอ ๆ ไม่ต้องถึงสิบปี หยางเฉินก็ทำถึงขนาดนั้นได้

“คุณหยาง ชนะแน่นอน！”

ตู้จ้งคำรามขึ้นมาลั่น

ได้ยินคำพูดของเขา ฝูงคนดูที่อยู่ในบริเวณจึงได้มีปฏิกิริยาขึ้นมา หยางเฉินได้ใช้กระบวนท่าเดียวจริง ๆ และก็เอาชนะอาโอกิ ยามาโตะซึ่งมีพลังฝีมืออยู่ในแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นต้นคนนั้นจริง ๆ

“คุณหยาง ชนะแน่นอน！”

“คุณหยาง ชนะแน่นอน！”

……

นักบูโดจิ่วโจวทั่วทั้งบริเวณ ต่างก็โห่ร้องเชียร์กันสนั่น ในขณะนั้น กระแสพลังเสียงด้านค่ายฝ่ายจิ่วโจวระเบิดกระจาย

หยางเฉินที่ยืนอยู่บนเวทีประลอง จ้องมองโยชิดะ โชด้วยสายตาหนาวเยือกพูดขึ้นว่า “เริ่มกันเถอะ！”

โยชิดะ โชแค่นหัวเราะเสียงเย้ยหยัน สองตาจ้องเขม็งไปที่หยางเฉินพูดว่า “ตอนนี้ข้าจะให้โอกาสที่เหมาะกับเจ้าที่สุด คุกเข่าขอร้องข้าให้ปล่อยเจ้าไป ข้าก็จะปล่อยเจ้า”

“ไม่เพียงเท่านั้น ข้าในนามของค่ายประเทศซัน จะยกเลิกข้อตกลงพนันกันของสองฝ่าย ไม่ต้องให้นักบูโดคนอื่น ๆ ต้องคุกเข่าขอขมา เป็นไง？”

หยางเฉินขมวดคิ้วย่น เมื่อครู่นี้เขาได้ยินที่ตู้จ้งพูดแล้ว รู้แล้วว่ามีการท้าพนันของสองฝ่าย

สำหรับเขาเองนั้น จะเป็นอาโอกิ ยามาโตะก็ดี หรือโยชิดะ โชก็ด้วย ล้วนเป็นคนที่เขาจะต้องถล่มให้แพ้ราบ

เขากังวลอยู่ว่า คำพูดแบบนี้ของโยชิดะ โช จะทำให้นักบูโดบางคนที่ไม่รู้จริงจะถูกมอมเมา เดี๋ยวจะทำอะไรที่เป็นที่ละอายขายหน้านักบูโดจิ่วโจว

และก็เป็นอย่างที่คิดจริง ๆ พอโยชิดะ โชพูดเพิ่งจะจบ ในค่ายฝ่ายจิ่วโจว ติงเหวินจัวเป็นคนแรกที่ยืนขึ้นมา พูดเสียงอย่างดังว่า “หยางเฉิน แกรีบคุกเข่าขอโทษเร็ว ๆ สิ！แกอยากตาย ก็อย่ามาพาให้พวกเราต้องเดือดร้อนด้วย！”

“ข้อตกลงในการพนันนี้ เดิมตู้จ้งตั้งใจจะดึงถ่วงเวลารอให้แกมาถึง จึงได้มีการทำข้อตกลงกับนักบูโดประเทศซัน พวกแกสองคนก็คุกเข่าขออภัยพวกเขาไปได้แล้ว ไม่ต้องให้พัวพันมาถึงคนที่ไม่เกี่ยวด้วย！”